Σταύρος Ευγενειάδης: «Δε μπορώ να κάνω κάτι και να είμαι flat, θέλω όταν ασχολούμαι με κάτι να πετυχαίνω»

 

Ο Σταύρος Ευγενειάδης θα βρεθεί φέτος για τρίτη αγωνιστική περίοδο στον πάγκο του Πιερικού Αρχέλαου ως head coach, μετά από μία δεκαετή πορεία ως assistant, σε ομάδες Α2 και Β’ Εθνικής. Σίγουρα, διαβάζοντας την εισαγωγή, κάποιος που δεν τον γνωρίζει, επ’ ουδενί δε θα μαντέψει ότι είναι μόλις τριάντα έξι χρονών. Κι όμως, στα τριάντα έξι του μετρά σχεδόν μιάμιση δεκαετία στους πάγκους και από πέρυσι πρωταγωνιστεί με την ομάδα του στη National League 2.

 

Ο Σταύρος Ευγενειάδης, συστήνεται στο κοινό, αφού πρώτα μας συστήθηκε για τα καλά στα παρκέ μέσα από μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Νίκο Παναγιωτόπουλο για το https://basketflix.gr/

 

Τι σε έκανε να πάρεις την απόφαση στα 24 σου να ασχοληθείς με τους πάγκους και την προπονητική;

 

Είναι μία από είναι μια ερώτηση που την ακούω συχνά. Επειδή σαν παίκτης δεν είχα μεγάλη προοπτική, θα ήμουν ένας παίκτης της σειράς. Για να μείνω στο χώρο έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο, οπότε και ο λόγος που διάλεξα την σχολή (σ.σ. ΤΕΦΑΑ Σερρών) ήταν αυτός, δηλαδή το να μπορέσω -επειδή τότε δεν υπήρχαν σχολές προπονητών- να έχω την κάρτα του προπονητή και να ασχοληθώ με το επάγγελμα, να το εξελίξω και να το πάω όπου με βγάλει.

 

Πρώτη σου δουλειά σαν head coach είναι στον Πιερικό Αρχέλαο. Τι σε έκανε να νιώσεις έτοιμος και να αποδεχθείς αυτή την πρόκληση;

 

Ήταν μία πρόκληση την οποία την ήθελα. Ήθελα κάποια στιγμή έχοντας κάνει 12 σεζόν σαν βοηθός να δω τι μπορώ να κάνω σαν πρώτος. Πόσο μπορώ να σταθώ σαν πρώτος; Τι μπορώ να κερδίσω σαν πρώτος, γιατί το κομμάτι του βοηθού, καλώς ή κακώς, το έχω έζησα σε μεγάλο βαθμό. Έχω ζήσει την Α2 στον Ερμή Λαγκαδά, με το Ανατόλια και με τον Αίαντα Ευόσμου. Το μόνο που μου λείπει από το κομμάτι του βοηθού είναι να μπορέσω να μπω σε ένα staff Α1.

 

Οπότε από την στιγμή που ήρθε η προοπτική του Πιερικού Αρχελάου και μιλώντας και με κάποιους προπονητές -και με τον coach Γκαϊτατζή και με τον coach Χατζηκυριακίδη, γιατί ο coach Χατζηκυριακίδης ουσιαστικά αυτός που με πρότεινε στον Πιερικό Αρχέλάο, πίστευα ότι ήρθε η ώρα μου να βγω μπροστά. Οπότε έπρεπε να το ακολουθήσω γιατί δεν ήξερα πότε θα μου ξαναδοθεί μια τέτοια ευκαιρία και ειδικά σε ένα σωματείο το οποίο το γνώριζα από παλιά. Είχαμε παίξει αντίπαλοι όταν ήμουν στο Λαγκαδά στον Ερμή Λαγκαδά και ήξερα ότι τι προοπτική υπάρχει, την ιστορία του συλλόγου και τη θέση του στο μπασκετικό χάρτη καθώς και την ποιότητα και τη φιλοσοφία των παραγόντων του, όπως και το πόσο κοντά είναι στην ομάδα.

