Από Basket city σε… ΝΟ basket city-O «κύκλος των χαμένων ομάδων» της Λάρισας

 

Ο Αποστόλης Τριανταφύλλου, γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό της Ομοσπονδίας (e-magazine):

 

Είναι δεδομένο πως όλα, ή σχεδόν όλα, στην ζωή κάνουν κύκλους και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Από αυτό τον κανόνα ζωής δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ο αθλητισμός, το μπάσκετ και πόσο δε μάλλον το μπάσκετ της Λάρισας.

 

Η Λάρισα που από basket city έγινε -ξαφνικά- no basket city, έχοντας διανύσει σε μερικά χρόνια μια απίστευτη διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ, από τα πολλά στα λίγα και από τα σαλόνια στα… αλώνια.

 

Η μπασκετική Λάρισα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς έχει καταφέρει σε βάθος ετών, αφενός να παρουσιάσει εξαιρετικές ομάδες, αφετέρου έχει προσφέρει στο άθλημα σπουδαίους παίκτες που έχουν γράψει ιστορία και μάλιστα με «χρυσά» γράμματα, προπονητές και κορυφαίους διαιτητές. Ο νομός και η πόλη που έχουν αναδείξει τον Βασίλη Σπανούλη. Και αυτό το «παράσημο» είναι (πλέον) χωρίς αντίκρισμα στο μπάσκετ που δόξασε και δοξάστηκε απ’ αυτό, ο νυν προπονητής του Περιστερίου.

 

Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά, όμως αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ο «κύκλος των χαμένων ομάδων» της πόλης. Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε το «κουβάρι», αφήνοντας τις ομάδες που ιδρύθηκαν στα εμβρυακά χρόνια του μπάσκετ στη χώρα μας…

 

Στην Λάρισα το μπασκετικό καμάρι ήταν ο Γυμναστικός, όπως τον αποκαλούσαν οι μυημένοι. Ο Γυμναστικός Σύλλογος Λάρισας. Για τους λιγότερο μυημένους, είναι ο σύλλογος που «έδωσε» στο μπάσκετ της χώρας τον Βασίλη Σπανούλη, τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Άρη Ζώη, τον Παναγιώτη Γκόλαντα, αλλά και τον διεθνή διαιτητή Νίκο Πιτσίλκα, εκεί όπου έκαναν το… αγροτικό τους ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Βαγγέλης Αλεξανδρής.

 

Ο Γυμναστικός λοιπόν είχε την πρώτη του επαφή με την μεγάλη κατηγορία το 1980, όπου έμεινε για πέντε χρόνια, υποβιβάστηκε και αφού ανασύνταξε τα οικονομικά του επέστρεψε στην Α1. Γεμάτο γήπεδο και σπουδαίοι παίκτες, όπως ο Τσίτουμ, ο Μάξεϊ και Ορτίθ φόρεσαν τα πράσινα… η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε, τα οικονομικά έγιναν άσχημα και η ομάδα άρχισε να παίρνει την κατηφόρα, την ίδια εποχή που άρχισε να μεγαλώνει η άλλη ομάδα της πόλης, η Ολύμπια. Ο οικονομικός μαρασμός έφερε εκ νέου υποβιβασμό και όταν η κατάσταση άρχισε να γίνεται μη αναστρέψιμη, άρχισαν οι… αλχημείες και οι συμπράξεις.

 

Συγχώνευση νούμερο 1: Η πιο ιστορική ομάδα της πόλης συμπράττει με το μεγάλο αθλητικό brand name, ποδοσφαιρικό αλλά τεράστιο brand name, την ΑΕΛ. Και έτσι «γεννήθηκε» η ΑΕΛ Γ.Σ., με τους βυσσινί να απορροφούν και τον ερασιτέχνη των πράσινων. Ως ιδέα σούπερ, αλλά η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική. Η νέα αυτή ομάδα δεν έχει μακρά ζωή και η ΚΑΕ διαλύεται. Με… έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια. Πλέον δεν υπάρχει ο Γυμναστικός, αλλά ούτε και η ΑΕΛ Γ.Σ.. Η ΑΕΛ συνεχίζει να υφίσταται στην τοπική κατηγορία στηριζόμενη από τον ερασιτέχνη της.

 

Συγχώνευση νούμερο 2: Η Γ.Ε. Ολύμπια ιδρύθηκε το 1979, βρίσκονταν στην «σκιά» του Γυμναστικού αρκετά χρόνια, αλλά σκαλί-σκαλί ανέβαινε σε δημοφιλία, αλλά και τις κατηγορίες, φτάνοντας στην Α2, με νεαρό τότε τον Δήμο Ντικούδη, τον Γιάννη Λαλάκη και άλλους σημαντικούς παίκτες. Τότε τους «πορτοκαλί» ανέλαβε διοικητικά ο Γιώργος Μαλάκος και με την οικονομική του ευρωστία και εξαιρετική διοικητική οργάνωση, την οδηγεί στην μεγαλύτερη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ.

