«Η αγάπη για τον αθλητισμό είναι πολύ μεγάλο κίνητρο.
Δημιουργεί παρέες, δίνει λύσεις σε πολλά προβλήματα σαν διέξοδο και παράλληλα
προσφέρει συναισθήματα. Η ομάδα μπάσκετ του
Άρη με κινητική δυσκολία και παιδιά που έχουν βασικά προβλήματα υγείας,
είναι ένα πρότυπο παρέας, ομάδας με αθλητική και ανθρώπινη διάσταση. Τους
συναντήσαμε στη Σταυρούπολη σε μια προγραμματισμένη προπόνηση. Το χαμόγελο δεν
έλειπε παρά τις πολύ εύκολα αντιληπτές δυσκολίες.
Ο υπογράφων είχε συναντήσει το Θάνο Μάλτα και το Βαλάντη
Βλαστό σε μια εκδήλωση και ζήτησε να βρεθεί σε μία προπόνηση. Δικαίωμα στην
προβολή δεν έχουν μόνο οι κανονικοί αθλητές. Αυτά τα παιδιά όμως είναι
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ, δεν χωράει άλλος χαρακτηρισμός. Και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα η
παρέα τους, αφού παρά τα προβλήματα χαμογελούν.
Βέβαια, η γύμνια μας σαν άνθρωποι είναι τέτοια, που δεν
έχει βρεθεί ένας κρατικός φορέας ή κάποιος ιδιωτικός να τους δώσει μια χορηγία,
για να καλύψουν τα έξοδα αγοράς και συντήρησης για τα καροτσάκια. Αντίθετα,
χρήματα για άλλες ενέργειες που καταστρέφουν την κοινωνία μας οι πολιτικοί
έχουν αποδεδειγμένα! Και αν νομίζει κανείς ότι είναι εύκολο να βγαίνεις τρίτος
και τέταρτος στο Κύπελλο και το Πρωτάθλημα του ΟΣΕΚΚ (Ομοσπονδία Σωματείων
Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με αμαξίδιο) ας το δοκιμάσει.
Μάλτας: «Αγαπάμε
το μπάσκετ, είμαστε οικογένεια»
Ο Θάνος Μάλτας είναι από τους πρωτεργάτες αυτής της
παρέας. Του δώσαμε την ευκαιρία να μας ενημερώσει για αυτό το εγχείρημα.
«Είμαστε μια παρέα παιδιών που θέλαμε να κάνουμε μια ομάδα μπάσκετ. Στην αρχή
το όνομά ήταν «Κένταυρος» και στη συνέχεια δεχθήκαμε μια πρόταση να ενταχθούμε
στον ΑΣ Άρης. Μας βοήθησε και ο Γιώργος Δοξάκης με την παρουσία του.
Συζητήσαμε, ενταχθήκαμε και τα τελευταία 8 χρόνια ανήκουμε στον Άρη. Βέβαια, δε
μας απορρόφησε 100%» είπε αρχικά.
«Ο ΟΣΕΚΚ και το σκεπτικό ξεκίνησε από την Αγγλία το 1946.
Είναι πρωτάθλημα για άτομα με κινητική αναπηρία. Να σου επιτρέπεται δηλαδή να
παίξει με αμαξίδιο. Πρέπει να μπορείς να κινείς το καροτσάκι. Έχουμε κανόνες,
αλλά και κάποιες λογικές διαφορές. Εγώ είμαι από 1994 και αγαπώ πάρα πολύ αυτό
που κάνω».
Βλαστός: «Με
αγκάλιασαν»
Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα άλλο μέλος, το οποίο ξεκίνησε
κανονικά να παίζει μπάσκετ, αλλά ένα ατύχημα άλλαξε τα πλάνα του και πλέον
είναι αυτή την παρέα. «Η αναφορά μας μου θυμίζει αναμνήσεις και εικόνες. Είχα
ένα ατύχημα με την μηχανή, ακολούθησα την κατάλληλη αποκατάσταση, αλλά δε
μπορούσα να παίξω όρθιος μπάσκετ. Θέλει μια στήριξη από τους δικούς σου
ανθρώπους και δύναμη ψυχής.
Γούσταρα να παίζω μπάσκετ, μίλησα με τα παιδιά και με τον
πρόεδρο. Είμαστε μια παρέα εντάχθηκα και είμαστε φιλαράκια εντός και εκτός
γηπέδου. Το πρωτάθλημα είναι ερασιτεχνικό. Μαζευόμαστε σαν παρέα και
διακρινόμαστε με τη δικιά μας αγάπη. Έχουμε κύπελλο και πρωτάθλημα, είναι ένας
τρόπος να κάνουμε την τρέλα μας πράξη. Δε λείπει και ο συναγωνισμός, αλλά πάντα
σε φιλικό επίπεδο. Βέβαια, έχουν φύγει και καροτσάκια σε διεκδικήσεις μπάλας,
που είναι να μη το δεις καλύτερα… (γέλια)».
Παντελίδης:
«Χαβαλές και άθληση»
Σειρά πήρε ο βαρύ σέντερ της ομάδας και ένα παιδί με πολύ
χιούμορ. Ο Κωνσταντίνος Παντελίδης μιλάει με ανοιχτά χαρτιά. «Είχα ένα ατύχημα
με τη μηχανή. Εντάχθηκα στα παιδιά το 2013 και ήθελα να δοκιμάσω το μπάσκετ με
το αμαξίδιο. Εγώ από τη μεριά μου έχω συγκεκριμένο πρόβλημα. Για το λόγο αυτό
κάθε παίκτης έχει το ανάλογο classification. Κάθε ομάδα πρέπει να συμπληρώνει
συγκεκριμένο αριθμό classification.
