Ματ σε… 24 δευτερόλεπτα-Η Ιόλη Καλαμούκου συνδυάζει το μπάσκετ με το σκάκι

 

Η Μαριάννα Αξιοπούλου, γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό της Ομοσπονδίας (e-magazine):

 

«Θα διαφωνήσει με τον τίτλο. Αδιαπραγμάτευτο, δηλαδή. Ούτε να το συζητάς. «Σε 24 δευτερόλεπτα προλαβαίνεις να κάνεις πολλά στο μπάσκετ. Στο σκάκι, όμως, όχι. Το ταχύτερο παίζεται στα τρία λεπτά και πάλι απαιτεί τρομακτική ταχύτητα σκέψης». Ε, ναι… Κάτι ξέρει καλύτερα. Κάτσε, όμως. Είναι 15 χρονών. Μπορεί να ξέρει καλύτερα; Ε, ναι…

 

Τόσο δεν ήταν και η Μπεθ στο Queen’s Gambit; «Ουφ, πάλι αυτό;» σκέφτεται κι ας μην το λέει! Απαντάει, ευγενικά.

 

«Είχε πλάκα να βλέπεις όλο τον κόσμο να παρακολουθεί σκάκι – είχε πλάκα να το βλέπω κι εγώ. Ταυτίστηκα λίγο. Ένα μικρό κοριτσάκι που κατάλαβε ότι είχε ταλέντο και το κυνήγησε, παρότι τότε το σκάκι ήταν εντελώς διαφορετικό».

 

Δεκατεσσάρων ήταν η Μπεθ, έτσι για να θυμόμαστε και τις ξεχασμένες συνήθειες της καραντίνας (#2), όταν μια καλή σειρά στο Netflix έμοιαζε σαν μια όαση στην έρημο με φοίνικες, νερό και καλοψημένη πέρκα, χαμηλών λιπαρών. Διότι εκείνο που δε σου λένε για την έρημο (όπως και για τη ζωή) είναι πως μετά την όαση πρέπει να συνεχίσεις να περπατάς στην ξηρασία. Και αν έχεις βαρύνει, θα γίνεις στατιστική… Και ιστορία.

 

Η δική της ιστορία είναι, όμως, ξεχωριστή. Ανόμοια με εκείνη της Μπεθ. Έχει ονόματα. Έχει ερεθίσματα. Έχει μιμητισμό. Και έπ’ ουδενί, δεν αναπτύχθηκε σε μια αποθήκη. Ο Δημήτρης, γνωστός και ως μπαμπάς στην αφήγηση, έπαιζε σκάκι. Ο Γρηγόρης, γνωστός ως αδερφός στην αφήγηση, έπαιζε σκάκι. Η Βίλλυ, γνωστή ως μαμά στην αφήγηση, δεν έπαιζε σκάκι. Ευτυχώς γιατί με όλα τα ματ, πατ, σαχ, ροκέ, ρουά, το λεξιλόγιο στο σπίτι άρχισε να θυμίζει τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.

 

«Ξεκίνησα να παίζω στα πέντε μου χρόνια. Έβλεπα τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου που έπαιζαν και άρχισε να μου αρέσει. Με έγραψαν στον όμιλο στην Καβάλα. Ο αδερφός μου ήταν τότε και εκείνος στον όμιλο και κατέβαινε σε αγώνες. Είδαν ότι είχα ένα ταλέντο και έτσι ξεκίνησα να παίζω και σε αγώνες. Ο πρώτος μου αγώνας ήταν το 2013. Έπαιζα στα τοπικά, έπαιζα σε τουρνουά με μεγαλύτερους και ανέβαινα διαρκώς επίπεδο. Είχα μεγάλη βοήθεια από τους γονείς μου, δούλευα και μάθαινα από τους καλύτερους προπονητές».

 

Καλό το σκάκι και καλοί οι προπονητές… Ακόμα καλύτερη η αίσθηση ότι στη σκακιέρα ξέρεις τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις: Η αυτοπεποίθηση του ελέγχου, η σιγουριά της ασφάλειας. Όταν πιάνεις τη μπάλα στα χέρια σου αλλάζουν τα πράγματα. Είτε παίζεις με τα λευκά, είτε με τα μαύρα, ελλοχεύουν εκπλήξεις. «Στο μπάσκετ προσμετρούνται κι άλλα στοιχεία: Η ταχύτητα, η αθλητικότητα, η τεχνική κατάρτιση. Υπάρχουν περισσότερες παράμετροι στο γήπεδο, απ’ ότι στο τραπέζι του σκάκι».

 

Αλλά;

 

«Στο μπάσκετ νιώθω ελεύθερη. Νιώθω ότι ξεφεύγω από την πραγματικότητα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο μυαλό μου». Ελεύθερη… Σαν τον αξιωματικό, το αγαπημένο της κομμάτι.

 

Και;

 

«Μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο. Το σκάκι με έχει βοηθήσει στο μπάσκετ. Με έχει βοηθήσει στην αντίληψη, με έχει βοηθήσει να παίρνω γρήγορες αποφάσεις. Έχει τύχει φορές να χρειαστεί να διαλέξω. Έχει τύχει να συμπίπτει προπόνηση με αγώνα ή αγώνας με αγώνα. Αναλύω τι έχει να μου προσφέρει η κάθε μου επιλογή κι έτσι καταλήγω στο τι θα κάνω».

 

Εκεί που δεν κάνει επιλογές και δεν κάνει εκπτώσεις είναι στην εκμάθηση. Στη διαδικασία. Στην ανάπτυξη. Κι εκεί υπάρχουν ομοιότητες – ίσως να μην το παραδέχεται, αλλά εν μέρει ισχύει το ίδιο τόσο στο μπάσκετ όσο και στο σκάκι. «Όσο πιο μικρός είσαι, τόσο περισσότερο μετράει το ταλέντο. Όσο περνούν τα χρόνια, παίζει πολύ περισσότερο ρόλο η εκμάθηση. Θα έλεγα ότι το 75% είναι εξάσκηση. Το ταλέντο μπορεί να σε πάει μέχρι ενός σημείου».

 

Εντάξει… Να το πάρει το ποτάμι;

 

Ονοματάκι; Μα καλά, ακόμα να αναφερθεί το όνομα; Αυτό καταστρατηγεί κάθε κανόνα δημοσιογραφίας. Μπορεί. Ή μπορεί να ενισχύει την πεποίθηση ότι για να σου εντυπωθεί ένα όνομα πρέπει να το διαβάσεις στο τέλος.

 

Ιόλη Καλαμούκου. 15 ετών. Αθλήτρια στην ομάδα μπάσκετ ΣΑΚ Αστέρας Καβάλας. Σκακίστρια. Στον όμιλο φίλων σκακιού Καβάλας.

 

ΟΦΣΚ, αν είστε των ακρωνυμίων! Δευτεραθλήτρια Ελλάδας. Συμμετέχουσα στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ως και κάτω των 18 ετών στην Τουρκία. Νούμερο 52 στα 76. Στοχεύει στην οκτάδα. Πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Χρειάζεται τα μόρια. Μέλλουσα γιατρός. Χειρούργος. Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη, μεταπτυχιακό στην Αμερική. Μπάσκετ και σκάκι ως την τρίτη λυκείου. Κάθε κίνηση μελετημένη. Προγραμματισμένη. Προσχεδιασμένη.

 

Ανοίγει πάντα με Δ4! Το πιόνι της Ιόλης…»