Λέρας: «Οι Σουηδοί εκτιμούν το ελληνικό μπάσκετ και θέλουν να παίξουν στην Ελλάδα»

 

Ο προπονητής της σουηδικής NIU MARK Basket, Πασχάλης Λέρας, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Μπασκετικοί Μετανάστες» του EOK WebRadio με τον Γιάννη Σταυρουλάκη. Αναλυτικά είπε:

 

Για το πώς βρέθηκε στη Σουηδία:

 

«Επειδή εργαζόμουν πολλά χρόνια στα Αθλητικά Σχολεία της Ελλάδος και βλέποντας το μπάσκετ μέσα απ’ τους συλλόγους και το Σχολείο, κάποια στιγμή έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Την απόφαση την πήρα όταν έτυχε να εργαστώ σε επαγγελματικές ομάδες για να δω ότι αυτό το πράγμα που κάνουν εκεί εμένα δε με κάλυπτε. Εγώ είχα μέσα μου το… δασκαλίκι, ήθελα να μαθαίνω μπάσκετ στα παιδιά. Αυτό με έκανε να ψάξω να βρω ποιες χώρες έχουν Αθλητικά Σχολεία κι έτσι βρήκα τη Σουηδία, έκανα τα χαρτιά μου, τα έστειλα και οι άνθρωποι μού απάντησαν θετικά. Την ίδια χρονιά είχα κάνει τα χαρτιά μου για να πάω σε κάποιο high school στην Αμερική, πράγμα πολύ δύσκολο για Έλληνα προπονητή. Έτσι βρέθηκα στη Σουηδία χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι, αλλά ξέροντας ότι υπάρχουν αθλητικές τάξεις μπάσκετ. Όταν ήρθα εδώ και μου εξήγησαν πώς δουλεύουν, μου είπαν πως εκτός απ’ το Σχολείο πρέπει να είμαι και στην ομάδα της πόλης του Σχολείου. Όλο αυτό με κάλυπτε, ήθελα να το κάνω, οπότε με κράτησε εδώ. Εννοείται ότι και οι απολαβές με ικανοποίησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό».

 

Για το πρότζεκτ που «τρέχει» στη Σουηδία:

 

«Το πρότζεκτ δεν το “τρέχω” εγώ τα τελευταία χρόνια, “τρέχει” πολλά χρόνια εδώ στη Σουηδία και, μάλιστα, ήταν εφάμιλλο του δικού μας προγράμματος των αθλητικών σχολείων που είχαμε κάποτε στην Ελλάδα. Από αυτούς είχαμε παραδειγματιστεί πριν χρόνια και δημιουργήσαμε αυτά τα σχολεία. Επειδή η Σουηδία είναι μια μικρή σε πληθυσμό χώρα, προσπαθούν με κάθε μέσο να στρέψουν τα παιδιά στον αθλητισμό. Υπάρχει στη Σουηδία η Ομοσπονδία των Σχολικών Αθλημάτων που φροντίζει την ανάπτυξη του αθλήματος, σε συνεργασία πάντα με τις τοπικές ομάδες. Υπάρχουν τα NIU Σχολεία, τα οποία είναι 22 σε όλη τη χώρα. Πάνω από αυτά, υπάρχουν δύο κορυφαία σχολεία, το RIG, όπου ένα από αυτό είναι στο Mark στο οποίο συμμετέχω. Ουσιαστικά σε αυτά είναι οι πιο ταλαντούχοι νεαροί μπασκετμπολίστες και οι πιο ταλαντούχες νεαρές μπασκετμπολίστριες της χώρας».

 

Για τις αρμοδιότητές του σε αυτό το πρότζεκτ:

 

«Όταν εγώ ξεκίνησα αυτήν τη δουλειά με την Ομοσπονδία, η συμφωνία μας ήταν να προσπαθήσουμε να ανεβάσουμε τον αριθμό των νέων αθλητών που εγγράφονται στο μπάσκετ. Στη χώρα αυτή είναι πρώτα το ποδόσφαιρο, μετά το χάντμπολ, μετά το χόκεϊ επί πάγου και ύστερα το μπάσκετ, ωστόσο καταφέραμε, παρά τον covid που μας πήγε λίγο πίσω, να αυξηθούν οι εγγραφές κατά 75%, κάτι που αποτελεί πολύ μεγάλο επίτευγμα γι’ αυτούς. Έβαλα κι εγώ ένα “λιθαράκι” σε όλο αυτό το κομμάτι, οπότε έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι».

