Σταμολάμπρου: «Δύσκολο να γυρίσω στην Ελλάδα»

Λίγες ημέρες αφότου ολοκλήρωσε την κολεγιακή της καριέρα, η Άννα Νίκη Σταμολάμπρου μίλησε στο Sport24.gr για τις στιγμές που έζησε στο Robert Morris, τα δάκρυά της στο τελευταίο παιχνίδι του NCAA και τη συνάντηση με την Ταμίκα Κάτσινγκς.

Για μία τετραετία, η Άννα Νίκη Σταμολάμπρου αποτέλεσε το "Α" και το "Ω" του Robert Morris, ενός κολεγίου που είχε χάσει την Άρτεμη Σπανού, που εν τω μεταξύ ξεκινούσε την επαγγελματική της καριέρα, κι αναζητούσε μία νέα ηγέτιδα. Την βρήκε εν τέλει στο πρόσωπο της άλλοτε παίκτριας του ΠΑΟΚ, η οποία μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια μεγάλωσε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εντός κι εκτός παρκέ.

Έφτασε έτσι στο σημείο να θεωρείται μία από τις καλύτερες παίκτριες στην ιστορία του κολεγίου, να βλέπει το όνομά της στα πρωτοσέλιδα του Αμερικανικού Τύπου. Η 22χρονη πλεϊμέικερ, που συγκίνησε τους πάντες με τα δάκρυά της στον τελευταίο της αγώνα στο NCAA, μίλησε στο Sport24.gr για τη διαδρομή της στο κολεγιακό πρωτάθλημα αυτά τα χρόνια, τις εμπειρίες που αποκόμισε και αυτά που κρατάει για το μέλλον.

Δεν παρέλειψε μάλιστα να αναφερθεί στη συνάντησή της με τη θρύλο του WNBA, Ταμίκα Κάτσινγκς, αλλά και στο επόμενό της βήμα, το οποίο δεν θα αφορά την Ελλάδα, αλλά την παραμονή της στο εξωτερικό.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

- Περίμενες ποτέ ότι θα μείνεις τέσσερα χρόνια στο Robert Morris και θα έχεις τέτοια επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας; Να καταφέρεις ενδεχομένως να ξεπεράσεις και την Άρτεμη στο πόσο σημαντική σε θεωρούν όλοι στο κολέγιο;

«Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αμερική, η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω. Γνώριζα σε ποια ομάδα ερχόμουν, ότι το Robert Morris είναι ένα κολέγιο με παράδοση βέβαια. Θα έλεγα πως κατάφερα να προσαρμοστώ γρήγορα κι από εκεί και πέρα, όλα ήρθαν μέσα από πολλή δουλειά. Δεν ξέρω αν είμαι η καλύτερη παίκτρια που έχει περάσει από το Robert Morris, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα, όσα είχα μέσα μου, σε κάθε προπόνηση και αγώνα για να βοηθήσω την ομάδα μου».

- Κοιτάζοντας πίσω σε αυτή την τετραετία, πως θα τη χαρακτήριζες; Δικαιώθηκες για την επιλογή σου;

«Ναι, εννοείται! Νιώθω απόλυτα δικαιωμένη για την επιλογή μου, τόσο σε μπασκετικό όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Παρότι υπήρχαν πιο δελεαστικές προτάσεις από μεγαλύτερα και πιο ιστορικά πανεπιστήμια, νομίζω ότι πήρα την καλύτερη απόφαση για μένα. Αν βρίσκομουν πάλι στην ίδια θέση, θα έπαιρνα την ίδια απόφαση. Θα επέλεγα το Robert Morris. Άλλωστε, τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους».

- Σε είδαμε να δακρύζεις στο τελευταίο σου παιχνίδι. Ήταν η ένταση του αγώνα ή οι σκέψεις ότι δεν θα ξαναφορέσεις τη φανέλα του κολεγίου;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δακρύσω, αλλά όταν έγινα αλλαγή για τελευταία φορά και συνειδητοποίησα ότι αυτές ήταν οι τελευταίες μου στιγμές με την φανέλα του Robert Morris, ότι τελειώνουν τέσσερα φανταστικά χρόνια και ότι θα αποχωριστώ τις συμπαίκτριες μου, το προπονητικό τιμ, τους φιλάθλους που με αγάπησαν και τους αγάπησα, μου βγήκε αυθόρμητα. Το Robert Morris ήταν το σπίτι μου για τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ήταν σαν να αποχωρίζομαι την οικογένεια μου».

- Τώρα επιστρέφεις πίσω. Έχεις σκεφτεί καθόλου το επόμενό σου βήμα; Θα μείνεις στην Ελλάδα ή προτιμάς το εξωτερικό;

«Είναι δύσκολο να γυρίσω στην Ελλάδα με τις υπάρχουσες συνθήκες. Το πιθανότερο είναι να παραμείνω στο εξωτερικό».

- Τι είναι αυτό δηλαδή που θα σε κρατήσει περισσότερο στο εξωτερικό; Το οικονομικό ή η ποιότητα του ελληνικού πρωταθλήματος και ο ανταγωνισμός;

«Κυρίως η ποιότητα του πρωταθλήματος, αλλά και οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στο ελληνικό πρωτάθλημα».

- Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι κέρδισες στο NCAA, αυτό που δεν θα είχες ενδεχομένως υπό άλλες συνθήκες;

«Είχα την ευκαιρία να ζήσω στιγμές, που δεν θα μπορούσα να τις ζήσω διαφορετικά. Κατάφερα να κατακτήσω τρία πρωταθλήματα στην περιφέρεια (NEC) με το κολέγιο, να αγωνιστώ στη March Madness απέναντι σε ιστορικά κολέγια, όπως το Connecticut και το Notre Dame, αλλά και να αντιμετωπίσω παίκτριες που στην πορεία έγιναν Νο1 στο Draft του WNBA, όπως η Breanna Stewart και η Moriah Jefferson. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω και σίγουρα θα θυμάμαι για πάντα».

- Σε είδαμε παρέα με την Ταμίκα Κάτσινγκς, να μιλάει για εσένα με τα καλύτερα λόγια. Τι εισέπραξες από την επαφή σου μαζί της;

«Ήρθε στο πανεπιστήμιο για να δει τον τελικό της περιφέρειας. Παρακολούθησε μάλιστα την προπόνησή μας την παραμονή του αγώνα, κι είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της τόσο μετά το τέλος της προπόνησης όσο και μετά τον τελικό. Μιλάμε για έναν θρύλο του αθλήματος, οπότε το να μιλάει για μένα με τόσο καλά λόγια είναι κάτι πάρα πολύ τιμητικό».

- Τι είναι αυτό που θα ήθελες να αφήσεις πίσω σου στο Robert  Morris. Ως τι να σε θυμούνται;

«Ως μια παίκτρια που έδωσε την καρδιά και την ψυχή της για να εκπροσωπήσει το πανεπιστήμιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό μου φτάνει».