Δημήτρης Μπουσβάρος: «Το πλάνο πρέπει να υπερβεί το αποτέλεσμα»-Μεγάλη συνέντευξη στον Αντώνη Γκάτζιο για το www.basketplus.gr

Οι «μικρές» ηλικίες είναι ένα από τα πιο κομβικής σημασίας κομμάτια του μπάσκετ, παράλληλα, όμως, κι ένα από τα πιο «ανεξερεύνητα». Από τη στιγμή που αποτελούν την «κυψέλη» του αθλήματος , είναι και το κομμάτι που καθορίζει το «αύριο» του μπάσκετ, σε εγχώριο επίπεδο.

Πρόσφατα, έλαβε χώρα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων, στην Ελευθερούπολη. Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος ασχολήθηκε με την (ομολογουμένως εξαιρετική) διοργάνωση. Όμως το μπάσκετ στις μικρότερες ηλικίες δεν αφορά μόνο ένα πενθήμερο Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ή ένα τριήμερο φάιναλ φορ των Ενώσεων, αλλά είναι μία καθημερινή «πάλη», ένας αγώνας για να αναδειχτούν οι Έλληνες παίκτες του «αύριο».

Ο Δημήτρης Μπουσβάρος οδήγησε τον Άρη στην κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ο έμπειρος κόουτς, μιλά στο www.basketplus.gr  για την πορεία των «κιτρίνων», για την «επόμενη μέρα» της ομάδας, αλλά και εμβαθύνει στο θέμα των «μικρών» ηλικιών, το οποίο στην Ελλάδα έχει… πληγές.

Τι γεύση σας άφησε η 3η θέση σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα;

«Ήταν γλυκόπικρη. Στο τέλος της ημέρας ήμασταν ευχαριστημένοι γιατί πήραμε το μετάλλιο. Ήμασταν και πικραμένοι, επειδή συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε στην 1η θέση. Γενικά ήταν ένα πολύ καλό τουρνουά. Το επίπεδο ήταν υψηλό, οι τέσσερις πρώτες ομάδες ήταν κοντά και τα παιχνίδια ήταν πολύ ωραία, επιπέδου ανδρικού πρωταθλήματος. Εγώ ευχαριστήθηκα πολύ το γεγονός ότι μια ομάδα που ξεκίνησε με τόσα προβλήματα, κατάφερε να ανταποκριθεί όλη τη χρονιά και να φτάσει να παίζει πραγματικά καλό μπάσκετ, σε τόσο υψηλό επίπεδο».

Η πίκρα που αναφέρετε έχει να κάνει και με κάποια παράπονα που εκφράστηκαν για τους διαιτητές μετά από τον πρώτο αγώνα, με τον Ολυμπιακό;

«Δε θέλω να μείνω σ’ αυτό. Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι παράγοντες που σε κάνουν εκείνη την ώρα να χάνεις το μυαλό σου και τη συγκέντρωσή σου και να φεύγεις από το αγωνιστικό σου πλάνο. Βέβαια, πολλές φορές οι παράγοντες αυτοί ανεβάζουν πολύ το βαθμό δυσκολίας και είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις. Για μας ήταν πολύ κρίσιμο ότι στο πρώτο ματς ο Κώστας Βλάσιος αγωνίστηκε πολύ λίγο. Έτσι, όμως, είναι οι ομάδες, πρέπει να βρίσκουν λύσεις μέσα στο παιχνίδι από τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Είναι μεταβλητές που δεν μπορείς να τις γνωρίζεις. Κι αυτό είναι και το ωραίο».

Παράγοντες και μεταβλητές που σε τέτοιες ηλικίες μπορεί να κάνουν καλό στους παίκτες, από την άποψη της αποκόμισης εμπειριών και της εκμάθησης;

«Βέβαια. Είναι ένα στοίχημα, το πόσο αποκτούν ωριμότητα μέσα από τέτοια παιχνίδια. Πόσο, δηλαδή, το λάθος γίνεται μάθημα. Εμείς έχουμε 3-4 παιδιά τα οποία είναι αρκετά ώριμα. Έχουν τον τρόπο να σκέφτονται μέσα στο παιχνίδι, την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία να κάνουν πράγματα με δικό τους τρόπο».