 

Για τα Αθλητικά Σχολεία:

 

«Είναι σαν ένα high school. Έχουν σχολείο μπάσκετ που είναι μάθημα, όχι σπορ, τα παιδιά μαθαίνουν το μπάσκετ απ’ όλες τις σκοπιές. Μες στο πρόγραμμα υπάρχουν επισκέψεις σε άλλες χώρες. Στο πρόγραμμά μας πάμε δύο φορές τον χρόνο στην Αμερική, συμμετέχουμε σε ευρωπαϊκά τουρνουά. Παράλληλα, το σχολείο αυτό διατηρεί και μια σχολική ομάδα. Εμείς έχουμε δύο σχολικές ομάδες, το RIG και το NIU που παίζουν στην Α2 και τη Β’ Εθνική της Σουηδίας. Παίζουν μόνο μαθητές του σχολείου. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί η Ομοσπονδία να δημιουργήσει κίνητρα στα παιδιά για ν’ ασχοληθούν με το μπάσκετ. Η Ομοσπονδία προσπάθησε να βρει προπονητές που έχουν ανάλογη εμπειρία, να τους φέρει εδώ, ώστε να δουλέψουν και να τους βοηθήσουν σε αυτό. Παλαιότερα είχε φέρει Σέρβους, Ισπανούς, ήρθα εγώ ο Έλληνας, όπως και άλλοι Έλληνες επίσης. Προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι κι εμείς είμαστε μια πολύ αναπτυγμένη χώρα στο μπάσκετ, πράγμα το οποίο το εκτιμούν, το ξέρουν και γι’ αυτό μάς προτιμούν. Ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι διάσημη για το μπάσκετ χώρα, οπότε αυτό κάνει τη δουλειά μας λίγο πιο εύκολη».

 

Για τη μπασκετική κουλτούρα των Σουηδών:

 

«Πρόσφατα που έγινε ένα γκάλοπ σχετικά με τη θεαματικότητα στην τηλεόραση, τα νούμερα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα, γιατί το υψηλότερο επίπεδο που βλέπουν εδώ είναι το ΝΒΑ. Έτσι δεν έχουν πολλές γνώσεις για το μπάσκετ. Επειδή καταφέραμε να τους βάλουμε στο… τρυπάκι να σκέφτονται λίγο πιο μπασκετικά, άρχισαν να βλέπουν και ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όσον αφορά το μπάσκετ στην κουλτούρα των Σουηδών, αν υποθέσουμε ότι η χώρα έχει 10 εκατομμύρια κόσμο, μόλις το 10% ασχολείται ενεργά, γύρω στο 1 εκατομμύριο δηλαδή. Ωστόσο ασχολούνται πολύ οργανωμένα και συνέχεια προσπαθούν να πάρουν κόσμο. Επειδή η χώρα είναι κρύα, ενδιαφέρονται για τα αθλήματα κλειστού χώρου, που ένα απ’ αυτά είναι το μπάσκετ. Το μπάσκετ δεν αποτελεί μονάχα ένα άθλημα γι’ αυτούς, είναι ένα μέρος της κοινωνικοποίησής τους, οπότε αυτό τους ευχαριστεί. Βλέπουν πάρα πολύ ΝΒΑ και τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ τους ενδιαφέρει μέσα απ’ το άθλημα αυτό να πάρουν κάποια υποτροφία και να παίξουν σε κάποιο Κολέγιο στην Αμερική. Εκεί τους βοηθάμε κι εμείς».

 

Για τη μπασκετική φιλοσοφία τους:

 

«Γενικά η εικόνα γι’ αυτούς είναι πως το μπάσκετ είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα, μαχητικό. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο να τους πείσω πως το μπάσκετ δεν είναι “μία σου και μία μου”, είναι fighting sport. Οι Σουηδοί δεν είναι μαλθακοί, παίζουν χάντμπολ, χόκεϊ επί πάγου, απλά δεν είχαν προπονητές να τους μάθουν από μικρούς ότι για να κερδίσουν πρέπει να παλέψουν, να παίξουν άμυνα. Προσπαθούμε να τους αλλάξουμε λίγο τη φιλοσοφία, να γίνουν πιο μαχητές, πράγμα που το έχουμε καταφέρει. Έχουν καταλάβει ότι το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που, πέρα από αυτό που βλέπουν, πρέπει να “πολεμήσουν” για να παίξουν σε αυτό».