 

Σαν head coach, έχεις να διαχειριστείς και παίκτες που βρίσκονται σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία από τη δική σου. Αυτό σου δημιουργεί δυσκολίες είτε στην καθημερινότητα είτε στο «μυαλό»;

 

Αυτό μπορεί να είναι ένα πρόβλημα αλλά ξεκινώντας ουσιαστικά από μικρός στους πάγκους, είτε ως πρώτος, είτε δεύτερος, είτε σαν assistant, συνεργάστηκα και διαχειρίστηκα αθλητές μεγαλύτερους σε ηλικία και με μεγαλύτερη διαδρομή στο χώρο. Αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι γιατί εάν τους δείξεις ότι καταλαβαίνεις το άθλημα, τότε η δουλειά γίνεται πιο εύκολα. Σίγουρα θα υπάρξουν προστριβές, αντιδράσεις, νεύρα. Αυτό άλλωστε θα συμβούν οπουδήποτε ανεξαρτήτως ηλικίας. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να ζήσεις με αυτό και να πάρεις και κάποιες δύσκολες αποφάσεις απέναντι τους που δεν θα τους αρέσουν.

 

Η φιλοσοφία σου όντας στην τεχνική ηγεσία μιας ομάδας, ποια είναι;

 

Για να φτάσω στον αγώνα θα πρέπει η ομάδα να προπονηθεί σωστά όλη την εβδομάδα. Από το πώς θα χτιστεί η προετοιμασία της ομάδας από τον Αύγουστο έως την έναρξη του πρωταθλήματος. Από το πώς θα προπονηθεί η ομάδα, με το τι εντάσεις. Σίγουρα, το μπάσκετ εξελίσσεται, πάει σε πιο γρήγορο τέμπο, πάει σε πιο πολλές επιθέσεις. Πρέπει να το ακολουθείς, δεν μπορείς να πηγαίνεις με μια άλλη φιλοσοφία, με μια πιο παλιά φιλοσοφία να το πω έτσι, και πρέπει να προπονείς πάνω σε αυτό. Σίγουρα, η αθλητικότητα παίζει μεγάλο ρόλο και πλέον το μπάσκετ πάει σε αυτό, πάει πρώτα στην αθλητικότητα και μετά στο παλιό πέντε-πέντε που λέγαμε, στο πώς θα διαβάζεις τις φάσεις. Αυτό που είναι το βασικό πλέον στο άθλημα είναι το να είσαι αθλητικός και να μπορέσεις με δύο-τρεις κατευθύνσεις να κάνεις την δουλειά σου όσο πιο εύκολα γίνεται.

 

Είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος μελετάει πολύ το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως βλέπουμε και σε λογαριασμό σου σε δίκτυο. Ποιος προπονητής σου ταιριάζει καλύτερα στη φιλοσοφία και στον τρόπο λειτουργίας του.

 

Σίγουρα από τον οποιοδήποτε προπονητή κάτι παίρνεις. Έχοντας παρακολουθήσει τρεις-τέσσερις προπονήσεις από τον coach Σφαιρόπουλο, προσπαθώντας να δω παιχνίδια όλων των προπονητών, σίγουρα από όλους κάτι παίρνω. Δε μπορώ να να πω ότι είναι ένας. Όλοι κάτι δίνουν. Δηλαδή, να το πάω σε πιο γενικά πράγματα. Αν θέλω να δω κάποια πράγματα σε after time out καταστάσεις, σίγουρα θα δω κάτι από τον Šarūnas Jasikevičius. Σίγουρα κάποια πράγματα παίρνω, όπως είπα, από τον coach Σφαιρόπουλο, από τον coach Ιτούδη. Το flow offense του Ολυμπιακού από τον coach Μπαρτζώκα. Το πώς λειτουργεί, πώς διαβάζει και πώς χτυπάει τις αλλαγές ο Obradović. Όλοι πάντα κάτι δίνουν το οποίο το παίρνεις και το προσαρμόζεις πάνω στις δικές σου καταστάσεις και στα δικά σου θέλω.

 

Ποιον θεωρείς μεγαλύτερό σου δάσκαλο;

 

Προπονητικά είναι δεν μπορώ να πω κάποιον άλλο, είναι ο Πέτρος ο Γκαϊτατζής. Έχουμε συνεργαστεί έξι χρόνια και στη Β’ και στην Α2, αλλά από όλους έχω πάρει πράγματα -είτε θετικά είτε αρνητικά- τα οποία τα προσαρμόζω στη δική μου φιλοσοφία. Τυχαίνει να έχω μία επικοινωνία και μία καλή σχέση και με τον coach Σφαιρόπουλο ο οποίος όποτε χρειαστώ το οτιδήποτε είναι διαθέσιμος να με βοηθήσει. Αλλά τα περισσότερα, ακόμα και ο τρόπος που λειτουργώ, τα έχω πάρει από τον coach Γκαϊτατζή. Όταν είσαι πολλά χρόνια με κάποιον κάποια πράγματα τα αφομοιώνεις και βλέποντας ότι λειτουργούν και έχουν μια εξέλιξη, τα κρατάς και για σένα.

