Χολίδης: «Η απόφασή μου να πάω στο Αιγάλεω με έκανε… τραγουδιστή χωρίς να το ξέρω»

 

Ο τραγουδιστής και παλαίμαχος μπασκετμπολίστας του Αιγάλεω, Χρήστος Χολίδης, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Μπάσκετ… αλλιώς» του EOK WebRadio με τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου. Αναλυτικά είπε:

 

Για τη μπασκετική του καριέρα:

 

«Εγώ ξεκίνησα στην ομάδα της γειτονιάς μου που λεγόταν ΜΕΛΑΣ Άγιος Ελευθέριος. Όταν έφτασα 18 χρονών, πέρασα δοκιμαστικά στη Νήαρ Ηστ, όταν ήταν στην Α1. Ήμουν μαζί με τον Τσαρτσαρή και είχαμε προπονητή τον Κώστα Πολίτη, όπου μας πήρε και τους δύο. Εμένα τότε με πίεζαν να υπογράψω στην ομάδα της γειτονιάς μου, τη μεγάλη, που ήταν το Αιγάλεω, γιατί είχαν όραμα να φτάσουν στην Α1, κάτι που κατάφεραν. Τελευταία στιγμή, όταν ήρθε η ώρα να υπογράψω με τη Νήαρ Ηστ, άλλαξα γνώμη και πήγα στο Αιγάλεω. “Μίλησε” το συναίσθημα τότε, μόλις στα 18 μου. Ήταν μια πολύ δύσκολη κίνηση και αυτή σε δευτερόλεπτα. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με στηρίζει σε ό,τι κι αν έκανα».

 

Για τα χαρακτηριστικά του ως μπασκετμπολίστας:

 

«Εγώ ήμουν ψηλό playmaker, κάρφωνα τις μπάλες με το… κεφάλι, είχα τρομερή διείσδυση. Δεν ήμουν σουτέρ, αλλά είχα τρομερή επαφή με το καλάθι, δε μου έπαιρνες τη μπάλα εύκολα. Εκείνη την εποχή ήμουν ταλέντο».

 

Για το αν θα άλλαζε την απόφασή του αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω:

 

«Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα ήταν τελείως διαφορετικά, θα άλλαζα σίγουρα γνώμη και θα πήγαινα στη Νήαρ Ηστ, γιατί τότε στην Α1 ήταν διαφορετικό το επίπεδο. Εκείνη η κίνηση με έκανε… τραγουδιστή εκείνη τη μέρα, απλά δεν το ήξερα. Τότε μου έλεγαν ότι δε θα παίζω, θα είμαι αλλαγή. Εγώ είχα μάθει να είμαι βασικός, έβαζα 30-40 πόντους σε κάθε ματς. Ήθελα να παίξω, δεν ήθελα να είμαι αλλαγή. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, όμως, θα ήθελα τουλάχιστον να το δοκιμάσω, να παίξω αντίπαλος με τους τότε αστέρες που ήταν στην Α1. Αν τώρα έχουμε δύο ομάδες του elite επιπέδου, τότε ήταν 10. Υπήρχαν αστέρες σε όλες τις ομάδες».

 

Για το πώς έγινε τραγουδιστής:

 

«Εγώ τραγουδούσα συνέχεια στα αποδυτήρια όταν κάναμε ντουζ. Εμένα μού ήταν πολύ λογικό να τραγουδάω γιατί ο πατέρας μου ήταν Πόντιος τραγουδιστής, απλώς εγώ… κοιμόμουν με μια μπάλα. Το τραγούδι δεν ήταν αγάπη, ήταν μια συνήθεια, μου έβγαινε αυθόρμητα. Και λόγω του μπάσκετ που ήμασταν εκτεθειμένοι σε κόσμο, μου ήταν λίγο πιο εύκολο. Σταμάτησα τότε το μπάσκετ, όχι για να γίνω τραγουδιστής, αλλά είχα πάει στον στρατό, στις Ειδικές Δυνάμεις και μετά στα Αλεξίπτωτα, όπου ήταν ο επόμενος σταθμός που άλλαξε την προσωπικότητά μου. Ανδρώθηκα λίγο παραπάνω, ήμουν μόλις 22 χρονών, οπότε πήρα μεγάλες αποφάσεις όπως το να σταματήσω για να δω λίγο τη ζωή μου. Το τραγούδι ήρθε πολύ τυχαία, γιατί μετά ξεκίνησα να δουλεύω ως μπάρμαν. Κάποια στιγμή γνώρισα μια κοπέλα που ήταν στυλίστρια, όπου ήθελαν μοντέλα στη Ρούλα Κορομηλά και ξαφνικά βρέθηκα να είμαι μοντέλο εκεί. Μια μέρα ήταν εκεί μια ορχήστρα με τον Γιώργο Γιαννιά και λέω “για να βρίσκομαι εδώ για κάποιον λόγο βρίσκομαι”. Ρώτησα ένα παιδί πώς γίνεται οντισιόν, πήγα εκεί και έτσι ξεκίνησα. Όσο απλά το λέω, άλλο τόσο δύσκολο ήταν να γίνει».

 

Για το αν παίζει ακόμη μπάσκετ:

 

«Ναι, συνήθως παίζω κάνα 3×3, με είχαν καλέσει στη Νάξο και πήγα, σε κάτι φιλανθρωπικά. Τώρα προσπαθώ να παίζω με παιδιά που γνωρίζουν, γιατί μεγαλώσαμε και δεν είμαστε να χτυπάμε. Μετά από πολλά χρόνια έπαιξα στην Ευρυάλη, στην Α’ ΕΣΚΑ και μετά στην Καλλιθέα που είχα κάτι φίλους, όπως ο Αχιλλέας Μπογδανίδης, απλά για να αθλούμαι».