Οι αντίπαλοι του Άρη ήταν ιδιαίτερα ισχυροί  και το επίπεδο οργάνωσής τους θυμίζει επαγγελματικές ομάδες. Πόσο εμπόδισε αυτό το γεγονός μία καλύτερη πορεία;

«Αντιμετωπίσαμε ομάδες που τα παιδιά τους έχουν παίξει στην Α1. Στον Ολυμπιακό ο Ζευγαράς και ο Κολοβέρος, στο Περιστέρι ο Καράμπελας, αλλά και άλλα παιδιά που κάνουν προπόνηση με τους Άνδρες, στον Προμηθέα παιδιά όπως ο Ματζούκης έχουν πάρει χρόνο στην πρώτη ομάδα. Είδαμε ότι και τα δικά μας παιδιά δεν υστερούν σε τίποτα. Ο παρονομαστής είναι ότι έχουμε το «know how» στο μπάσκετ. Το πρόβλημά μας είναι η οργάνωση και τα χρήματα που δαπανούνται. Οι αντίπαλοί μας δίνουν πάρα πολλά χρήματα για να χτίσουν τα εφηβικά τμήματά τους. Τα βλέπουν σαν μια πιθανή επένδυση. Στον Προμηθέα, για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, κ. Λιόλιος, ήταν παρών σε όλα τα ματς. Οι αποστολές των ομάδων ήταν 20 ατόμων, με φυσιοθεραπευτές, βοηθούς προπονητών, γυμναστές, σκάουτερ. Σε επαγγελματικά πρότυπα. Μην ξεχνάμε ότι Ολυμπιακός και Προμηθέας παίζουν στο τουρνουά Under 18 της Ευρωλίγκας. Εμείς εκμηδενίσαμε αυτές τις διαφορές μέσα στο γήπεδο, απέναντι σε ομάδες χτισμένες για να πετύχουν το κάτι παραπάνω».

Σε τέτοια τουρνουά, είναι αυτοσκοπός ένα μετάλλιο, ή υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα;

«Όλοι θέλουν να κερδίζουν. Πρέπει να δούμε όμως ότι σ’ αυτές τις ηλικίες πρωταρχικός στόχος είναι να δούμε πώς μπορούν να βγουν κάποια παιδιά τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν μια θέση στην ανδρική ομάδα. Να μπορέσουμε να μεταγγίσουμε νέο αίμα στο ελληνικό μπάσκετ. Σίγουρα η κατάκτηση του τίτλου τους κάνει όλους χαρούμενους. Τα ίδια τα παιδιά, τις ομάδες, τους προπονητές. Αλλά ουσιαστικά δεν είναι αυτός ο βασικός σκοπός».

Αν ο Άρης είχε όλα τα παραπάνω εφόδια, θα μπορούσε να κυνηγήσει αυτόν το διπλό στόχο; Και να είναι στην κορυφή της Ελλάδας και να βγάζει συνεχώς παιδιά που να πρωταγωνιστούν;

«Είναι ο πέμπτος χρόνος μου στην ομάδα. Την πρώτη πήγαμε στο φάιναλ φορ Θεσσαλονίκης και βγήκαμε 4οι. Τα τελευταία δύο χρόνια βγήκαμε πρώτοι στη Θεσσαλονίκη και τέταρτοι και τρίτοι αντίστοιχα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Βλέπουμε ότι υπάρχει μία ανοδική πορεία, με βήματα όχι γοργά, αλλά σταθερά. Στο τέλος της ημέρας, νομίζω ότι ο Άρης δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές τις ομάδες. Εκείνο που μας λείπει είναι ότι οι ομάδες που αντιμετωπίσαμε έχουν πιο στέρεες βάσεις. Υπάρχουν γήπεδα, τα δικά μας είναι πολύ περιορισμένα κι αυτό είναι σημαντικό πρόβλημα. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν για να βρουν κάποιο ταλέντο από την επαρχία και να το αποκτήσουν.

