Συνέντευξη στο περιοδικό «All Star Basket», παραχώρησε η Τζάκι
Γέμελος που αναφέρει τα εξής:
Η Τζάκι (ένα όνομα που για τις συνειδήσεις των ανθρώπων
στις ΗΠΑ περιφέρει μία περίεργη αύρα) δείχνει πολύ σκληρή για να πεθάνει, για
αυτό και δεν έχει παρατήσει ακόμα το μπάσκετ και τα γήπεδα. Είναι γερό σκαρί
και αυτό μάλλον είναι γονιδιακό, διότι οι γονείς της πέρασαν μία δυσάρεστη
περιπέτεια υγείας και βγήκαν νικητές. Ακόμα και τώρα, όταν τα τελευταία χρόνια
έχει περάσει ανάλογες ώρες στο χειρουργικό κρεβάτι με εκείνο του σπιτιού της,
σκέφτεται το όνειρο του WNBA και επαινεί τους φίλους του Παναθηναϊκού,
αντιλαμβανόμενη την εμβέλεια του συλλόγου στον οποίο αγωνίζεται.
Ο Νίτσε πίστευε
ότι η ελπίδα είναι το χειρότερο αγαθό. Παράλληλα, όμως, υποστήριζε ότι ο
άνθρωπος πρέπει να αγαπάει τη μοίρα του. Τι από τα δύο ισχύει στην περίπτωσή
σου; Είσαι άνθρωπος που, απλώς, ελπίζει ή δέχεται το πεπρωμένο του;
«Νομίζω πως όλα συμβαίνουν για έναν λόγο! Ίσως ο Θεός να
έχει σχέδια για μένα, όπως και για τον καθένα μας. Σίγουρα υπάρχει κάποιος
λόγος για όλα αυτά. Δεν νομίζω ότι ο Θεός θα με έφερνε ποτέ αντιμέτωπη με κάτι
που δεν θα μπορούσα να αντιμετωπίσω. Νομίζω πως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για
αυτή τη δουλειά (γέλια)! Αγαπώ το μπάσκετ και νιώθω ευλογημένη γι' αυτό. Έπειτα
από κάθε σοβαρό τραυματισμό, ήξερα ότι μπορούσα να επιστρέψω. Επομένως ναι,
πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Στην περίπτωσή μου, πιστεύω πως ο
λόγος θα αποκαλυφθεί πολύ-πολύ σύντομα».
Αφού, λοιπόν, όλα
συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τότε γιατί να ταλαιπωρηθεί έτσι ένα κορίτσι που
κουβαλούσε ένα σπάνιο ταλέντο και αποτελούσε τη μεγαλύτερη ελπίδα του
γυναικείου μπάσκετ στις ΗΠΑ;
«Ξέρεις κάτι; Νομίζω πως ήταν μια δοκιμασία! Ακριβώς
αυτό. Μια πολύ δύσκολη δοκιμασία, το πιο μεγάλο τεστ της ζωής μου. Πριν από
πολλά χρόνια, όταν ακόμα έπαιζα μπάσκετ στο λύκειο (σ.σ. η Τζάκι έπαιξε στο St.
Mary's και σχεδόν κάθε χρόνο αναδεικνυόταν καλύτερη παίκτρια της ηλικίας της
στις ΗΠΑ), κάποιος μου είπε ότι τα πράγματα εξελίσσονταν πολύ εύκολα. Ότι
έπρεπε να βρεθεί μπροστά μου μια δυσκολία, ένα σοβαρό πρόβλημα για να δω ποια
είμαι πραγματικά. Σύμφωνοι, οι πέντε χιαστοί είναι υπερβολή όμως ήξερα ότι μπορούσα
να τους αντιμετωπίσω! Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω ακόμα αυτό το πάθος, αυτή τη
δύναμη για να συνεχίσω να παλεύω και να κυνηγάω τα όνειρά μου!»
Μπήκες για πρώτη
φορά στο χειρουργείο το 2007. Αλήθεια, τι σκέφτηκες μετά την πέμπτη επέμβαση;
Στην αρχή αναρωτιέσαι γιατί, γιατί, γιατί; Γιατί σε μένα;
Γιατί πάλι εγώ; Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιέσαι. Κι
όμως, μετά την πέμπτη επέμβαση υπήρχαν ακόμα πιθανότητες να γίνω ντραφτ στο
WNBA. Αυτή η σκέψη υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου! Δεν υπήρχε
περίπτωση να συμβιβαστώ. Ήξερα πως πρέπει να γυρίσω, να είμαι δυνατή και να
κυνηγήσω το μεγάλο μου όνειρο. Ήμουν πεινασμένη, έτοιμη να παλέψω για να τα
καταφέρω! Το WNBA παραμένει το μεγάλο μου κίνητρο, ο μεγάλος μου στόχος. Πίστεψέ
με, είναι πολύ δύσκολο να δεχτείς ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Σε αυτές
τις περιπτώσεις, η μεγαλύτερη δοκιμασία είναι η υπομονή. Σε κρατάει όρθιο η
σκέψη ότι αν είσαι υγιής, μπορείς να βελτιωθείς.
