Τσάντα: «Δεν φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς να βρίσκομαι στο γήπεδο»-Πιτσιάβα: «Το μπάσκετ είναι…μικρόβιο»

Οι δύο πιο παλιές, μη Σερραίες, παίκτριες του Πανσερραϊκού, Αφροδίτη Τσάντα και Νεκταρία Πιτσιάβα μίλησαν στο SerresBasket για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η  συζήτηση με την πόιντ-γκαρντ από την Πάτρα και με την σούτιγκ-γκαρντ από την Κοζάνη ήταν ενδιαφέρουσα και απολαυστική.

- S.B.: Τελείωσε η σεζόν, με τον Πανσερραϊκό να αγωνίζεται για δεύτερη σερί χρονιά στο Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής μετά την άνοδο έχοντας ως απολογισμό 8 νίκες, 14 ήττες και τερματίζοντας στην όγδοη θέση. Είστε ευχαριστημένες από τη φετινή πορεία της ομάδας;

- Α.Τ.: «Γενικά μιλώντας είμαστε ευχαριστημένες από τη στιγμή που επετεύχθη ο βασικός στόχος της παραμονής. Προσωπικά όμως δεν είμαι ευχαριστημένη με την εικόνα που δείξαμε στα τελευταία ματς και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να τα είχαμε πάει καλύτερα.

Υπήρχαν προβλήματα με τις απουσίες  παικτριών από κάποιους αγώνες. Σίγουρα είναι αλλιώς να παίζει όλη η ομάδα και διαφορετικό το να παίζει με απουσίες αθλητριών από τη βασική πεντάδα.

Τα καταφέραμε όμως σε ένα βαθμό».

- Ν.Κ.:«Η ομάδα σώθηκε, οπότε η χρονιά είναι πετυχημένη. Νομίζω όμως ότι μπορούσαμε να είχαμε φτάσει λίγο πιο ψηλά.

Εγώ θα μπορούσα να είχα δώσει περισσότερα στην ομάδα, αλλά λόγω της δουλειάς μου την έβαλα σε δεύτερη μοίρα. Παρόλα αυτά προσπαθούσα πάντα για το καλύτερο».

- S.B.: Πέρυσι ο Πανσερραϊκός ως «νεοφώτιστος» στην Α2 είχε καλύτερο απολογισμό (12 νίκες - 10 ήττες, έκτη θέση). Τι έφταιξε φέτος σε σύγκριση με την περασμένη χρονιά;

- Α.Τ.: «Οι προπονήσεις ήταν πιο γεμάτες πέρυσι, ενώ ήταν και διαφορετική η ψυχολογία λόγω της ανόδου. Φέτος οι μεγάλες παίκτριες έλειψαν από περισσότερα παιχνίδια».

- Ν.Κ.: «Συγκριτικά με πέρυσι οι προπονήσεις ήταν πιο ποιοτικές. Για να μην παρεξηγηθώ εννοώ ότι εμείς πρέπει να δίνουμε περισσότερα πράγματα στην προπόνηση, αλλά όταν υπάρχει και ο φόρτος εργασίας τα πράγματα γίνονται δύσκολα.

Αλλιώς παίζαμε με τις ψηλές εντός, καμία σχέση το παιχνίδι μας με τα εκτός, όλες γκαρντ και μία ψηλή. Κάθε εβδομάδα δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε.Ήταν πολύ μπερδεμένη η φετινή χρονιά».

- S.B.: Θα θέλατε να συστηθείτε στον κόσμο που δεν ξέρει ποιες είστε;

- Α.Τ.: «Ξεκίνησα το μπάσκετ στα 11-12 από σπόντα εντελώς στο τέλος της έκτης Δημοτικού. Μέχρι τότε έκανα κολύμβηση. Με είδε μια γυμνάστρια στο σχολείο που παίζαμε μπάσκετ, με ρώτησε αν ασχολούμαι με το άθλημα και όταν της είπα όχι, μου πρότεινε να πάω έστω για μια φορά να δοκιμάσω. Πήγα και "κόλλησα" με το μπάσκετ.

