Ιστορική επιτυχία για τη ΔΕΚΑ η δεύτερη θέση στο 46ο Πανελλήνιο Παίδων-Τι γράφτηκε στην ιστοσελίδα της ομάδας

Ακόμη μια ιστορική μέρα για τη ΔΕΚΑ, ίσως η πιο ιστορική από όλες τις προηγούμενες, καθώς η παιδική ομάδα της βρέθηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου του 46ου Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Παίδων.

Η ομάδα γύρισε από το Μέτσοβο έχοντας στις αποσκευές της το ασημένιο μετάλλιο της διοργάνωσης και έχοντας σκαρφαλώσει δυο θέσεις ψηλότερα από την περυσινή συμμετοχή της στο ίδιο τουρνουά, η οποία ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της τέταρτης θέσης. Η επιτυχία αυτή αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα του συλλόγου  από την ίδρυση του (2015) μέχρι σήμερα.

Πέραν της ομαδικής επιτυχίας, είχε ως διακριθέντες και δυο πρωταγωνιστές της φετινής πορείας προς το μετάλλιο, οι οποίοι ξεχώρισαν με τις επιδόσεις τους στην τελική φάση του πρωταθλήματος. Ο λόγος για τον Point Guard Μάριο Τσιροπούλη, ο οποίος ολοκλήρωσε το τουρνουά στην πρώτη θέση των σκόρερ της τελικής φάσης, ενώ ο Center Νικηφόρος Μπολδόγλου αποτέλεσε μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης.

Στην ιστοσελίδα της ομάδας γράφτηκε το παρακάτω άρθρο:

«Όπως πολλές φορές έχει γραφτεί στο παρελθόν διανύουμε ίσως τον πιο βαρυσήμαντο μήνα του μπασκετικού καλενταριού, τον μήνα που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ο μήνας των πρωταθλητών ανεξαρτήτου επιπέδου, είτε αυτό σημαίνει η λήξη ενός μεγάλου ευρωπαϊκού ή παγκοσμίου πρωταθλήματος και η στέψη του πρωταθλητή, είτε η επίσημη έναρξη της offseason, μιας περιόδου που είτε χτίζει περισσότερους εξ αυτών, είτε γκρεμίζει τους ήδη χορτασμένους αλλά λιγότερο… πεινασμένους.

Για δεύτερο καλοκαίρι ο σύλλογός εκπροσώπησε τον νομό Θεσσαλονίκης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων, διοργάνωση για την οποία έχουν γραφτεί πολλές γνώμες, όπως και για τις υπόλοιπες διοργανώσεις αναπτυξιακού επιπέδου εν γένει και πολλές από αυτές σε μεγάλη βάση σωστές. Απόψεις που υποστήριξαν πως ο συναγωνισμός ή ακόμη χειρότερα ο ανταγωνισμός και ο πρωταθλητισμός σε τόσο μικρές ηλικίες είναι καταστροφικός για τους νεαρούς αθλητές, όπως επίσης και για την χαρά του αθλήματος η οποία φθίνει μέσα από την εν λόγω παραγωγική διαδικασία. Είναι όμως άραγε αυτό ένα ζήτημα του οποίου η απάντηση είναι «μαύρο ή άσπρο» ή μήπως η πόλωση μπορεί να μετριαστεί με σωστή διαχείριση από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές;

Είναι καταστροφική, θαρρεί κανείς, ορθώς ορμώμενος από τα πολλαπλά πορίσματα της παιδικής ψυχολογίας η πίεση της ουσιαστικά «απαραίτητης» επιτυχίας και η απαιτητικότητα της καλύτερης δυνατής απόδοσης, ειδικά όταν όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς την κατεύθυνση των παιδιών που βρίσκονται κάτω από το μικροσκόπιο πανελλήνιας εμβέλειας. Ωστόσο, στον αθλητισμό αυτό που φαίνεται, δεν είναι πάντα αυτό που πραγματικά είναι. Υπάρχουν όντως αθλητές μικρής ηλικίας που θα έδιναν τα πάντα για την προσωπική τους επιτυχία αλλά και την επιτυχία της ομάδος τους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η καθοδήγηση που τους δίνεται είναι αυτή. Υπάρχουν πολλαπλά στάδια μέχρι κάποιος να φτάσει στο συμπέρασμα πως η μοναδική λύση είναι η παντελής εξάλειψη κάθε είδους συναγωνισμού μεταξύ ανήλικων αθλητών.