 

Ο προπονητής Ευγενειάδης, το ζει το παιχνίδι έντονα, έχει έντονες αντιδράσεις. Είσαι έτσι και εκτός γηπέδων;

 

Σίγουρα εντάσεις υπάρχουν και εντός και εκτός γηπέδων το θέμα είναι να τις ελέγχουμε και να υπάρχει μια ηρεμία. Και στην προπόνηση μέσα υπάρχει ένταση και στην προσωπική ζωή υπάρχει ένταση και στο παιχνίδι υπάρχει ένταση. Απλά μιλώντας κυρίως για το παιχνίδι είναι κάτι το οποίο παλεύω να το βελτιώσω. Θεωρώ ότι σε σχέση με την πρώτη χρονιά, την περσινή χρονιά, είχα μια καλύτερη εικόνα στον πάγκο ναι είμαι κάπως γκρινιάρης, αλλά προσπαθώ πάντα να ελέγχω όσο μπορώ τις καταστάσεις.

 

Αυτό δείχνει αναμφισβήτητα ότι είσαι ένας άνθρωπος με πάθος για αυτό που κάνεις.

 

Δε μπορώ να κάνω κάτι και να είμαι flat θέλω όταν κάνω κάτι, όταν ασχολούμαι με κάτι να πετυχαίνω δηλαδή ακόμα και στις προπονήσεις που κάνω στα μικρά τα παιδάκια βάζω ένταση. Αν κάτι κάνεις και είσαι flat δεν πρόκειται να το πετύχεις ποτέ. Έτσι είναι ο τρόπος ζωής μου, ότι πρέπει να πιεστείς. Και είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος λειτουργεί καλύτερα όταν πιέζεται παρά όταν νιώθει μία άλφα ασφάλεια.

 

Και όλη αυτή την ένταση πώς θα καταφέρεις να την αποσυμφορήσεις τις στιγμές που είσαι με την οικογένειά σου;

 

Σίγουρα το να περνάω χρόνο με τον γιο μου και την οικογένειά μου είναι ένας αγχολυτικός παράγοντας. Προσπαθώ όταν έχω κάποια κενά να αθλούμαι και να ξεδίνω, να ξεσπάω εκεί πέρα και μέσα σε όλο αυτό το να ασχολούμαι και με κάποια τμήματα υποδομών ώστε να μπορούν τα παιδιά να λειτουργούν σαν αγχολυτικό και σαν διέξοδο. Με αποσυμπιέζουν γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, θα πουν μια εξυπνάδα, θα γελάσουμε, θα σπάσει ο πάγος πιο εύκολα.

 

Πώς φαντάζεσαι τον Σταύρο Ευγενειάδη σε 10 χρόνια, στα 45 του;

 

Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Σίγουρα οι φιλοδοξίες είναι μεγάλες. Όσο πιο ψηλά τόσο πιο καλά. Αλλά αυτό θα γίνει, αν γίνει, μέσα από δουλειά και επιτυχίες. Δε μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη και ελπίζω κάποια στιγμή να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται. Και όπου φτάσω…

 

Πάμε στη διαδρομή σου στον Πιερικό Αρχέλαο. Ξεκινάς σε μια δύσκολη χρονιά που η ομάδα μάχεται για την επιβίωση στην κατηγορία και την επόμενη αγωνιστική περίοδο φτάνεις να πρωταγωνιστήσεις και να μπεις στα play-off. Δώσε μου τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο σεζόν και ποια είναι πιο δύσκολη μάχη της επιβίωσης ή της ανόδου;

 

Ας ξεκινήσουμε με το τελευταίο ερώτημα. Και τα δύο είναι δύσκολα γιατί και τα δύο απαιτούν πρωταθλητισμό. Είτε το να σωθείς είτε το να ανέβεις απαιτεί το να κάνεις πρωταθλητισμό κάθε μέρα και να λειτουργείς με αυτό το μπούσουλα ότι πρέπει να πετύχω τους στόχους μου.