Γενικά έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα στο να δώσουν προοπτική σε οποιοδήποτε παιδί θέλουν να φέρουν στην ομάδα. Μη γελιόμαστε, το 60% και το 70% των παικτών του Ολυμπιακού ή του Προμηθέα είναι μεταγραφές. Σκοπός είναι να βρεις τέτοια παιδιά που έχουν ένα μέλλον και να μπορέσεις να εκτιμήσεις αυτό το μέλλον. Το τελευταίο είναι ένα κομμάτι στο οποίο πιστεύω ότι υστερεί όλο το μπάσκετ. Πόσο, δηλαδή, είμαστε ικανοί να εκτιμήσουμε πού μπορεί να φτάσει ένα παιδί και να μπορέσεις να το εντάξεις στο πρόγραμμά σου σε όσο πιο νεαρή ηλικία, ώστε να μπορέσει μέρα με τη μέρα να χτίσει πάνω στο πρόγραμμα κι εσύ να χτίσεις πάνω σ’ αυτό».

Από τη στιγμή που το know how υπάρχει από τους ανθρώπους που τρέχουν το πρότζεκτ των Ακαδημιών, τι πρέπει να αλλάξει για να κάνει ο Άρης το άλμα και να έχει τις Ακαδημίες που αρμόζουν στο όνομά του;

«Τα τελευταία πέντε χρόνια υπάρχει μία στενή σχέση των Ακαδημιών με την ΚΑΕ και είναι φυσικό τα προβλήματα που ταλανίζουν την ανδρική ομάδα και είναι τεράστια, να περνούν και στο δικό μας κομμάτι. Πάντα οι άνθρωποι προσπαθούν να βοηθήσουν όσο μπορούν, δεν είναι θέμα έλλειψης διάθεσης. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των προβλημάτων, που δεν μπορούν να αφιερώσουν χρόνο και χρήμα και σ’ αυτό το κομμάτι. Η γνώμη μου θα ήταν αυτό το κομμάτι να μπορέσει να λειτουργήσει πιο απρόσκοπτα. Με μεγαλύτερη αυτάρκεια. Να υπάρχει εμπιστοσύνη σε κάποιους ανθρώπους, αυτούς που θα κρίνουν οι ίδιοι οι διοικούντες, και να πουν «για πέντε χρόνια θα κάνετε αυτά τα πράγματα».

Επίσης είναι πολύ σημαντική η σύνδεση του κομματιού αυτού με την πρώτη ομάδα. Κακά τα ψέματα, η δική μας δουλειά για κάποια παιδιά, όπως ο Βλάσιος, ο Σιδηροηλίας και ο Κουρτίδης, τελειώνει σήμερα. Από κει και πέρα, αν ο Άρης θα τους κρατήσει, ή αν θα πάνε σε μια άλλη ομάδα, είναι κάτι που δεν εξαρτάται από μας. Όλα αυτά τα χρόνια, άλλες φορές οι Ακαδημίες ήταν πιο κοντά, άλλες πιο μακριά κι αυτό δεν είχε να κάνει πάντα με τη διάθεση των ανθρώπων, αλλά με τα προβλήματα. Όταν η ομάδα παλεύει να σωθεί και δίνει ένα ματς ζωής και θανάτου, ποιος χεντ κόουτς θα ασχοληθεί; Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν δε θέλουμε να την παραδεχτούμε. Σίγουρα κάποια στιγμή το πλάνο πρέπει να υπερβεί το αποτέλεσμα. Πρέπει να εμπιστευτούμε τη διαδικασία περισσότερο από ένα αποτέλεσμα. Κάτι που στην Ελλάδα δε γίνεται, γιατί ενθουσιαζόμαστε υπερβολικά με μία καλή εμφάνιση και απογοητευόμαστε τριπλά με μία κακή».

Το καθεστώς με τους 18ρηδες

Στην Ελλάδα είμαστε των άκρων. Εν προκειμένω, από εκεί που παλιότερα ένας παίκτης που έκλεινε τα 18 ήταν δέσμιος της ομάδας του μέχρι και για πέντε χρόνια, πλέον όταν ενηλικιωθεί μπορεί να αποχωρήσει χωρίς ο σύλλογός του να έχει το παραμικρό κέρδος. Αυτό σίγουρα αποτελεί τροχοπέδη στην πρόθεση, αλλά και τη δυνατότητα μιας ομάδας να επενδύσει στο «νέο αίμα».

