Μετά από 20 και κάτι
χρόνια, αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο με το μπάσκετ γυναικών (όπως θέλει να το
λέμε ο φίλος Νίκος Μεντηλιδης). Ήταν χρόνια με λύπες, χαρές, μα πάνω απ' όλα
αγάπη για το άθλημα. Εκανα φίλους φίλες, ίσως κι εχθρούς… Εγώ κρατάω τους
φίλους. Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συνεργάστηκα μαζί τους αυτά τα χρόνια (παίκτριες,
προπονητές, κ.λ.π.).
Η ενασχόληση μου βασικά
ήταν σε δύο σωματεία με μεγάλη ιστορία στο μπάσκετ γυναικών, στη ΜΕΝΤ και στον
Απόλλωνα Καλαμαριάς, με ένα μικρό διάλειμμα στους Μαχητές Πεύκων. Γνωρισα
πολλούς ανθρώπους μα θα επιτρέψετε να αναφερθώ σε δύο. Στην Κατερίνα Καλαντίδου
και στη Ζωή Καϊμακτσή.
Κατερίνα μου συγνώμη που
δεν βοήθησα να γίνει το όνειρο σου πραγματικότητα, να ανεβάσουμε την ομάδα της
καρδιάς σου στην Α1, να παίξεις μια χρονιά και μετά να σταματήσεις. Βέβαια τα
όσα περάσαμε μαζί αυτά τα χρόνια το ξέρουμε καλά μόνο οι δύο μας.
Ζωή, για μένα είσαι
αδικημένη. Αν το επέτρεπαν οι συγκυρίες η αν άρχιζες το μπάσκετ λίγο πιο μικρή,
σήμερα θα μιλούσαν όλοι για σένα. Τέτοια ψυχάρα δεν έχω ξανασυναντήσει. Σας
ευχαριστώ και τις δύο και θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου. Χριστίνα Φλώρου για
σένα έχω μιλήσει πιο παλιά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ
επίσης στους ανθρώπους που μου πρότειναν φέτος να πάω στην ομάδα τους (ξέρουν
αυτοί). Ηταν μεγάλη τιμή για μένα. Βέβαια δεν θα ξεκόψω εντελώς. Είπαμε αλλά, το
αναπτυξιακό της ΕΚΑΣΘ (κορίτσια) με περιμένει. Θα δώσω την ψυχή μου σ αυτό ώστε
κάποια στιγμή να κάνουμε το μπάσκετ γυναικών και πάλι μεγάλο».
0 Σχόλια