 

Την πρώτη χρονιά, το δύσκολο ήταν ότι δεν είχα την ομάδα από την αρχή. Να βάλω τους κανόνες που ήθελα, τα plays που ήθελα, τη φιλοσοφία που ήθελα. Στην συνέχεια έγινε ακόμα πιο δύσκολο το έργο, γιατί ουσιαστικά μείναμε έξι άντρες και όλοι οι άλλοι ήταν παιδες και έφηβοι, για να μπορέσουμε να αντέξουμε τη μάχη της παραμονής Συν τοις άλλοις το σύστημα των play out ήταν διαφορετικό καθώς μετέφερε τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου, οπότε αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.

 

Την επόμενη χρονιά μπορέσαμε και κρατήσαμε έναν κορμό παικτών, τον πλαισιώσαμε με κάποια νέα παιδιά και στο τέλος και η προσθήκη του Αλέξη Ράπτη. Η ομάδα έδειξε ένα καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο σε όλα τα παιχνίδια σε έναν πολύ ανταγωνιστικό όμιλο. Με μία εξαίρεση, δεν χάσαμε κανέναν αγώνα με περισσότερους από δέκα πόντους, όλα τα παιχνίδια ήταν κλειστά. Έδειξε η ομάδα ότι όλα τα παιχνίδια τα πάλευε, τα έφτανε μέχρι ένα σημείο, απλά μας έλειπε το κλικ. Εγώ θα πω ότι μας έλειπε μία νίκη σε κλειστό παιχνίδι, ώστε να μπορέσει να αλλάξει και η ψυχολογία μας.

 

Το σημείο κλειδί της περσινής χρονιάς και εκεί που αλλάζει όλη η ομάδα είναι το διπλό μέσα στο Κιλκίς. Ήταν ένα παιχνίδι με ιδιαιτερότητες. Είχαμε τραυματία τον Ροδοστόγλου κι ερχόταν από τραυματισμό ο Γκογκίδης. Μας βοήθησε το ότι την προηγούμενη αγωνιστική είχαμε ρεπό και είχαμε δύο εβδομάδες να ετοιμαστούμε για ένα τελικό. Καταφέραμε, κερδίσαμε και από εκεί και πέρα η ομάδα έβγαλε άλλο πρόσωπο. Έπαιξε άλλο μπάσκετ, πιο ωραίο, πιο απελευθερωμένο και κατάφερε να μπει στα play-off.

 

Κατάφερε η ομάδα, με εσένα στον πάγκο να κερδίσει σε μία έδρα που δεν είχε και την καλύτερη προϊστορία και μία ομάδα που είχε να τη νικήσει από το 2015. Εκείνη η εκτός έδρας νίκη,, στον πρώτο γύρο των play-off σε έκανε να πιστέψεις ότι θα μπορούσε η ομάδα να πάει ψηλότερα και να διεκδικήσει ακόμα και την άνοδο;

 

Για να διεκδικήσει την άνοδο δεν ξέρω. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορούσαμε να φτάσουμε αλλά μέχρι το 27 του δεύτερου παιχνιδιού, εκεί που κερδίζαμε με 13-14 πόντους διαφορά, πίστευα ότι έναν κακό δαίμονα, όπως είναι η Καστοριά, θα μπορούσε να μπορούσαμε να την είχαμε αποκλείσει. Απλά ήταν πιο δεμένη ομάδα, η οποία είχε μεγαλύτερη συνοχή και πιο φρέσκα παιδιά σε σχέση με εμάς, οι οποίοι είναι χρόνια μαζί με έναν αξιόλογο προπονητή, καταφέραν να βγάλουν αντίδραση κι εν τέλει γύρισαν το παιχνίδι, γύρισαν την σειρά και μετά ήταν δύσκολο στο να μπορέσουμε να γυρίσουμε την κατάσταση.

 

Πάμε και στη φετινή χρονιά. Οι στόχοι της ομάδας φέτος;

 

Ο πρωταρχικός στόχος της ομάδας και αυτό που συμφωνήσαμε με τη διοίκηση όταν τελεσφόρησε η ανανέωση μας, ήταν η ομάδα να κάνει δύο βήματα παραπάνω την περσινή χρονιά. Αν πέρυσι φτάσαμε στην πρώτη φάση των play-off, φέτος ο στόχος είναι η ομάδα να φτάσει μέχρι τον τελικό για την άνοδο στη National League 1. Το αν καταφέρει η ομάδα να ανεβεί είναι κάτι άλλο, αλλά ο αρχικός στόχος και αυτό που δηλώσαμε εξ αρχής είναι ότι η ομάδα θέλουμε να φτάσει στους τελικούς ανόδου της National League 2.