Ο Δημήτρης Μπουσβάρος εξηγεί: «Όταν γίνεται ένας νέος νόμος στην Ελλάδα, οι υπεύθυνοι κοιτάζουν πώς θα αλλάξουν τον παλιό κι όχι πώς θα δημιουργήσουν μια καλύτερη κατάσταση. Φυσικά το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές είναι να δημιουργείται μια κατάσταση που μετά από λίγα χρόνια, θέλουμε κι αυτή να την αλλάξουμε. Για μένα, όταν κάθε ομάδα έχει δαπανήσει χρήματα για να αποκτήσει κάποια ταλέντα και να τα δουλέψει, θεωρώ άκομψο να μπορεί να φεύγουν στα 18 αν δεν κάνουν συμβόλαιο. Εκεί πρέπει να βρεθούν δικλείδες.

Πάντα υποστήριζα ότι μία καλή πρόταση θα ήταν να γίνει ένα καλό πρωτάθλημα Under 21. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζονται χρήματα. Αυτήν τη στιγμή, μία ΚΑΕ δεν μπορεί καλά καλά να στηρίξει το ανδρικό της τμήμα. Βέβαια, εκεί παίζει ρόλο και η Πολιτεία. Θα μπορούσε εύκολα ο ΟΠΑΠ να δώσει μία χορηγία και να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πρωτάθλημα, ώστε και οι ομάδες να είναι ευχαριστημένες, γιατί θα κρατήσουν άλλα 2-3 χρόνια τους παίκτες και θα δουν τι μπορούν να κάνουν μ’ αυτούς, και οι παίκτες θα μείνουν σε ένα καθεστώς που θα παίζουν σε ένα καλύτερο και πιο προβεβλημένο επίπεδο. Πάρα πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, κάθονται 1-2 χρόνια στην ανδρική ομάδα, το 80% εξ αυτών δεν παίζει και μετά φεύγουν για να βρουν μία ομάδα ακόμα και στην Α2, για να αγωνίζονται. Αν γινόταν ένα τέτοιο πρωτάθλημα ή αν μπορούσε μία θυγατρική ομάδα να συμμετάσχει στην Α2 ή τη Β’ Εθνική, θα ήταν όλα καλύτερα».

Οι θυγατρικές ομάδες ήταν κάτι σύνηθες παλιότερα…

«Έχω περάσει και ως παίκτης απ’ αυτό το στάδιο. Αυτό δεν αλλάζει κάτι αναφορικά με το πώς βλέπει η ομάδα τον παίκτη, αλλά κάνει καλό και στα ίδια τα παιδιά. Ξέρουν τι μπορούν να κάνουν, που μπορούν να φτάσουν και πώς να κατευθυνθούν. Δεν είναι πια αιώνια ταλέντα τα οποία κάθονται σε έναν πάγκο. Ας μην ξεχνάμε ότι παλιά το εφηβικό ήταν τρία χρόνια, είχαν άλλη μια χρονιά μετά τα 18 και αυτή η χρονιά που κόπηκε ήταν εις βάρος των παιδιών.  Πιστεύω ότι είναι ένα εφικτό πρότζεκτ, υπάρχουν παιδιά που μπορούν να το στηρίξουν».

Μ’ αυτά τα δεδομένα, όταν μία ομάδα δεν έχει το πολύ χρήμα, ποιο είναι το όπλο της για να κρατήσει έναν παίκτη που έχει προοπτική να φτάσει ψηλά και να τον δελεάσει για να μην πάει σε μια άλλη ομάδα, είτε πιο οργανωμένη, είτε με περισσότερα ευρώ;

