Χατζηβρέττας: «Μεγαλώσαμε με το ’87 κι ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα»

Ο Νίκος Χατζηβρέττας μίλησε στο ΕΟΚ WebRadio και στην εκπομπή «Η μπάλα στο παρκέ» με αφορμή την επέτειο της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι.

 

«Βεβαίως είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με το θρίαμβο του 1987. Τότε κάθε παιδί είχε και μια μπάλα, όλα τα ανοιχτά γήπεδα είχαν πολλά παιδιά, παντού έβλεπες μια μπασκέτα» είπε ο Νίκος Χατζηβρέττας και πρόσθεσε: «Πριν το 1987 το μπάσκετ δεν είχε τόσο μεγάλη δημοτικότητα. Από το Ευρωμπάσκετ εκείνο έγινε μια έκρηξη που δημιούργησε την επόμενη γενιά».

 

Σε ό,τι αφορά στο μήνυμα που του έχει μείνει από το Ευρωμπάσκετ του 2005, τόνισε τα εξής:

 

«Ήμασταν μια ομάδα που έκανε τεράστια προσπάθεια. Δεν ήμασταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο αλλά η ομοιογένεια, η χημεία, η δουλειά και η τύχη φυσικά μας έφεραν στην κορυφή. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις κάτι τέτοιο. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές κι ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα αφού βιώσαμε όσα θαυμάζαμε σαν παιδιά, στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

 

Ήταν παιδικό όνειρο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και το σκεφτόμασταν όταν αρχίζαμε να παίζουμε μπάσκετ, με έντονες τις στιγμές του ’87. Η επιτυχία μας οφείλεται στο δέσιμο που είχαμε ως ομάδα.

 

Όλοι οι παίκτες αγωνίζονταν σε υψηλό επίπεδο με τους συλλόγους τους, είχαν γαλουχηθεί στην καθημερινότητα ότι η ομάδα θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους. Κι αυτό μας έκανε πολύ πιο δυνατούς»

 

Για την κληρονομιά που άφησε η γενιά του χρυσού του 2005:

 

«Τα παιδιά βλέπουν τους παίκτες που παίζουν εκείνη τη στιγμή. Κάθε γενιά έχει πρότυπα και είναι καλό να συμβαίνει αυτό. Σε κάνει να αγωνίζεσαι διαρκώς ώστε να γίνεις ακόμα καλύτερος»

 

Για την ανάγκη να δημιουργήσουμε νέες ιστορίες και αναμνήσεις:

 

«Τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και δε μπορούμε να το αγνοήσουμε. Τότε είχαμε την αλάνα και ήμασταν με μια μπάλα στο χέρι. Τώρα πας στην ηλικία των 12-13 σε μια ομάδα και σου λένε δύσκολα θα παίξεις. Τότε και 15 ετών έμπαινες κι έπαιζες γιατί ήμασταν συνέχεια με μια μπάλα. Τώρα οι εποχές έχουν αλλάξει, τα παιδιά είναι περισσότερο κλεισμένα, έχουν πιο πολλά ερεθίσματα και υποχρεώσεις και ο χρόνος τους έχει μειωθεί.

 

Εμείς στην Ακαδημία ΔΕΚΑ είμαστε λίγο old school. Θυμάμαι την εποχή μου καθώς κι εγώ στον Αίαντα Ευόσμου μεγάλωσα όπου οι ομάδες της πόλης, της γειτονιάς, έδιναν χώρο στα νέα παιδιά. Κι εμείς έτσι βαδίζουμε. Αυτή είναι η νοοτροπία. Σίγουρα μεταδίδουμε και τεχνογνωσία αλλά θέλουμε να έχουμε μια ομάδα που βάζει τα παιδιά από νεαρή ηλικία να παίζουν στην πρώτη ομάδα. Πιστεύω ότι γενικά πρέπει να το κάνουμε αυτό ώστε να έχουμε αποτέλεσμα.

 

Οι ξένοι έχουν προχωρήσει κι εμείς πάντα είχαμε ως πλεονέκτημα το ρομαντισμό και την αγάπη για το μπάσκετ. Αυτό πρέπει να το συνεχίσουμε κι ας ακούγεται παλιομοδίτικο»