Κυρίτσης: «Η σημαντικότερη βράβευση»

Η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του ΣΕΠΚ είναι συνυφασμένη με την βράβευση προσωπικοτήτων που προσέφεραν στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ.

Φέτος για την προσφορά του τιμήθηκε ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΠΚ, Μιχάλης Κυρίτσης, ο οποίος υπηρέτησε την καλαθοσφαίριση και τον αθλητισμό από πολλά πόστα (αθλητής, προπονητής, γενικός διευθυντής σε ΠΑΟΚ, ΕΣΑΚΕ και διευθυντής αθλητισμού στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο). Ο πολυνίκης προπονητής παρέλαβε το τιμητικό έπαθλο από τον επίσης πρώην πρόεδρο του ΣΕΠΚ, Κώστα Αναστασάτο και στη συνέχεια μίλησε στο sepk.gr. Αναλυτικά όσα δήλωσε:

-Για την βράβευση του στη κοπή της πίτας του ΣΕΠΚ

«Έχω βραβευτεί αρκετές φορές, όμως αυτή ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή και μπορώ να πω η πιο σημαντική. Είναι σπουδαίο όταν η αναγνώριση έρχεται από τους συναδέλφους σου προπονητές. Για εμένα ήταν η πιο σημαντική βράβευση που μου έχει γίνει. Μου άρεσε ιδιαίτερα και ήταν ευχάριστη έκπληξη για εμένα τα αφιερωματικά κλιπάκια που δημιουργήθηκαν για τους βραβευθέντες. Ήταν πολύ καλή δουλειά κάτι που απέδειξε πως οργανωτικά η βραδιά ήταν άρτια δουλεμένη.

Όλοι όσοι παραβρέθηκαν στην εκδήλωση είναι φίλοι μου και τους εκτιμώ ιδιαίτερα, όμως έχω την αίσθηση ότι η προσέλευση φέτος ήταν μικρότερη σε σχέση με άλλες χρονιές. Η εκπροσώπηση από το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΠΚ έπρεπε να είναι μεγαλύτερη στη κοπή μίας ετήσιας πίτας. Στο πάνελ πρέπει να βρίσκεται η αφρόκρεμα της διοίκησης και ειδικά ο πρόεδρος (σ.σ. ο πρόεδρος Παναγιώτης Γιαννάκης μπορούσε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων να παραβρεθεί μόνο σε μία από τις δύο κοπές πίτας και επιλέχθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του Συνδέσμου αυτή της Θεσσαλονίκης). Τέλος μου έκανε εντύπωση η απουσία σημαντικών πολιτικών προσώπων κι αυτό με ξένισε  γιατί πάντα ερχόντουσαν».

-Για τους Έλληνες προπονητές

«Έχουμε πολύ καλούς προπονητές. Τα νέα παιδιά είναι διαβασμένα και ικανά. Έχουν βέβαια την ατυχία να έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα σε μία δύσκολη εποχή. Το δυσάρεστο είναι ότι αυτή η γενιά το είδε ως απόλυτο βιοποριστικό επάγγελμα κι ανησυχώ για το μέλλον τους. Σε ένα επάγγελμα που δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ένα μίνιμουμ μισθό για να επιβιώσουν σε βάθος χρόνου. Εμείς όταν ξεκινήσαμε είχαμε και ένα δεύτερο επάγγελμα. Όταν φτάσουν 55-60 χρονών θα αντιμετωπίσουν βιοποριστικά προβλήματα κι αυτό με ανησυχεί, καθώς δουλεύουν ανασφάλιστοι οπότε δεν θα έχουν ούτε σύνταξη ούτε εφάπαξ.

Από το 2000 είχα πει ότι πρέπει οι Έλληνες προπονητές να ανοίξουν τους ορίζοντες τους μαθαίνοντας ξένες γλώσσες, ώστε να μπορούν να εργαστούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το δεύτερο που είχα τονίσει ήταν ότι πρέπει να ενθαρρύνουν με την στάση τους τη θέση του τζένεραλ μάνατζερ γιατί έτσι θα έχουν δίπλα τους έναν συνάδελφο ως στήριγμα και δεύτερο θα δημιουργήσουν ένα επάγγελμα που θα το βρουν μπροστά τους όταν ολοκληρώσουν τον κύκλο τους ως προπονητές».