«Το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορείς να δώσεις σε ένα νέο παίκτη είναι η συμμετοχή.  Επίσης η οργάνωση, η προπόνηση, ώστε να μπορεί ο παίκτης να κάνει τον εαυτό του καλύτερο, πιο γνωστό, να μπορέσει να πουλήσει το όνομά του καλύτερα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τους Αμερικανούς. Ο Ουίλ Κάμινγκς βγήκε MVP στη Γερμανία. Ήρθε στον Άρη ουσιαστικά στην πρώτη του ευρωπαϊκή συμμετοχή, έκανε μία καλή χρονιά. Έχτισες έναν Αμερικανό τον οποίο κανονικά θα έπρεπε να μπορείς να τον πουλήσεις. Είναι κάτι παραπλήσιο με τους μικρούς. Πρέπει και η ομάδα να το δει αλλιώς. Δεν μπορείς όταν δεν έχεις χρήματα, να συμπεριφέρεσαι σαν αυτούς που έχουν χρήματα. Πρέπει να έχεις έναν προπονητή που θα καθίσει χρόνια, θα μπορέσει να παράγει έργο. Όταν αλλάζεις συνέχεια υπό την πίεση αποτελεσμάτων προπονητές, δε νομίζω ότι φτάνεις σε ένα αποτέλεσμα. Γιατί δεν προλαβαίνουν να περάσουν ένα μοντέλο. Εμείς έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα. Είχαμε για τρία χρόνια τον κόουτς Πρίφτη, ήμασταν σε ένα επίπεδο, κάποια στιγμή έφυγε όπως έφυγε και πήγε στην Ούνικς όπου διακρίνεται. Βλέπουμε ότι οι προπονητές που πέρασαν από τον Άρη δεν είναι κακοί. Είναι μια πολύ δύσκολη ομάδα για τον καθένα που είναι σ’ αυτήν. Δεν είναι εύκολο φορτίο να είσαι κόουτς στον Άρη. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη».

Υπάρχουν διεθνείς παίκτες, όπως ο Σιδηροηλίας, ο Κουρτίδης, ο Βλάσιος, που έκλεισαν τον κύκλο τους στην εφηβική ομάδα του Άρη. Το αύριο ποιο μπορεί να είναι;

«Εγώ θα ήθελα να δω αυτά τα παιδιά να παίζουν στον Άρη. Είναι ευχολόγιο αυτό. Σε μια πιο οργανωμένη ομάδα που δε θα κινδύνευε, θα έβρισκαν πιο εύκολα χρόνο, θα ήταν όλα πιο εύκολα. Από την άλλη μεριά, λέμε ότι θέλουμε να έχουμε Ακαδημίες, πρόγραμμα παραγωγής, όλο αυτό το κομμάτι ενεργό, αλλά δε χρησιμοποιούμε κανέναν παίκτη. Ο Καλαϊτζάκης έπαιξε κάποια στιγμή με τον Πρίφτη, έφυγε. Ο Βουλγαρόπουλος έπαιξε κάποια λίγα λεπτά. Ο Φλιώνης είναι αυτός που αγωνίζεται αρκετά. Δεν ξέρω πόσο ο Άρης θα μπορέσει να κρατήσει τα τρία παιδιά που ανέφερες».

Το «αύριο» του εφηβικού τμήματος του Άρη χωρίς αυτούς τους τρεις παίκτες;

«Πέρυσι ίσως να ήμασταν πιο γεμάτη ομάδα. Φέτος, ήμασταν πιο… ομάδα. Κι αυτό έγινε γιατί κάποια παιδιά που δεν ήταν πρωταγωνιστές,  έβαλαν στην άκρη το εγώ τους και ανταποκρίνονταν πολύ καλά στους ρόλους που έδινε ο προπονητής. Για την επόμενη χρονιά το επίπεδο δε νομίζω ότι θα είναι το ίδιο με το φετινό. Υπάρχουν κάποια παιδιά που διακρίνουμε. Έρχονται και κάποιοι καλοί παίκτες από το παιδικό. Στο εφηβικό είναι ο Νετζήπογλου, ο Ανδρέου, έρχεται από κάτω ο Καλαϊτζάκης, ο Γεωργίου, αλλά δεν ξέρω που θα φτάσουμε αν δε στελεχωθεί η ομάδα. Αυτά τα τμήματα έχουν την ιδιαιτερότητα ότι κάθε δύο χρόνια πρέπει να φτιάχνεις την ομάδα από την αρχή. Και είναι πολύ δύσκολο να έχεις δύο συνεχόμενες καλές γενιές. Οι πιο μικροί στη σημερινή εφηβική ομάδα έκαναν πολύ μεγάλη πρόοδο, δούλεψαν πάρα πολύ και πιστεύω ανταποκρίθηκαν σε ένα μεγαλύτερο επίπεδο».