Άρχισα από τον Έσπερο Πατρών, στον οποίο έπαιξα 4 χρόνια και μετά μου έκανε πρόταση μια μεγαλύτερη ομάδα, η Ε.Α. Παραλίας. Ανεβήκαμε μέσω των μπαράζ στην Α2 Εθνική και στα 17 μου αγωνίσθηκα με την Ε.Α. Παραλίας στην Α2 Εθνική του Νότου για μία σεζόν.

Στη συνέχεια πέρασα στα ΤΕΦΑΑ Σερρών, αλλά μια χρονιά δεν ήρθα επειδή έπαιζα στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης κατακτώντας το Πρωτάθλημα Νεανίδων της ΕΚΑΣΘ, ενώ πήραμε την τέταρτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.

Από το δεύτερο έτος των σπουδών μου βρίσκομαι στις Σέρρες».

- Ν.Π.: «Εγώ ξεκίνησα από τον στίβο. Έκανα ημιαντοχή. Δεν μου άρεσε το μπάσκετ. Άρχισα να παίζω μπάσκετ στον Αθλητικό Σύλλογου Βελβεντού στην Κοζάνη. Η ομάδα ανέβηκε στην Α2 Εθνική, όταν εγώ ήμουν πολύ μικρή. Ήμουν η αλλαγή της Μάρως Τράντα που τη φετινή σεζόν ήταν στην Καλαμαριά. Πήρα πολλά πράγματα μέσα από τις προπονήσεις κι απ' όλα αυτά.

Ήρθα στις Σέρρες στο πρώτο έτος των σπουδών μου (ΤΕΦΑΑ). Εγώ έχω γνωρίσει κι έχω παίξει σε Πρωτάθλημα και με τις παλαίμαχες παίκτριες του Πανσερραϊκού, τις Βαβαλίδου, την Αλέκα Κουντουρά, την Κίναλη, την Ελένη Οικονόμου κι όλες τις άλλες.

Είμαι στον Πανσερραϊκό από το 2014».

- S.B.: Πιστεύετε ότι το φετινό Πρωτάθλημα της Α2 ήταν ποιοτικό ή κάθε χρόνο και χειρότερα;

- Ν.Π.: «Πέρυσι ξέραμε ότι 2 ομάδες θα πέφτανε. Φέτος να σου πω την αλήθεια φοβόμουνα. Το Πρωτάθλημα όμως είχε ποιότητα, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είναι πάντοτε δυνατές. Το θέμα είναι με τις ομάδες της περιφέρειας που πέφτουνε».

- Α.Τ.: «Φέτος σκεφτόμασταν τις ομάδες που έπρεπε να βάλουμε από κάτω και να κερδίσουμε οποιαδήποτε άλλη μπορούσαμε και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Το επίπεδο δεν είναι άσχημο. Εντάξει υπάρχει διαφορά μεταξύ Νότου και Βορρά, περισσότερες ομάδες, πιο πολλές παίκτριες. Από την Α1 φέτος έπεσε ο Ηρακλής από τον Βορρά, οπότε του χρόνου το Πρωτάθλημα θα είναι ανταγωνιστικό».

- S.B.: Το βλέπετε επαγγελματικά αυτό που κάνετε;

- Ν.Κ.: «Επάγγελμα είναι όταν κάνεις κάτι και αυτό σε αμείβει και μπορείς να βιοπορισθείς. Χόμπυ είναι, "μικρόβιο". Άμα βγάζεις 100 ευρώ δεν το λες επάγγελμα. Εκτός κι αν βγάζεις αρκετά λεφτά από τις Ακαδημίες.

Το αγαπάμε, έχουμε καλό κλίμα στην ομάδα, δεν υπάρχει κάποια τοπ "φίρμα", παρόλο που έχουμε παίκτριες κλάσης, όπως είναι η Λία (Πελτέκη) και η Λένια (Κουτούση) που αποτελούν για εμάς παράδειγμα. Η Λένια μπορεί να μην ήταν διαρκώς κοντά μας, αλλά ξέρει να κρατάει τα αποδυτήρια, γνωρίζει πως πρέπει να σου μιλήσει».

