«Λένε ότι οι κύκλοι υπάρχουν για να κλείνουν αλλά δυστυχώς, όταν οι κύκλοι αποτελούνται από ανθρώπους αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αφού λοιπόν πλέον είναι δεδομένο ότι δεν θα συνεχιστούν τα πρωταθλήματα, ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω επίσημα τον σύλλογο που για 17 ολόκληρα χρόνια ήταν η δεύτερη οικογένεια μου.
Πλέον για επαγγελματικούς λόγους βρίσκομαι ήδη μόνιμα στην Θεσσαλονίκη αφήνοντας πίσω ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου, την Ασπίδα Ξάνθης. Όταν πρωτοπήγα στην ομάδα το 2003 με τον Δημήτρη Παναγιωτόπουλο και συναντώντας τον Νεδήμ Καρά Αχμέτ δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ όλα αυτά που θα ζούσα. Πραγματικά όσα βιώσαμε και όσα καταφέραμε άλλοι δεν θα τα πετύχαιναν ούτε σε τρεις ζωές. Ξέρουν και οι δύο πώς νιώθω για αυτούς και ότι η σχέση μας δεν επηρεάζεται από χιλιόμετρα και αποστάσεις, είναι σχέση ζωής.
Το «ευχαριστώ» δεν αρκεί για να εκφράσω αυτά που έχω μέσα μου για τον Δημήτρη Παναγιωτόπουλο που με έβαλε προπονητικά στον μπασκετικό χάρτη της πόλης το 2001 και για τον Νεδήμ Καρά Αχμέτ που ήταν πάντα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή για να με βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαστώ. Τις φιλίες, τις αναμνήσεις και το πόσο γεμάτος αποχωρώ σαν άνθρωπος πραγματικά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα, νιώθω ευλογημένος και πολύ τυχερός.
Στην συνέχεια θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους ήταν κοντά όλα αυτά τα χρόνια και συνέβαλαν σε όλες τις επιτυχίες αλλά κυρίως στάθηκαν στα δύσκολα. Στους προέδρους μας Πέτρο Ραφτόπουλο, Χριστόφορο Παπατσαρούχα, Δήμο Καλτσογιάννη, που αδιάκοπα ήταν και είναι κοντά στον σύλλογο ο καθένας με τον τρόπο του. Σε όλους τους προπονητές που συνεργαστήκαμε αυτά τα 17 χρόνια. Είναι όλοι τους πολύ αξιόλογοι.
Γρηγόρη Σουλιώτη, οι γνώσεις σου, η εμπειρία σου και η αφοσίωση σου είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται ο σύλλογος.
Χρήστο Βαχαρίδη, έδωσες τον καλύτερο εαυτό σου όσο ήσουν στον σύλλογο και σου αξίζει η επιτυχία που ζεις φέτος.
Φώτη Μιχαηλίδη, φτιάχνε δυνατά προγράμματα χωρίς έλεος, μην φοβάσαι κανέναν είσαι ο καλύτερος γυμναστής της πόλης.
Αντώνη Καζαρτζίδη, εύχομαι να ζήσεις πολλές στιγμές ανάλογες της περσινής με το εφηβικό.
Γιάννη Στεφανίδη, το έχεις το μπάσκετ μέσα σου αγόρι μου, κράτα την ομάδα όσο πιο ψηλά μπορείς.
Παναγιώτη Παπαδόπουλε, βρήκες την Ιθάκη σου στην Κύπρο και είμαι πολύ χαρούμενος για σένα.
Αποστόλη Κουτσογιάννη, συνέχισε να κάνεις αυτό που αγαπάς με πάθος ψηλέ.
Παναγιώτη Πεχλιβανίδη, Αντώνη Κοτσίκη και όσους ξεχνάω σας ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που μοιραστήκαμε και την πολύτιμη βοήθεια σας. Σίγουρα έχω ξεχάσει κάποιους και ζητάω προκαταβολικά συγνώμη άλλα είστε πάρα πολλοί.
Ξεχωριστή θέση στις ευχαριστίες μου έχει φυσικά ο συνοδοιπόρος μου και πιστός μου συνεργάτης και φίλος Γιώργος Κωτάκης, με τον οποίο έχουμε περάσει άπειρες ώρες πάνω σε video, τηλέφωνα, μηνύματα μέχρι τα ξημερώματα και είναι ήρωας, αφού κατάφερε να με αντέξει. Αδελφέ μου είσαι έτοιμος για μεγάλα πράγματα γιατί αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις και δείχνεις απίστευτη συνέπεια και αφοσίωση. Συνέχισε και είμαι σίγουρος ότι οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούνε.
Ο Γιώργος Κοτζαμπάσης, ο έφορος μου σε όλα τα χρόνια του ανδρικού, είναι για μένα μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου και ξέρει ότι δεν τον εκτιμάω απλώς αλλά τον αγαπάω και τον ευχαριστώ για την βοήθεια και την στήριξη όλα αυτά τα χρόνια.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ακόμα όπως ο Φάνης Παπαδάκης, ο Ντέμης Χατζηευφραιμίδης, ο κολλητός μου ο Θεόδωρος Αθανασιάδης παλιότερα, που αφιερώνουν πολύ από τον χρόνο τους και βοηθάνε την ομαλή λειτουργία του συλλόγου και τους ευχαριστώ για όσα προσέφεραν γιατί είναι αφανείς αλλά υπερ-απαραίτητοι ήρωες.