Είναι ουσιαστικά ο βαθμός ικανότητας του κάθε παίκτη και
είναι μια παράμετρος που ρυθμίζεται από τον ΟΣΕΚΚ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος.
Τα παιδιά με αγκάλιασαν και με ενέταξαν με όλη τους την αγάπη. Χαίρομαι που
είμαι μέλος της ομάδας και έχουμε πραγματικά καλές στιγμές. Προσπαθούμε να
χαμογελούμε και να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν».
Σπυρολάρης: «Να
είμαστε άνθρωποι»
Ο Κωνσταντίνος Σπυρολάρης είναι από το 1998 και είναι από
τα παιδιά που έχει σοβαρό πρόβλημα στα πόδια. Η αποφασιστικότητά του όμως σε
εκπλήσσει. «Εγώ θα μπορούσα να βάλω πρόσθετα μέλη, αλλά δε μου ταίριαξε.
Το αμαξίδιο είναι η προέκταση της ζωής μου, ονειρεύομαι
με αυτό. Με βρήκε ο Παναγιώτης στο δρόμο και μου ζήτησε να έρθω στην ομάδα.
Στην αρχή σκέφτηκα τι θα κάνω, αλλά στη συνέχεια δεν άργησα να δεχθώ την
πρόσκληση. Είναι η νοοτροπία του Έλληνα που αντιμετωπίζει τους παραπληγικούς
ανθρώπους σα σαν διαφορετικούς. Το πρόβλημα ξεκινάει από τους γιατρούς, που
δίνουν ψεύτική ελπίδα και δεν παρουσιάζουν την ακριβή διάσταση του προβλήματος.
Όσοι είναι άνω των 18 χρονών, να μάθουν ποια είναι η πραγματικότητα και να το
δουλέψει στο μυαλό του. Είναι δύσκολο, αλλά γίνεται.
Εγώ πήγα δύο φορές σε σεμινάριο στη Σουηδία. Θα πρέπει να
εκπαιδευτούμε διαφορετικά. Φυσικά, στο εξωτερικό τα δεδομένα είναι πολύ
διαφορετικά και πιο ρεαλιστικά».
Καμία βοήθεια
Πόσο διευκολύνει η υποδομή στην ελληνική κοινωνία, αλλά
και γενικότερα οι υποδομές στον αθλητισμό. «Θέλουμε να βρούμε χορηγούς ,
χτυπάμε πόρτες. Η ομάδα της Αθήνας και της Ρόδου έχουν χορηγούς, εμείς δεν
έχουμε. Ένα καρότσι κάνει 2500 ευρώ. Θέλουμε χρήματα για τα λειτουργικά μας
έξοδα. Η προπόνηση στη Σταυρούπολη, γιατί επιτρέπεται λόγω ανακαίνισης. Βγήκαμε
τρίτοι στο πρωτάθλημα του ΟΣΕΚΚ και τρίτοι στο Κύπελλο φέτος» λένε όλοι μαζί. Η
ομάδα του Άρη βέβαια έχει πάρει και Κύπελλο, αλλά με πιο λίγες ομάδες να
συμμετέχουν. Θα ήθελαν να πάρουν μέρος και σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά θέλει
χρήματα. «Ο ΟΣΕΚΚ δε μπορεί να βοηθήσει οικονομικά σε τέτοια επίπεδα, ότι
χρήματα πάρουμε είναι από την ΓΓΑ».
Ο ρόλος της
προπονήτριας
Φυσικά, η ομάδα έχει προπονήτρια και είναι μια κανονική
ομάδα. «Πρώτη φορά ασχολήθηκαν σαν προπονήτρια σε ομάδα με αμαξίδιο. Μου το
πρότεινε μια φίλη μου και είπα ναι. Έχω δει αγώνες και είμαι 4 μήνες με τα
παιδιά. Η θέληση είναι περισσότερη στην ομάδα, τους αρέσει και το κάνουν και
σαφώς η δυσκολία είναι μεγαλύτερη. Είχαμε καλό αποτέλεσμα με 4η θέση, αλλά
είχαμε απουσίες στην τελευταία διοργάνωση. Θέλουμε να πάμε όσο πιο ψηλά» τόνισε
προπονήτρια της ομάδας Τζούλι Χατζηζογίδου.
Η συμβουλή και ο
επαγγελματισμός
Ο Δημήτρης Καλογιάννης δε θέλησε να πει πολλά, αλλά είπε
ίσως το πιο σπουδαίο. «Να ασχοληθούν όλοι με το αθλητισμό, έστω και αν είναι
δύσκολα. Είναι πραγματική διέξοδος». Όσο για έναν από τους πιο παλιούς και ίσως
λίγο πιο επαγγελματίες, με συμμετοχή στην εθνική και το ολ-σταρ, τον Νίκο
Τσιντάρη, μας μίλησε τελευταίος εν μέσω χαβαλέ από τους υπόλοιπους αθλητές.
«Είμαι αρκετά έμπειρος και αυτό που λέω στα νέα παιδιά
είναι να παίζουν σωστά μπάσκετ με καρότσι. Η Εθνική μας ομάδα είναι πολύ πίσω
με τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες του κόσμου. Ατομικά έχουμε καλούς αθλητές, θα
πρέπει όμως να δουλεύουμε σαν ομάδα, για να διακριθούμε. Είναι καθαρά θέμα
νοοτροπίας. Και για τη δική μας ομάδα όλα είναι θέμα δουλειάς και
ομοιογένειας».
Απλά είναι τα πράγματα, η θέληση και η δύναμη της ψυχής
ξεπερνάει τα περισσότερα εμπόδια. Το παράδειγμα μπροστά μας.
0 Σχόλια