Χιλιόμετρα αγάπης στη Δυτική Μακεδονία για την πορτοκαλί μπάλα-Το καθημερινό ταξίδι (με χιόνια και βροχές) του Δημήτρη Φραντζή και του Βαγγέλη Δαλαγιώργου για να μην χάσουν την προπόνηση

 Ο Δημήτρης Μπαλαμπάνης γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό https://www.basket.gr/e-magazine της ΕΟΚ:

Η ενασχόληση με το μπάσκετ και τον αθλητισμό, δεν γίνεται, πάντα με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, αλλά η αγάπη κάθε νέου παιδιού για το άθλημα και η ανάλογη και απαραίτητη στήριξη της οικογενείας του, μπορεί αν υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο. Δυο νεαροί αθλητές στη Δυτική Μακεδονία, ο Δημήτρης Φραντζής από το Αμύνταιο Φλώρινας και ο Βαγγέλης Δαλαγιώργος από το Πολύρραχο Σερβίων Κοζάνης, χρειάζεται να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα, με την συνοδεία των γονιών τους για τη μετακίνηση, ώστε να κάνουν προπόνηση και να παίξουν αγώνες, στις ομάδες παίδων και εφήβων των συλλόγων τους, αλλά και στις ομάδες ανδρών.

 

Οι 16χρονοι Δημήτρης και Βαγγέλης έρχονται αντιμέτωποι με τη δύσκολη καθημερινότητα που απαιτεί ακριβή διαχείριση του χρόνου τους, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται παράλληλα, στις μαθησιακές υποχρεώσεις τους, στο διάβασμα τους, στην απαραίτητη πνευματικά και σωματική ξεκούραση, καθώς και στις προπονήσεις μπάσκετ που κάνουν.

 

Όλη αυτή η διαδικασία που αποτελεί και επιλογή τους, χρειάζεται -εκτός από την διαχείριση του χρόνου- υπομονή, σκληρή δουλειά και αξιοποίηση του περιορισμένου, ελεύθερου χρόνου τους, ώστε η καθημερινότητα τους να μην κινείται μόνο στο πλαίσιο του προγραμματισμού που έχουν και τηρούν.

 

Τα μέτρα πάνω στο παρκέ και τα χιλιόμετρα στην άσφαλτο

 

Πρόγραμμα σχεδόν κοινό και για τους δυο τους. Το πρωί, σχολείο, επιστροφή στο σπίτι το μεσημέρι για φαγητό και ξεκούραση. Μετά διάβασμα και φροντιστήριο, έως ότου έρθει η ώρα της προπόνησης, για να «ξεδώσουν», να μάθουν τα βασικά του μπάσκετ και να έρθουν σε επαφή με τους φίλους τους.

 

Ο Δημήτρης Φραντζής μέχρι το Δεκέμβριο αγωνίζονταν στον Αίαντα Αμυνταίου, την ομάδα της πόλης του, όπου μέχρι τότε είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο ανδρικό τμήμα. Ώσπου ήρθε η πρόταση μεταγραφής από τον Ηρακλή Κοζάνης, μια ομάδα με μεγαλύτερο ανταγωνισμό που έχει στο επίκεντρό της νεαρούς αθλητές. Ο προβληματισμός λογικός, μιας και 3 με 4 φορές την εβδομάδα θα πρέπει να κάνει μια απόσταση περίπου 100 χιλιομέτρων. Αυτό προσθέτει επιπλέον κούραση και μεγαλύτερη πίεση στο ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα, αλλά η απόφαση πάρθηκε μετά τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του που στηρίζουν το παιδί τους σε κάθε του βήμα.

 

Σημαντικός παράγοντας σε αυτή την απόφαση και ο αδερφός του Ανδρέας ο οποίος έχει αναλάβει κατά κύριο την μετακίνηση. Στο ντεμπούτο του με τη νέα του ομάδα, βρέθηκε αντιμέτωπος με την παλιά του ομάδα στο πρωτάθλημα ανδρών, πετυχαίνοντας 14 πόντους!

 

«Με τη πρόταση για τη μεταγραφή μου στον Ηρακλή Κοζάνης τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήμουν λίγο διστακτικός. Βασικοί λόγοι ήταν το πολύ καλό κλίμα και το δέσιμο με τον προπονητή μου Λάζαρο Φωτιάδη στον Αίαντα Αμυνταίου, αλλά και η απόσταση του χωριού μου από την πόλη της Κοζάνης.

 

Παρόλα αυτά όμως με την ώθηση και την πίστη που είχε ο προπονητής στο πρόσωπο μου αλλά και με την οικογένεια μου να με στηρίζει σε κάθε μου απόφαση, έφτασα σήμερα να αποτελώ μέλος της νεανικής ομάδας του Ηρακλή Κοζάνης.