 

Οι ευρωπαϊκές πορείες δεν άργησαν να έρθουν, με την ομάδα της Λάρισας να θεωρείται πλέον μια σταθερά, μια δύναμη που υπολογίζονταν από φίλους και αντιπάλους. Τα οικονομικά προβλήματα όμως έκαναν και πάλι εμφάνιση στα λαρισινά παρκέ. Τα ζητούμενα πληθαίνουν και τότε γίνεται για νέα απόπειρα συγχώνευσης. Η Ολύμπια «ενώνεται» με την Γ.Σ. ΑΕΛ, αφήνοντας το ΑΕΛ εκτός το νέο αυτό «σχήμα» ονομάζεται Γ.Σ. Ολύμπια Λάρισας. «Σχήμα» που εκ προοιμίου ήταν αδύνατο να «περπατήσει» αφού ουσιαστικά ενώθηκαν τα χρέη των δύο ομάδων και μεγάλωσαν το συνολικό τους χρέος που έγινε δυσβάσταχτο, μη διαχειριζόμενο.

 

Και ναι καλά μαντέψατε, η νέα απόπειρα πολύ γρήγορα έσβησε και οι ομάδες που χάθηκαν, νέες και παλιές, έφτασαν σε χρόνο dt τις πέντε. Γ.Σ. Λάρισας, Ολύμπια, ΑΕΛ, ΑΕΛ Γ.Σ., Γ.Σ. Ολύμπια Λάρισας. Μοναδικό επίτευγμα!

 

Συγχώνευση νούμερο 3: Το 2015 ο Φοίνικας Λάρισας ανέβηκε στην Β’ Εθνική και τότε κάποιοι αποφάσισαν προς έπρεπε να αναβιώσουν τον Γ.Σ. Λάρισας. Μετονόμασαν τον Φοίνικα σε Γ.Σ. Λαρισαίων και χρησιμοποίησαν λογότυπο παρόμοιο του Γυμναστικού. Ο Φοίνικας ανέβηκε στην Α2 μέσω μπαράζ και φτάνουμε στο 2017 όταν και ο Φάρος Κερατσινίου μετακομίζει στη Λάρισα με την ονομασία «Γ.Σ.Λ. Φάρος». Η ομάδα αγωνίζεται στην Basket League αλλά ο Φάρος φεύγει… Πηγαίνει στη Λήμνο και η Λάρισα ξεμένει από ομάδα. Ακόμη μία συγχώνευση αποτυγχάνει παταγωδώς…

 

Η μετακόμιση: Την ίδια περίπου στιγμή, η ΑΕΛ που αγωνίζονταν στην Α2 Εθνική κατηγορία, αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικά, υποβιβάζεται και όχι απλά υποβιβάζεται, αλλά πηγαίνει στο τοπικό, με αποτέλεσμα να υπάρξει κενό στην πόλη της Λάρισας, κενό που διέγνωσε ο Ριζούλης που μετακομίζει τον Ερμή Αγιάς στη Λάρισα, αρχικά προσωρινά.

 

Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού όμως και ο Ερμής μέσω wild card ανεβαίνει στην μεγάλη κατηγορία και αμέσως αλλάζει το διακριτικό του όνομα σε ΚΑΕ Λάρισα, ώστε να συνδεθεί με την πόλη που θέλει να δει μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Το καλωσόρισμα από τους Λαρισαίους ήταν χλιαρό, σιγά-σιγά όμως χτίζει δεσμούς, δεσμοί που διακόπτονται λόγω της πανδημίας.

 

Όταν ο εφιάλτης του covid-19 αρχίζει να ξεθωριάζει, τα φώτα πηγαίνουν στην ΚΑΕ Λάρισα, καθώς επί της ουσίας οι Λαρισαίοι δεν ασχολούνται με την αγαπημένη τους, την ποδοσφαιρική ΑΕΛ, λόγω κόντρας με την ιδιοκτησία.

 

Η σεζόν που κάνει είναι αδιανόητη. Τερματίζει στην 4η θέση, οδηγώντας την ημιτελική σειρά κόντρα στον Παναθηναϊκό σε 5ο ματς. Η Ευρώπη είναι έτοιμη να την υποδεχθεί, η πόλη πανηγυρίζει και ξαφνικά δεν ήρθε η άνοιξη του Λαρισινού μπάσκετ, αλλά η… μετακόμιση του ΑΦΜ στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στον Ηρακλή. Κίνηση που κανείς δεν εξήγησε και κανείς δεν κατάλαβε. Την κατάλαβε όμως και πάλι η Λάρισα, που έμεινε χωρίς ομάδα στον δήμο της να αγωνίζεται σε εθνική κατηγορία, που κατάλαβε ότι εν τέλει αυτό που έλλειπε χρόνια τώρα ήταν το όραμα… και εμείς να αριθμούμε ομάδες που διαλύθηκαν, που χάθηκαν από τον χάρτη.

 

Για την ιστορία, μετρήσαμε εννέα…