 

Φέτος ανέλαβες και τις τύχες του εφηβικού. Πες μου δύο λόγια για αυτό το project

 

Το εφηβικό υπήρχε διάθεση και θέληση να το αναλάβω τόσο από τη διοίκηση όσο και από τον αθλητικό διευθυντή του συλλόγου, τον Στέλιο Χατζηιωάννου, με γνώμονα ότι οι περισσότεροι από τους εφήβους μας κάνουν προπόνηση με τους άνδρες. Οπότε τα παιδιά τα γνωρίζω, τα ξέρω, προπονούνται με τους άνδρες, προπονούνται και μόνοι τους, αλλά η βάση τους είναι να είναι μέλη του ανδρικού τμήματος. Αυτό μου κάνει την ζωή λίγο πιο εύκολη, το ότι τους ξέρω και τους βλέπω καθημερινά, ιδίως τώρα στην περίοδο της προετοιμασίας, τους βλέπω κάθε μέρα.

 

Είναι μία πολύ καλή φουρνιά παικτών, με παιδιά του 2007 και του 2008 κι έναν, το Βενιαμίν της ομάδας, τον Δημήτρη Πόδα που είναι του 2009. Είναι μια καλή μαγιά, είναι παιδιά τα οποία έχουν δείχνει αυταπάρνηση και τα δίνουν όλα στην προπόνηση κάθε φορά. Δεν έχουν χάσει προπόνηση. Και στόχος μας είναι να φτάσουμε όσο πιο μακριά γίνεται γιατί η φουρνιά είναι καλή.

 

Απλά, όπως και στο ανδρικό έτσι και στο εφηβικό, τίποτα δεν το υπογράφεις. Θα πρέπει να το αποδεικνύουμε σε κάθε φάση, σε κάθε παιχνίδι μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δείξουμε και στους άλλους το ποιο ακριβώς και τι ακριβώς είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε.

 

Πιστεύεις ότι υπάρχουν παιδιά από το εφηβικό που θα πάρουν ενεργό ρόλο και στο αντρικό;

 

Σίγουρα. Σίγουρα υπάρχουν παιδιά τα οποία θα έχουν ένα ρόλο και στο ανδρικό και θα πάρουν και χρόνο συμμετοχής. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το χρόνο αυτόν τον υπογράφουν και τον έχουν δεδομένο. Θα πρέπει να μου δείχνει ο καθένας τους, ξεχωριστά, σε κάθε προπόνηση και σε κάθε λεπτό συμμετοχής τους στο παιχνίδι, ότι αξίζουν τα λεπτά που παίζουν μέσα. Σίγουρα κάποιοι δείχνουν να είναι λίγο πιο μπροστά από κάποιους άλλους, αλλά επειδή έχουμε να κάνουμε με παιδιά και τα περισσότερα είναι τρίτη λυκείου και παίζουν ρόλο και τα μαθήματα. Κάποιοι μπορεί να τους περάσουν στην πορεία, να τους καβαλήσουν και να κερδίσουν περισσότερο χρόνο όσο προχωράει η σεζόν. Απλά αυτό που θέλω εγώ και έχουμε συζητήσει με τα παιδιά, είναι να μπορέσουν να συνδυάσουν τα μαθήματα με τον αθλητισμό και να μην είναι μπροστά σε έναν υπολογιστή. Όσο ελεύθερο χρόνο έχουν να βρίσκονται μέσα στο γήπεδο και γι’ αυτό και λειτουργεί το τμήμα έτσι.