- Α.Τ.: «Εάν δεν το αγαπούσαμε δεν θα το κάναμε. Εγώ έλεγα από μικρή ότι ήθελα να γίνω γυμνάστρια και να παίζω μπάσκετ.

Δεν μπορεί να ζήσει κάποιος με τα χρήματα που παίρνει από το μπάσκετ, εκτός κι αν το βλέπει καθαρά επαγγελματικά και παίζει στην Α1. Και για να γίνει αυτό πρέπει να δουλεύει σκληρά σε ατομικό επίπεδο πρωί και απόγευμα.

Μεγαλώνοντας εγώ δεν είχα αυτή τη θέληση. Εμφανίζονται κι άλλα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε».

- S.B.: Είστε ικανοποιημένες από την στήριξη της τοπικής κοινωνίας προς την ομάδα;

- Α.Τ.: «Φέτος δεν είμαστε. Πέρυσι που ήμασταν πρώτη χρονιά στην Α2 ήταν περισσότερο κοντά μας».

- Ν.Π.: «Από πλευράς φιλάθλων δίπλα μας είναι αυτοί που ήταν πάντοτε στο πλευρό μας και έρχονταν στο γήπεδο. Παλαίμαχες, φίλοι, συγγενείς κάποιοι συμφοιτητές μας. Δεν έχουμε παράπονο.

Απλά η γυναικεία καλαθοσφαίριση είναι υποτιμημένη σε όλη την Ελλάδα. Εμείς μπορούμε να διαφημίσουμε κάποιον όπου κι αν παίζουμε, όσο αφορά την οικονομική στήριξη.

Το εύχομαι να μπορέσουμε να γεμίσουμε το γήπεδο, αλλά εδώ δεν έχουν ζήλο και δεν στηρίζουν τις ανδρικές ομάδες. Θα στηρίξουν τις γυναίκες; Ασχέτως που αγωνιζόμαστε σε υψηλότερη κατηγορία. Οι άνδρες είναι στη Γ' Εθνική, το βόλεϊ έπεσε. Δες ποιοι θα γεμίζουν τα γήπεδα.

Για παράδειγμα τα Γιάννενα φέτος είχαν κερκίδα ανδρών και τη ζηλεύαμε. Ακολούθησαν την ομάδα τους και στα μπαράζ που έγιναν στην Πάτρα. Εδώ φτάσαμε στο σημείο κάποιοι να μας βρίζουν στο παιχνίδι με την Καλαμαριά που έγινε στην Ομόνοια. Έβριζαν αθλήτριες ερασιτεχνικού σωματείου.

Για να κρατάμε την ομάδα στην Α2 για δεύτερη χρονιά με "ψίχουλα" είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό σημαίνει ότι κάνουν και οι παίκτριες υποχωρήσεις, αλλά και η διοίκηση βάζει τον προσωπικό της χρόνο. Βάζουν τα αμάξια τους για να τρέχουν στη Λάρισα, στον Βόλο, στα Γιάννενα. Η Χρύσα Αγγελάκη ερχόταν με το παιδί της στο γήπεδο, η κυρία Ευαγγελία έχει κι αυτή οικογένεια, ο κ. Γιαννάκης, ο κύριος Νίκος (Τατιτζικίδης).

Με την υποστήριξη που έχουμε από τους χορηγούς μας, τα εισιτήρια, την θέληση που έχουμε και το καλό κλίμα που υπάρχει κρατάμε την ομάδα. Πρώτα είναι το καλό κλίμα και μετά όλα τα άλλα. Είμαστε οικογένεια».