Φαίνεται πως δεν
φοβάσαι τους τραυματισμούς. Ποιος είναι όμως ο μεγαλύτερος φόβος της ζωής σου;
«Η αποτυχία! Ήταν πάντα η μεγαλύτερη φοβία μου. Για
παράδειγμα, πιστεύω ότι αν τελικά δεν καταφέρω να αγωνιστώ στο WNBA, αυτό
ακριβώς θα είναι για μένα αποτυχία! Πιστεύω ότι έχω την ικανότητα για να
πετύχω, είναι αυτό που θέλω να κάνω από μικρή. Αυτό το συναίσθημα, το να μην
κάνω δηλαδή πραγματικότητα το πιο μεγάλο μου όνειρο, είναι όντως τρομακτικό.
Δεν θέλω να το σκέφτομαι».
Και τι θεωρείς ως
απόλυτη ευτυχία;
«Την υγεία της οικογένειάς μου. Οι γονείς μου είναι τα
πάντα για μένα. Και οι δυο τους ταλαιπωρήθηκαν από μια άσχημη αρρώστια όμως την
ξεπέρασαν. Ξεπέρασαν τα πάντα, είναι πραγματικοί μαχητές και τους αγαπώ!
Σκέψου, επίσης, ότι η μαμά μου υπέστη εγκεφαλικό πριν από λίγα χρόνια όμως το
ξεπέρασε και αυτό. Πλέον είναι υγιής! Είναι απίστευτο. Η υγεία των δικών μου
ανθρώπων είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Έπειτα από όλα όσα έχουμε
ζήσει, νομίζω πως είμαστε ευλογημένη οικογένεια. Ευλογημένη και τυχερή!»
Ταλαιπωρήθηκες από
πέντε χιαστούς όμως ακόμα παίζεις μπάσκετ στο πιο υψηλό επίπεδο. Είναι το πιο
τρελό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;
«Ναι, σίγουρα είναι! Όπως είπα και πριν, νομίζω ότι το
μπάσκετ ήταν πάντα ο προορισμός μου. Πιστεύω πως αν είμαι υγιής, μπορώ να κάνω
πολλά πράγματα. Ακόμα και τα πιο τρελά!»
Η καλύτερη
συμβουλή που σου έδωσαν ποτέ;
«Ο μπαμπάς μου συνήθιζε πάντα να μου λέει πως η ζωή δεν
είναι σπριντ. Είναι μαραθώνιος. Νομίζω ότι το λέτε κι εσείς εδώ, στην Ελλάδα.
Το έχω πάντα στο μυαλό μου, έπειτα από όλα όσα έζησα με τους τραυματισμούς και
το μπάσκετ. Η υπομονή είναι το κλειδί σε όλα αυτά. Δεν υπάρχει λόγος να πιέζεις
καταστάσεις. Επίσης, δεν χρειάζεται να κοιτάς μακριά. Κοιτάς πάντα τα πρώτα
μέτρα της κούρσας».
Το καλοκαίρι ήσουν
η τελευταία παίκτρια που «κόπηκε» από το καμπ της Μινεσότα. Συναισθήματα;
Πίστεψες ότι ο μεγάλος στόχος της ζωής σου, το WNBA, απομακρύνεται;
«Ναι. Σίγουρα απογοητεύτηκα. Κατά τη διάρκεια του καμπ
είχα έναν μικροτραυματισμό κι έτσι υποχρεώθηκα να μείνω εκτός για έξι μέρες.
Έμεινα πίσω. Δεν έπαιζα, δεν είχα συμμετοχή στα συστήματα της ομάδας λόγω του
συγκεκριμένου τραυματισμού. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καλό για κάποιον να
τραυματίζεται ενώ προσπαθεί να πείσει μια ομάδα ότι αξίζει μια θέση στο ρόστερ
της. Ελπίζω ότι στο επόμενο καμπ που θα συμμετάσχω, όλα να πάνε καλά αυτή τη
φορά (γέλια)! Δεν ήμουν τυχερή όμως είπαμε... Όλα συμβαίνουν για έναν λόγο.
Ίσως η Μινεσότα να μην ήταν το κατάλληλο μέρος για μένα. Θα μάθουμε στο μέλλον».
Τι γνώριζες για
την Ελλάδα πριν προκύψει το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού;
«Ήξερα όλα όσα μου είχαν πει οι γονείς μου. Γνώριζα,
επίσης, ότι η Ελλάδα ζει μια μεγάλη κρίση και όλοι ασχολούνται με αυτήν. Ο
μπαμπάς μου μού είπε ότι έζησε τα καλύτερά του χρόνια στην Ελλάδα. Αγαπώ την
ελληνική κουλτούρα, αγαπώ όλα όσα έχουν να κάνουν με την Ελλάδα. Όταν μου ήλθε
πρόταση από την Ελλάδα, πίστεψα ότι δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο εκείνη
τη στιγμή. Νομίζω πως ήταν το τέλειο μέρος για μένα. Ο πατέρας μου είναι πολύ
χαρούμενος για μένα. Πιστεύω ότι αν πήγαινα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, δεν θα ένιωθε
καθόλου άνετα!»