Πόσο δύσκολο είναι σ’ αυτές τις ηλικίες, που υπάρχει τόσο μεγάλη προβολή παικτών όπως ο Χάρντεν, ο Κάρι, ο Ντουράντ, οι παίκτες να βάλουν κάτω το εγώ τους και να λειτουργήσουν σε ομαδικό πλαίσιο;

«Το ΝΒΑ βομβαρδίζει τα παιδιά με τέτοιες μορφές. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι διαφορετικό. Εμείς είμαστε της άποψης ότι οι παίκτες για να ξεχωρίσουν, πρέπει να μάθουν να είναι πρώτα συμπαίκτες. Να αποκτήσουν τη σωστή νοοτροπία. Τώρα τι θα κάνουν μετά, είναι μία άλλη κατάσταση. Πρέπει να έχουν σωματικά προσόντα, χαρακτήρα και μυαλό και το μπασκετικό κομμάτι με την καθημερινή προπόνηση βελτιώνεται».

Η λέξη «χημεία» είναι παρεξηγημένη και ίσως υποτιμημένη από τον κόσμο. Πόση σημασία έχει ακόμα και σε μία εφηβική ή παιδική ομάδα;

«Η πορεία των ομάδων σε ένα βαθμό εξαρτάται από το πόσο τα παιδιά αποδέχονται ότι η ομάδα λειτουργεί μέσα από ένα σύστημα με την ίδια λογική για όλους. Όταν αποδεχτούν ότι ο προπονητής έχει στο μυαλό του ένα πράγμα, το οποίο υπηρετεί από την αρχή μέχρι το τέλος και χωρίς παρεμβάσεις, αυτό αρχίζει και λειτουργεί στην ομάδα. Τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα και καταλαβαίνουν τα πάντα. Όταν η ομάδα δείχνει σεβασμό στους παίκτες, από τον πρώτο ως  τον τελευταίο, λειτουργεί σωστά».

Πώς ήταν η συνεργασία σας με το τιμ των «μικρών» ομάδων;

«Πολύ καλή. Στο τιμ είχα βοηθό τον Παναγιώτη Κουβάτση ο οποίος ήρθε φέτος και μας βοήθησε πάρα πολύ οργανωτικά, ασχολούμενος και με ένα κομμάτι της Ακαδημίας. Ως έφορος και υπεύθυνος Ακαδημιών είναι ο Γιώργος Παουλεάνου, που έτρεξε πολύ για τη λειτουργία όλου αυτού του κομματιού. Ο Δημήτρης Σαμαράς είναι ο κόουτς του Προπαιδικού τμήματος, ο Αποστόλης Τζελέτας είναι ο γυμναστής μας, ενώ μας βοήθησαν πάρα πολύ ο Αλέξανδρος Μπουντοβίνος και ο Θόδωρος Αλεξιάδης με τις φυσιοθεραπείες στα παιδιά και ο Νίκος Κουκουλιάς στο ιατρικό κομμάτι.

Λόγω των υποχρεώσεων που έχω καθημερινά με το παιδικό και το εφηβικό δεν μπορώ να ασχολούμαι όσο θα ήθελα με την Ακαδημία. Εκεί μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα ακόμη. Θέλουμε να μπορέσουμε να κάνουμε το μπάσκετ που παίζει το παιδικό και το εφηβικό ένα κομμάτι. Να μαθαίνουν τα παιδιά καλά τα βασικά και να μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσουν το παιχνίδι, το συμπαίκτη τους, να γίνουν ομάδα και μετά το μπάσκετ θα έρθει. Αντιμετωπίζουμε αρκετά προβλήματα με τους χώρους γιατί μας έχει μείνει μόνο το Μάκης Νάτσης και είναι μικρό για τα παιδιά που έχουμε. Γίνονται κάποιες κινήσεις και από την ΚΑΕ και εύχομαι να ευοδωθούν οι προσπάθειες ώστε να έχουμε τύχη για να προσελκύσουμε κάποια νέα παιδιά».