Μέσα από το υψηλότερο επίπεδο προσπάθειας και συναγωνισμού ένας νεαρός αθλητής ανακαλύπτει τα όρια του, μετράει τις δυνάμεις του και τροφοδοτεί τα κίνητρά του, όχι μόνο ως αθλητής αλλά και ως άνθρωπος. Και αυτό διότι ο αθλητισμός πρέπει να διέπεται και να αποτελεί ένα πλαίσιο αξιών που διαμορφώνει χαρακτήρες, οι οποίοι θα ανταπεξέλθουν στις δίκαιες αλλά και στις άδικες, πολλές φορές, συνθήκες ζωής που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος αργά ή γρήγορα στην ζωή. Σε αυτή την διαδικασία είναι πολλοί που αντιτίθενται λέγοντας πως είναι αδύνατον ένα παιδί να δει την ζωή όπως ένας ενήλικας. Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Ένα παιδί έχει συνήθως απλούστερο τρόπο σκέψης από έναν ενήλικα, καθώς και μια πιο «ρομαντική» προσέγγιση στα ερεθίσματα που του δίνει η ζωή. Και το κάνει αυτό διότι πιστεύει στο απίθανο και την μαγεία των πραγμάτων, ονειρεύεται και ελπίζει. Και έχει τεράστια σημασία η ελπίδα, η μαγεία, το όνειρο είναι αυτά που πρέπει να μείνουν ζωντανά στην μετάβαση προς την ενήλικη ζωή.

Στόχος του συλλόγου μας, λοιπόν, είναι να κατευθύνει σωστά τους νεαρούς αθλητές μας, όχι προς την ελπίδα για δόξα και επιτυχία, αλλά προς τη χαρά. Όχι προς την αναγνώριση, αλλά την μαγεία της στιγμής. Όχι προς την εφήμερη καταξίωση, αλλά προς το παιδικό όνειρο. Εκείνο το όνειρο που είναι κρυμμένο στις παρέες, είτε αυτές βρίσκονται στο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας, είτε στην αλάνα της γειτονιάς. Εκείνη τη μαγική στιγμή που το τελευταίο σουτ θα καταλήξει στο δίχτυ και όλοι οι συμπαίκτες θα γίνουν μια αγκαλιά. Ή εκείνη τη στιγμή που η ίδια εκτέλεση θα καταλήξει στον κήπο δίπλα από το γηπεδάκι… και όλοι οι συμπαίκτες θα γίνουν πάλι μια αγκαλιά. Κι αυτό διότι, η μαγεία του αθλητισμού δεν είναι μόνο στην νίκη. Είναι παντού, αρκεί να ξέρει κανείς που να κοιτάξει.

Η ομάδα μας γύρισε από το Μέτσοβο έχοντας στις αποσκευές της ένα από τα πολυπόθητα μετάλλια της διοργάνωσης, αυτό της δεύτερης θέσης. Διάκριση μοναδική για έναν σύλλογο που μετράει ούτε πέντε χρόνια ζωής. Το αν η φετινή συμμετοχή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων ήταν επιτυχημένη ή ζημιογόνα για τους αθλητές της ομάδος μας θα το δείξει η ιστορία. Αυτό που πρεσβεύει σίγουρα αυτή η παρέα, αυτή η οικογένεια, είναι η ισορροπία, το μέτρο, λέξεις που στην σημερινή ελληνική κοινωνία φαντάζουν σχεδόν άγνωστες. Η πόλωση και η εκμηδένιση δεν είναι η λύση όταν το διακύβευμα είναι η ανάπτυξη και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Άλλωστε, το αποτύπωσε σε λέξεις υπέροχα πριν από λίγες μέρες και το πρόσωπο των ημερών στην χώρα μας, ο Γιάννης Αντεντοκούμπο, όταν παρέλαβε το βραβείο του καλύτερου παίχτη του NBA. «Πάντα να θέλεις παραπάνω, αλλά ποτέ να μην είσαι άπληστος».

Η παρέα του πιο όμορφου ταξιδιού (μέχρι το επόμενο) σας ευχαριστεί για την απερίγραπτα μεγάλη στήριξη που της παρείχατε καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς και σας εύχεται καλό καλοκαίρι. Θα είμαστε και πάλι μαζί σας την νέα αγωνιστική περίοδο για ακόμη περισσότερες μοναδικές στιγμές και δυνατές συγκινήσεις».