- S.B.: Ασχολείσθε αμφότερες και με την προπονητική. Είναι κάτι που θα σας ενδιέφερε να το κάνετε και τα επόμενα χρόνια;

- Ν.Π.: «Μπορούσα φέτος μια που έχω δουλειά να τα παρατήσω. Δεν είναι για τα λεφτά. Το κάνω γιατί μου αρέσει. Μπορεί τα κοριτσάκια να μη μαθαίνουν τίποτα από εμένα, ακόμη και το λέι-απ που είναι το πιο απλό, αλλά μόνο που βλέπεις ότι τώρα που τελειώνει η χρονιά έρχονται και σε ρωτάνε "θα σας έχουμε Κυρία και του χρόνου;", βλέπεις ότι κάτι περνάς στα παιδιά, μπορεί να μην είναι μπασκετικό,  αλλά ότι τις ένωσες, ότι έγιναν μια παρεούλα».

- Α.Τ.: «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να βρίσκομαι στο γήπεδο έστω τρεις φορές την εβδομάδα. Θέλω βέβαια να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ, είμαι νέα ακόμα. Έχω πολύ μικρά κοριτσάκια και μου αρέσει πολύ αυτό. Έχουμε όρεξη, το έχουμε σπουδάσει αυτό που κάνουμε και θέλουμε να τους μάθουμε κάποια πράγματα σωστά».

- S.B.: Υπάρχουν κοριτσάκια που να επιθυμούν να ασχοληθούν με το Γυναικείο Μπάσκετ;

- Ν.Π. : «Εγώ έχω κορίτσια του 2006, του 2007 και του 2008. Υπάρχουν 2-3 ταλεντάκια που λες ότι μπορούν παίξουν μπάσκετ. Είναι όμως και ο παράγοντας γονείς, αν θα τα αφήσουν να παίξουν μπάσκετ. Είναι το διάβασμα, είναι και το ίδιο το παιδί. Στις μέρες μας ξεκινάνε τις σχέσεις, τα φλερτ σε μικρή ηλικία.

Αν το θέλει βέβαια το παιδί δεν είναι θέμα. Απλά τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν παλιά. Υπάρχουν όμως κορίτσια και από τις Σέρρες και από το Σκούταρι που θέλουν να παίξουν μπάσκετ».

- Α.Τ.: «Σίγουρα η οικογένεια είναι κάτι το πολύ σημαντικό για ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ.

Εμένα οι δικοί μου με στήριξαν πάρα πολύ. Ο πατέρας μου δεν κοιμόταν το μεσημέρι για να με πάει στην προπόνηση. Και παίρναμε με το αυτοκίνητο κι άλλα κορίτσια για την προπόνηση. Σαφώς είναι και η θέληση του παιδιού».

- S.B.: Χρειάζεται η πόλη να αποκτήσει καινούργιο κλειστό γυμναστήριο;

-Α.Τ.: «Εννοείται.

Αν δεν υπήρχαν κάποια σχολεία με γυμναστήρια δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε προπόνηση με τα κοριτσάκια.

Εδώ εμείς που είμαστε ομάδα Α2 και δυσκολευόμαστε να βρούμε ώρες».

- Ν.Π.: «Η πόλη δεν χρειάζεται γήπεδο, αλλά γήπεδα. Εδώ όμως ακούω ότι θα ξηλώσουν το παρκέ από το κλειστό της Κοιλάδας και θα το πάνε στην Ομόνοια και της Ομόνοιας θα το μεταφέρουν στο Σιδηρόκαστρο που έχει πλαστικό.

Άσε το άλλο πάλι με τα σκουπίδια κάτω από τις κερκίδες. Φαντάζομαι τα γνωρίζεις. Έτσι μου' ρχεται εγώ να καθαρίσω, γιατί έχω και ένα θέμα με την καθαριότητα. Απαράδεκτα πράγματα. Στο χωριό μου, το Βελβεντό που έχει 3000-4000 κατοίκους το κλειστό γυμναστήριο είναι καλύτερο.

Ο ίδιος ο Δήμος πρέπει να κάνει κάτι. Οι ομάδες σε διαφημίζουν. Έγινε η διοργάνωση του βόλεϊ των γυναικών, μας είδε όλη η Ελλάδα και αλλάξανε τις πόρτες, αντί για τις ντουζιέρες. Έλα να τις δεις. Οι τουαλέτες πάλι είναι για κλάματα. Ό,τι χαλάει, έτσι μένει.