Κάποιοι σε
παρομοίασαν με τον Πιτ Μάραβιτς και τον Μάτζικ Τζόνσον. Αυτή η σύγκριση ήταν
τιμή για σένα ή ένας καλός λόγος για να αγχωθείς;
«Σίγουρα, μεγάλη τιμή. Είναι οι αγαπημένοι μου παίκτες.
Λατρεύω να βλέπω βίντεο στο youtube με τα highlights του Πίστολ Πιτ! Όταν μου
έλεγαν ότι μια μέρα μπορώ να γίνω σαν και αυτούς, έβαζα τα κλάματα! Είναι
σπουδαίο συναίσθημα».
Πως έζησες όλη
αυτή την καθυστέρηση με την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας και την έκδοση του δελτίου σου;
«Ήμουν πραγματικά ανυπόμονη για να παίξω με τον
Παναθηναϊκό. Όσο σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να παίξω αν και ήμουν υγιής,
τρελαινόμουν! Ήξερα όμως πως ήταν θέμα χρόνου κι έτσι έκανα υπομονή».
Πλέον πώς βλέπεις
τα αποτελέσματα της ομάδας σου μέχρι στιγμής;
«Νομίζω ότι κάνουμε πολύ καλή δουλειά στον Παναθηναϊκό.
Είμαστε στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και προκριθήκαμε στο Final-4 του
Κυπέλλου. Πάντως έχουμε ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Μπορούμε να γίνουμε
ακόμα καλύτερη ομάδα κι ελπίζω να πιάσουμε ταβάνι την κατάλληλη στιγμή, όταν
κρίνονται οι τίτλοι. Όλα πάνε καλά».
Τι σημαίνει για
σένα ο Παναθηναϊκός;
«Όταν ήλθα για πρώτη φορά εδώ, κατάλαβα αμέσως αυτό που
λένε όλοι. Ότι, δηλαδή, ο Παναθηναϊκός σημαίνει μαχητική ψυχή! Αγαπώ να το λέω.
Αγαπώ το τριφύλλι ως έμβλημα. Ξέρεις, αντιπροσωπεύει την καλή τύχη. Όλα μου
έκαναν αίσθηση σε αυτόν τον σύλλογο. Η μαχητική ψυχή, το τριφύλλι... Νομίζω πως
όλα αυτά με αντιπροσωπεύουν προσωπικά ως παίκτρια. Πιστεύω πως δεν θα μπορούσα
να βρω καλύτερη από αυτά που ζω φέτος στον Παναθηναϊκό! Πουθενά. Ο Παναθηναϊκός
είναι πραγματικός μαχητής! Όλα τα κορίτσια στην ομάδα το ξέρουν αυτό. Παλεύουμε
σε κάθε παιχνίδι, δίνουμε το 100% και προσπαθούμε να κερδίζουμε, είτε παίζουμε
καλά, είτε όχι. Μου αρέσει πολύ αυτό το πνεύμα!»
Τι σημαίνει για
σένα η Λεωφόρος;
«Ειλικρινά, είναι το καλύτερο περιβάλλον που έχω παίξει
ποτέ μπάσκετ. Ζούσα στην Αμερική, ήμουν σε ένα από τα καλύτερα κολέγια στον
κόσμο, το USC, όμως πουθενά αλλού δεν είδα τέτοια υποστήριξη σε ομάδα
γυναικείου μπάσκετ! Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο κλαμπ, με ποδοσφαιρική και
μπασκετική ομάδα όμως ο κόσμος του στηρίζει και τα υπόλοιπα αθλήματα. Το να
παίζεις σε αυτό το γήπεδο, με αυτούς τους οπαδούς, είναι απίστευτο. Δεν μπορείς
να ζητήσεις κάτι καλύτερο!»
Πως θα ήθελες να
σε θυμούνται όταν κάποια στιγμή αποσυρθείς από το μπάσκετ;
«Για να είμαι ειλικρινής, όταν αποσυρθώ από το μπάσκετ θα
ήθελα να ασχοληθώ με το κομμάτι της αποκατάστασης από σοβαρούς τραυματισμούς.
Θέλω όταν οι άνθρωποι ακούν το όνομά μου, να θυμούνται ότι η Τζάκι ήταν κάποτε
μια σπουδαία παίκτρια, που είχε τόσα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών όμως πάλεψε
για να επιστρέψει και τα κατάφερε. Ελπίζω ο κόσμος να με θυμάται σαν κάποιο που
δεν τα παράτησε ποτέ, σαν κάποια που έδωσε τα πάντα για να κυνηγήσει το όνειρό της».
1 Σχόλια