 

Για το τι γνωρίζουν απ’ το ελληνικό μπάσκετ:

 

«Εδώ στη Σουηδία από ελληνικό μπάσκετ ήξεραν τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και φυσικά με τον Αντετοκούνμπο γίνεται πανικός. Τώρα όμως, λόγω του ότι πέρυσι κατεβήκαμε στην Αθήνα, γνωρίζουν πολλά πράγματα και σε αυτό τους έχω εντρυφήσει κι εγώ. Γνωρίζουν και τωρινούς παίκτες, ξέρουν τον Σλούκα, τον Διαμαντίδη, ξέρουν ότι υπάρχει ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, γιατί τους είδαν από κοντά. Θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα να παίξουν. Πέρυσι κάναμε φιλικά με ομάδες των Αθηνών, φέτος δεν τα καταφέραμε γιατί πήγαμε στις ΗΠΑ, αλλά του χρόνου θα τα καταφέρουμε. Τους ενδιαφέρουν να παίξουν μπάσκετ. Βέβαια δεν είναι σαν κι εμάς, δε θέλουν να παίξουν επαγγελματικά, γιατί τα επαγγελματικά τους είναι λυμένα».

 

Για τον Μπόμπι Κλίντμαν που έγινε NBA Draft:

 

«Φέτος είμαστε τυχεροί, γιατί απ’ το σχολείο μας έχουμε το πρώτο ΝΒΑ Draft, τον Μπόμπι Κλίντμαν, ο οποίος θα γίνει draft απ’ τους Νιου Γιορκ Νικς. Αυτό προσέλκυσε παίκτες, ότι απ’ το σχολείο μας κάποιος παίκτης πήγε στο ΝΒΑ. Είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτούς».

 

Για τα… παράλογα στη Σουηδία:

 

«Εδώ συμβαίνει το εξής παράλογο. Παίζεται το παιχνίδι, μπορεί η ομάδα να χάνει με 30 πόντους και αν βάλει ένας παίκτης τρίποντο από το κέντρο σηκώνεται το γήπεδο και ζητωκραυγάζει σαν να πήραν το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έχουν και μια άλλη συνήθεια που τους είπα ότι δεν είναι τόσο καλή. Βραβεύουν τον καλύτερο παίκτη της νικήτριας ομάδας και τον καλύτερο παίκτη της ηττημένης. Έχουν άλλον τρόπο σκέψης, γι’ αυτούς όλα κυμαίνονται γύρω απ’ το να περνούν καλά. Χάνουν ένα παιχνίδι και δε στεναχωριούνται καθόλου, πάνε παρακάτω. Αυτό κάπου είναι καλό».

 

Για τις ιστορίες που ξεχωρίζει:

 

«Όταν ήρθα την πρώτη χρονιά εδώ και έκανα τα χαρτιά μου, πήγα πρώτα να δουλέψω σε μια πόλη που ήταν νησί, το Γκότλαντ. Εκεί έχει μια ομάδα γυναικών. Όταν με δέχθηκαν σε εκείνο το αθλητικό σχολείο, εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μου είπαν ότι εκεί θα πρέπει να αναλάβω και τη μεγαλύτερη σε κατηγορία ομάδα της περιοχής. Ρώτησα ποια είναι, μου είπαν ότι είναι γυναικεία ομάδα και έπαθα ένα σοκ, γιατί εγώ δεν είχα ξανασχοληθεί με μπάσκετ γυναικών. Για πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, ήταν μια 100% επαγγελματική ομάδα και το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν “Δεν έχει ανδρικές ομάδες;” και μου είπαν “Αν πάρεις ανδρική ομάδα θα πάρεις λιγότερα λεφτά. Ο γυναικείος αθλητισμός παίρνει πιο πολλά λεφτά απ’ τις γυναίκες”. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι οι μισθοί σε μια γυναικεία ομάδα είναι διπλάσιοι απ’ των ανδρών, ακόμη και τώρα. Ένα ακόμη αστείο γεγονός ήταν όταν μια φορά χτύπησε μια παίκτρια και φώναξα στον φροντιστή να φέρει πάγο. Εκείνη τη στιγμή μου είπε “Τι να τον κάνεις τον πάγο; Έχουμε έξω χιόνι”. Του απάντησα “Πάγο για το πόδι της παίκτριας” και μου απάντησε “Δε χρησιμοποιούμε πάγο εμείς, έχουμε άλλη μέθοδο”».