 

Η απόφαση αυτή ήταν αρκετά σημαντική και κρύβει και πολλές προκλήσεις. Είμαι μαθητής της πρώτης λυκείου με ένα πολύ επιβαρυμένο πρόγραμμα (σχολείο, ξένη γλώσσα, φροντιστήρια για την προετοιμασία των πανελληνίων). Επιπλέον λόγω της αγάπης μου στον Αίαντα, προπονούμαι και εκεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι όλες οι ώρες μετά το πέρασμα του σχολικού ωραρίου να απασχολούμαι μονίμως και είναι αρκετά κουραστικό. Παρόλα αυτά η αγάπη μου για τον αθλητισμό με ενεργοποιεί καθημερινά να μην το βάζω κάτω, να θυσιάζω πολλές φορές τις ώρες της διασκέδασης και της ξεκούρασης αλλά πάντα στο τέλος της ημέρας νιώθω χαρούμενος γιατί κάνω αυτό που αγαπάω» υποστήριξε ο παίκτης του Ηρακλή Κοζάνης.

 

Ο Βαγγέλης Δαλαγιώργος μένει σε ένα πολύ μικρό χωριό, το Πολύρραχο Σερβίων που απαριθμεί 269 κατοίκους. Υπάρχουν μόνο δύο ομάδες σε κοντινή απόσταση. Αποφάσισε να ενταχθεί στην Αναγέννηση Σερβίων, διανύοντας τέσσερις φορές την εβδομάδα 25 χιλιόμετρα για να μπορεί να προπονηθεί. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι γονείς στάθηκαν δίπλα στην απόφαση του νεαρού αθλητή, ο οποίος προσπαθεί για το καλύτερο στο διάβασμα και στο μπάσκετ.

 

«Το μπάσκετ μπήκε στην ζωή μου σε ηλικία 8 ετών και συνεχίζω. Στην αρχή άρχισε ως παιχνίδι, ενώ όσο περνούσαν τα χρόνια κατάλαβα τη διαφορά, έγινα πιο ήρεμος και υπεύθυνος. Οι προπονήσεις έγιναν πιο πολλές και το άγχος και η κούραση μεγάλωσαν.

 

Η οικογένεια μου ήταν και είναι πάντα εκεί, στις προπονήσεις, στους αγώνες και στην μετακίνηση. Πάντα με στηρίζουν ειδικά στην απόφαση για το μπάσκετ το οποίο ήρθε για να μείνει στην ζωή μου.

 

Διάλεξα το μπάσκετ σαν άθλημα, γιατί δόθηκε η δυνατότητα να γυμναστώ και να έχω καλή φυσική κατάσταση ενώ γίνεσαι και πιο κοινωνικός» είπε ο Βαγγέλης Δαλαγιώργος και συνέχισε: «Στο μπάσκετ παίρνεις γρήγορες αποφάσεις και δουλεύεις με το μυαλό. Η δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι η εναλλαγή σχολείου-προπόνησης, που πρέπει να υπάρχει σωστός προγραμματισμός και δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος. Επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η απόσταση και το ότι μένω μακριά από το γήπεδο. Η μετακίνησή μου γίνεται με τον πατέρα μου, που είναι πάντα δίπλα μου, κάτι το οποίο είναι και οικονομική επιβάρυνση για την οικογένεια μου αλλά και κούραση για τον πατέρα μου ο οποίος εργάζεται και πρέπει ανάλογα το πρόγραμμά του να βρίσκει χρόνο».

 

Η σημαντική χιλιομετρική απόσταση δεν αποθάρρυνε και τα δυο παιδιά να παίξουν μπάσκετ στις δυο περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας και πιστοποιεί το προφανές. Ό,τι κάνουν αυτό που αγαπούν πολύ.

 

Να παίζουν μπάσκετ αλλά παράλληλα να είναι συνεπείς και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους, με το βασικότερο όλων, το σχολείο. Βασικό συστατικό σε όλη αυτήν την προσπάθεια που κάνουν, αποτελεί η στήριξη και σωστή καθοδήγηση της οικογένειάς τους. Ακόμα και στις δύσκολες καιρικές συνθήκες που συνήθως επικρατούν στη Δυτική Μακεδονία, με χιόνια, βροχές και δυνατούς ανέμους, ο Βαγγέλης και ο Δημήτρης με την αρωγή των οικείων τους, δίνουν το παρών στις προπονήσεις και «τρέφουν» σωστά την εφηβική ψυχολογία τους με το μπάσκετ.

 

Ακόμα και όταν είναι αντικειμενικά ανέφικτο να κάνουν το μικρό… ταξίδι τους για να προπονηθούν, το πείσμα τους μεγαλώνει μέχρι την επόμενη φορά που θα πατήσουν και πάλι τα πόδια τους στο παρκέ. Η αγάπη αυτών των παιδιών της ακριτικής Ελλάδας για το μπάσκετ μας, επιβεβαιώνει τον άγραφο κανόνα της ζωής για τη θέληση κάθε ανθρώπου να ξεπερνά κάθε εμπόδιο στην ενασχόληση του με ό,τι έχει επιλέξει να κάνει και «φορτίζει» την σκέψη και την ψυχολογία του.