Νίκο Κερασίδη δεν ήσουν ποτέ ένας απλός φροντιστής ήσουν πάντα η ψυχή της ομάδας και πρέπει γρήγορα να βρεθεί ένας συγγραφέας για να βγάλει το βιβλίο σου με τις άπειρες μπασκετικές ιστορίες. Να είσαι πάντα καλά και μέσα στα γήπεδα. Σ’ ευχαριστώ για όσα ζήσαμε.
Μεγάλο σεβασμό χρωστάω στους δημοσιογράφους της πόλης (Χρήστο Παπαεμμανούηλ, Νεκτάριο Αμποβιανίδη, thrakisports), που όλα τα χρόνια που βρισκόμουν με την ανδρική ομάδα στην Β’ και την Γ’ εθνική στήριξαν την προσπάθεια μας και προέβαλλαν τις επιτυχίες μας.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη που τρέφω στους φιλάθλους της ομάδας και κυρίως στους Ασπιδιστές της Θεσσαλονίκης που δεν άφησαν ποτέ την ανδρική ομάδα να αγωνιστεί μόνη της στα γήπεδα της Βόρειας Ελλάδας.
Για το αιώνιο ερώτημα αν οι παίκτες κάνουν τον προπονητή ή ο προπονητής τους παίκτες δεν θα σας δώσω απάντηση. Όποια και αν προτιμάτε πάντως εγώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους αθλητές που συνεργαστήκαμε αυτά τα χρόνια (από 5 ως 40 χρονών, άλλωστε όλοι παιδιά είναι) και να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για όσες φορές σας πλήγωσα ή σας στενοχώρησα. Θέλω όλοι να ξέρετε ότι τα κριτήρια μου ήταν πάντα καθαρά μπασκετικά και φυσικά η κρίση μου μπορεί να μην ήταν πάντοτε σωστή αλλά ποτέ δεν έκρυβε δεύτερες σκέψεις.
Εγώ πάντως κρατάω από όλους σας θετικές αναμνήσεις και ανεπανάληπτες στιγμές. Ειδικά για τους μικρούς αθλητές της ακαδημίας, που πέρασαν από τα χέρια μου αυτά τα 17 χρόνια, θα ήμουν πολύ περήφανος και χαρούμενος αν έχω καταφέρει να σας δώσω έστω και ένα εφόδιο για να πορευτείτε στην ζωή σας.
Ευχαριστώ πολύ και τους γονείς όλων των αθλητών, που αυτά τα χρόνια στάθηκαν αρωγοί σε αυτήν την προσπάθεια και θα ήθελα να τους παρακαλέσω σε αυτή την δύσκολη συγκυρία να παραμείνουν δίπλα στον σύλλογο και στους ανθρώπους του, ώστε να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια και να παραμείνει ο σύλλογος σε υψηλό επίπεδο.
Όσον αφορά τους μικρούς αθλητές της ακαδημίας που είχα φέτος, μπορεί να μην κατάφερα, λόγω της κατάστασης, να σας αποχαιρετήσω όπως θα ήθελα αλλά νομίζω ότι ξέρετε πόσο πολύ σας σκέφτομαι και ότι σας έχω μέσα στην καρδιά μου.
Άλλωστε σε κάθε ευκαιρία που θα έρχομαι στην Ξάνθη θα σας επισκέπτομαι για να βλέπω την πρόοδο και την εξέλιξη σας. Συμβουλευτικά σας λέω να συνεχίσετε να κάνετε με πάθος αυτό που αγαπάτε και όλο το μέλλον σας ανήκει.
Για το τέλος κράτησα την φετινή παιδική ομάδα της Ασπίδας, που ήταν το τελευταίο αγωνιστικό μου τμήμα στον σύλλογο και ήταν και ο λόγος που έκατσα μέχρι τον Μάρτιο στην Ξάνθη, καθώς κανονικά έπρεπε να φύγω νωρίτερα. Είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος που αυτή η ομάδα και αυτά τα παιδιά θα είναι η τελευταία μου ανάμνηση σε αγωνιστικό επίπεδο.
Μπορεί, λόγω συνθηκών, να μην προλάβαμε να ολοκληρώσουμε τον στόχο μας αλλά για μένα είστε όλοι νικητές και παράδειγμα προς μίμηση για την δουλειά που ρίξατε και την προσήλωση που δείξατε τους τελευταίους 14 μήνες. Μάγκες μου σας ευχαριστώ για όλα και ξέρετε πως ό,τι χρειαστείτε είμαι δίπλα σας (τον Κωτάκη και τα μάτια σας τώρα).
Μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω αυτά τα λόγια κλείνοντας ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής μου. Για όσους αναρωτιούνται αν υπήρξαν και κακές στιγμές σε αυτά τα 17 χρόνια, τους πληροφορώ ότι υπήρξαν και μάλιστα πολλές. Έχω μάθει όμως τους ανθρώπους να τους κρίνω από τις καλές τους στιγμές και όχι από τις κακές (άλλωστε ποιος δεν έχει) και να κρατάω θετικό πρόσημο και ωραίες αναμνήσεις, δείχνοντας ευγνωμοσύνη για όσα έζησα και όχι αχαριστία σε όσους συνέβαλαν να τα ζήσω. Κλείνοντας θέλω να ξέρετε όλοι ότι η Ασπίδα Ξάνθης θα παραμείνει μέσα μου για πάντα και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα».
0 Σχόλια