Η Μαρία Δανδουλάκη, (1998, φόργουορντ 1.85),δεν
προέρχεται από μπασκετική οικογένεια, (έχει ωστόσο και η αδερφή της αποκτήσει
εξαιρετικά μπασκετικά στοιχεία, καθώς θα βρίσκεται μαζί της στο Σπόρτιγκ), ούτε
είναι η αθλήτρια που θα σε «ξεσηκώσει» με τα τεχνικά της χαρίσματα με την…
πορτοκαλί θεά. Είναι όμως αθλήτρια, υπόδειγμα δουλειάς, η οποία με τίποτα δεν
το βάζει κάτω.
Η Ηρακλειώτισσα αθλήτρια έχει ένα υψηλό επίπεδο
νοημοσύνης στο παιχνίδι της, κάτι που φαίνεται από την γρήγορη σκέψη της, από
την στρατηγική της και την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με το καλάθι. Αν ήταν άντρας θα ήταν γνήσιος Σπαρτιάτης,
επειδή κουβαλάει το πνεύμα του μαχητή. Διαβάστε την συνέντευξη που παραχώρησε
στο http://www.kritikobasket.gr:
-Πως χαρακτηρίζει
η Μαρία, την Δανδουλάκη ως μπασκετμπολίστρια:
«Νομίζω το πείσμα μου και η θέλησή μου για να φτάσω στην
εκπλήρωση των στόχων μου και αυτού που θέλω να κάνω, είναι ένα βασικό
χαρακτηριστικό μου. Το ότι δεν τα παρατάω. Το ότι είμαι εγωίστρια. Ακόμη και αν οι άλλοι μου λένε ότι δε μπορώ να
τα καταφέρω. Αυτό είναι κάτι που το έχω και στο μπάσκετ και στη ζωή μου
γενικότερα».
-Τα συναισθήματα
και η εμπειρίες που σου άφησαν στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Σεράγεβο;
«Το φετινό πανευρωπαϊκό ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό για μένα,
καθώς πήγαμε στο τελικό και ήμασταν κοντά στο όνειρο της πρώτης θέσης,
ανεβάσαμε την ομάδα και είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
-Τι σημαίνει για
μια αθλήτρια από την επαρχία να φορά την φανέλα με το Εθνόσημο στο στήθος; Εσύ
έχεις περάσει απ όλες τις «μικρές» Εθνικές.
«Για μια αθλήτρια της επαρχίας το ύψιστο αγαθό είναι να
βρίσκεται στην εθνική ομάδα. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο και χρειάζεται πολλές
θυσίες για να μπορέσεις να περάσεις από όλες τις μικρές κατηγορίες αυτό όμως σου δίνει ένα μεγάλο
κίνητρο να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερη και να βάζεις ψηλότερους στόχους».
-Οι γονείς σου η
αδερφή σου από την Κρήτη, πως βίωναν τα παιχνίδια αυτά; Τι σου έλεγαν, πως σε
εμψύχωναν;
«Ο μπαμπάς ήταν στους πρώτους τέσσερις αγώνες, η μαμά και
η Αλεξάνδρα παρακολουθούσαν όλους τους αγώνες από την Κρήτη και δεν σταμάτησαν
λεπτό να με στηρίζουν και να μου λένε να μην σταματάω να βοηθάω όσο καλύτερα
μπορώ την ομάδα μου».
-Από τον Ηρόδοτο
και πέρυσι στον Πρωτέα, φέτος στην ιστορική ομάδα του Σπόρτιγκ. Ποιες οι
διαφορές ; Τι να περιμένουμε φέτος;
«Ξεκίνησα από την ομάδα της καρδιάς μου τον Ηρόδοτο και
από ένα πρωτάθλημα χωρίς μεγάλο
ανταγωνισμό, (ΕΚΑΣΚ), αλλά που μου έβαλε τα θεμέλια για να "πατήσω"
και να ανέβω και να εξελιχθώ περισσότερο.
Στον Πρωτέα Βούλας, απέκτησα εμπειρίες, σε όλα τα
επίπεδα, που θα με βοηθήσουν στο μέλλον.
Από φέτος βρίσκομαι στο Σπόρτιγκ, μαζί με την αδερφή μου
Αλεξάνδρα και θέλουμε να βοηθήσουμε στα
μέγιστα να πετύχει η ομάδα των Πατησίων τους στόχους της και προσωπικά εγώ δεν
θα έλεγα όχι στην επιστροφή της ομάδας
στην Α1».
-Ποιοι είναι οι
προσωπικοί στόχοι σου;
«Δε βάζω κάποιο ταβάνι στα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου
στο μπάσκετ. Με ενδιαφέρει η επιστροφή μου στην Α1, δεν το κρύβω. Για μένα δεν
έχει να κάνει μονάχα με το όνομα της ομάδας. Δε χρειάζεται να πας σε έναν
σύλλογο που παίζει σε υψηλό επίπεδο για να αναδειχθείς.
Εκεί που είσαι, προσπαθείς κάθε μέρα να βελτιώνεσαι όλο
και περισσότερο, δουλεύεις όσο πιο σκληρά μπορείς, ώστε να βοηθήσεις τον εαυτό
σου και τις συμπαίκτριές σου.
Στόχος είναι να γίνομαι κάθε μέρα λίγο καλύτερη. Μικρά
και σταθερά βήματα».
0 Σχόλια