Σκέψου ότι πήγαμε στα Γιάννενα, στο καινούργιο γήπεδο για τον αγώνα με τον ΠΑΣ και έπεσε κάτω η άχνη ζάχαρη από τους ακανέδες που τους δώσαμε και ντραπήκαμε να το αφήσουμε έτσι και σκουπίσαμε. Έλαμπε το γήπεδο. Είναι στολίδι».

- S.B.: Πως σας φαίνεται η πόλη μας;

- Α.Τ.: «Μου λείπει η θάλασσα, αλλά μου αρέσει που όλα είναι κοντά στο σπίτι μου, η αγορά, πάω μια βόλτα, βέβαια όπου και να είσαι αν έχεις καλή παρέα θα περάσεις ωραία. Είναι όμορφη πόλη. Δεν ξέρω όμως αν θα έμενα εδώ για όλη μου τη ζωή».

- Ν.Π.: «Μου αρέσουν οι Σέρρες. Όταν έδωσα πανελλήνιες ήθελα Αθήνα, αλλά προσγειώθηκα εδώ. Συμφωνώ με αυτό που είπε η Αφροδίτη. Είναι όλα κοντά και οι άνθρωποι είναι φιλικοί».

- S.B.: Έχετε κάποιον αθλητή ως πρότυπο;

- Α.Τ.: «Τον Διαμαντίδη και τη Μάλτση».

- Ν.Π.: «Διαμαντίδη, Γιασικεβίτσιους, Μάλτση».

- S.B.: Βλέπετε μπάσκετ στο σπίτι;

- Α.Τ.: «Φέτος μόνο τον Παναθηναϊκό παρακολουθούσα. Δεν έχω πολύ χρόνο και προτιμώ να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω λιγάκι από το να δω κάποιον αγώνα».

- Ν.Π.: «Εγώ έμπλεξα. Βλέπω μέχρι κι Α2 στην ΕΡΤ. Και στα γήπεδα βλέπω και στο σπίτι βλέπω. Λόγω όμως της δουλειάς και των προπονήσεων στις Ακαδημίες αρκετές φορές γυρίζω αργά στο σπίτι το βράδυ και δεν βλέπω πάντα».

- S.B.: Θα παραμείνετε στον Πανσερραϊκό τη νέα χρονιά;

- Ν.Π.:«Την υποσχετική μου δεν την έχω υπογράψει ακόμα, αλλά θα είμαι στις Σέρρες και στον Πανσερραίκό».

- Α.Τ.: «Θα είμαι στις Σέρρες και θα παίξω μπάσκετ στον Πανσερραϊκό. Έχω και το μεταπτυχιακό μου εδώ και θέλω να ολοκληρώσω τη διατριβή μου».

- S.B.: Ποιος είναι ο δικός σας στόχος για του χρόνου;

- Ν.Π.: «Δεν ξέρουμε ακόμα. Ακούμε ότι η νέα διοίκηση... θα πέσουν λεφτά. Θα δείξει. Μια εύκολη παραμονή και να κάνω πιο πολλές προπονήσεις, να μαζευόμαστε περισσότερο».

- Α.Τ.: «Μια εύκολη παραμονή, να έχουμε μια καλύτερη εικόνα στο γήπεδο και μέσα από τις προπονήσεις να γίνουμε καλύτερες ομαδικά και ατομικά. Και πάνω απ' όλα να έχουμε υγεία».

- S.B.: Αγαπημένη συμπαίκτρια;

- A.T.: «Η Ελίνα Μπουγιούκου τότε που ήμουν στην Πάτρα και εδώ στον Πανσερραϊκό η Νεκταρία. Ήμασταν μαζί και στο καμπ στη Γαλλία».

- Ν.Π.: «Χαίρομαι για την Τράντα, η οποία όπως κι εγώ, έτσι και αυτή ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό και η Αφροδίτη στον Πανσερραϊκό. Με την Αφροδίτη δεν είμαστε "κολλητές", αλλά έχουμε άλλη χημεία οι δυο μας στο γήπεδο, είχαμε και την εμπειρία στο καμπ στη Γαλλία».