 

Θεωρείς ότι μπορούν να συμβαδίσουν οι ακαδημαϊκές υποχρεώσεις των μαθητών με την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό;

 

Θεωρώ πως ναι. Και το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ένας παίκτης της ομάδας μας, ο Παναγιώτης ο Δήμος, ο οποίος πέρσι σαν μαθητής της τρίτης λυκείου ήταν ενεργός στην ομάδα του Άργους Ορεστικού παράλληλα και στο εφηβικό και στο ανδρικό και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Παναγιώτης Δήμου λοιπόν, συνδυάζοντας μπάσκετ και διάβασμα κατάφερε να τελειώσει με άριστα το λύκειο και να περάσει στην ιατρική. Όχι να περάσει οριακά. Είχε την πολυτέλεια να διαλέξει σε ποια ιατρική θα περάσει. Είτε ήταν Αθήνα, είτε Θεσσαλονίκη, είτε Λάρισα, είτε όπου αλλού έχει. Διάλεγε ο ίδιος την περιοχή, την σχολή που ήθελε να πάει. Οπότε, από την στιγμή που υπάρχει αυτό το παράδειγμα μέσα στην ομάδα μας, είναι και ένας φάρος για το ότι μπορούν να το καταφέρουν και οι άλλοι.

 

Σ’ όλο αυτό όμως, το δύσκολο της υπόθεσης είναι η πίεση από το σπίτι. Εννοείται ότι τα παιδιά θα διαβάζουν, αλλά τα παιδιά θα πρέπει να ξεφεύγουν λίγο από το διάβασμα. Δε μπορούν να είναι όλη τη μέρα πάνω σε ένα βιβλίο. Και για εμένα, σαν Σταύρος, είναι προτιμότερο τα παιδιά να μπαίνουν στο γήπεδο και να ξεφεύγει και να αδειάζει το μυαλό τους, από το να είναι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή στην οθόνη κινητού και να τους κουράζει περισσότερο.

 

Έρευνες λένε ότι μόλις ένας στους πέντε εφήβους ασχολείται τον αθλητισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το φαινόμενο της παχύσαρκίας, τα παιδιά είναι υποτονικά, δεν εκδηλώνονται, δεν κάνουν πολλά. Μέσα από τον αθλητισμό τα παιδιά κινητοποιούνται περισσότερο. Μπορούν να αρχίσουν να παίρνουν αποφάσεις μέσα από το παιχνίδι που θα τους βοηθήσουν και το πώς να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις και μέσα στην προσωπική ζωή. Γιατί καλώς ή κακώς το πώς συμπεριφέρεσαι στον αθλητισμό είναι και, για μένα σαν Σταύρο, ένα δείγμα του πώς συμπεριφέρεσαι και στην προσωπική σου ζωή.

 

Οκ, όλοι θέλουν να διαβάζουν και να γίνουν γιατροί και οτιδήποτε άλλο. Απλά πρέπει τα παιδιά να αθλούνται, να ασκούνται, να μην είναι μπροστά σε έναν υπολογιστή γιατί τους αποβλακώνει, τους κάνει μαλθακούς και δε σκληραγωγούνται καθόλου.

 

Δώσε μου μία πεντάδα, την ιδανική για εσένα, Ελλήνων παικτών.

 

Θα πάω με αυτούς που έχω ζήσει και έχω προλάβει. Λόγω ηλικίας δεν έχω προλάβει ούτε το Νίκο Γκάλη ούτε τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Θα πάω με την τριάδα Ζήσης, Σπανούλης και Διαμαντίδης. Με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο στο 5 και στο 4 με τον Αντώνη Φώτση.

 

Πεντάδα EuroLeague;

 

Είναι δύσκολο. Σίγουρα ένας είναι ο Vezenkov στο 4. Mπορούμε να βάλουμε τον Nunn. Έχω αρρώστια και συμπάθεια με τον Šarūnas Jasikevičius από τα χρόνια του στον Παναθηναϊκό. Είναι πολλοί… Τώρα θα το πάω τελείως υποκειμενικά. Είναι ο Mike Batiste στο 5 και ο Andrei Kirilenko στο 4. Είναι πολύ δύσκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Με μπερδεύεις τώρα… (γέλια)

 

Αγαπημένο σου φαγητό;

 

Οτιδήποτε κρεατικό.

 

Αγαπημένο ποτό;

 

Βότκα σκέτη.

 

Αγαπημένη μουσική;

 

Οτιδήποτε ελληνικό. Είμαι φαν της ελληνικής μουσικής.

 

Αγαπημένη συνήθεια στον ελεύθερο χρόνο σου;

 

Τον τελευταίο καιρό, η γυμναστική και η έξοδος με φίλους.

 

Αγαπημένο βιβλίο;

 

Το Eleven Rings του Phil Jackson.

 

Αν δεν ήσουν προπονητής τι θα ήθελες να κάνεις στην ζωή σου;

 

Δεν το έχω σκεφτεί. Από μικρός είμαι στους πάγκους