«Η σχέση μου με το μπάσκετ
θα μπορούσε κάλλιστα να ταυτιστεί με την σχέση δύο ανθρώπων που όπως
συνηθίζεται ο ένας αγαπάει περισσότερο απ’ ό,τι ο άλλος. Στην προκείμενη
περίπτωση, εγώ ήμουν μάλλον αυτή που αγάπησε περισσότερο...
Έχω να θυμάμαι όμορφες
στιγμές που έζησα όπως την άνοδο του Ηρακλή στην Α1 το 2005, την 3η θέση σε
Πρωτάθλημα και Κύπελλο με τον Παναθηναϊκό το 2009 και άλλες πολλές επιτυχίες με
την εθνική ομάδα και είμαι ευγνώμων. Σχολείο για μένα ήταν όλες οι ομάδες στις
οποίες έπαιξα (Ηρακλής, Παναθηναϊκός, Άρης, ΠΑΟΚ, Παναθλητικός, Αναγέννηση Νέου
Ρυσίου) και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν! Γνώρισα τόσο
αξιόλογους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και έμαθα πολλά και τους
ευχαριστώ, όσο και ανθρώπους που με το ψέμα, την προδοσία και την ατιμία τους,
με προσγείωναν άτσαλα στην πραγματικότητα. Πολλές φορές βέβαια, στάθηκα κι εγώ
η ίδια άτυχη με τραυματισμούς που μου έκοβαν τη χαρά από όλα αυτά κάπου στη
μέση πάντα...
Η φετινή χρονιά είχα
αποφασίσει ότι θα ήταν και η τελευταία μου, όπως και αν εξελισσόταν...Πάντα
ξεκινάς με αισιοδοξία σε κάτι όσο κι αν γνωρίζεις ότι από πίσω κρύβονται πολλά
προβλήματα. Δυστυχώς η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά με αποτέλεσμα η μετέπειτα καλή
πορεία της να μην αρκεί για να παραμείνει στην Α1 κι εγώ να μην μπορώ να
βοηθήσω στα τελευταία παιχνίδια λόγω προβλήματος στο γόνατο.
Το 2015 που είχε γίνει το
δεύτερο χειρουργείο στο πόδι μου, ο γιατρός μου, μου είχε τονίσει να μην
ξαναπαίξω μπάσκετ γιατί το πόδι μου δεν μπορεί να αντέξει τέτοια καταπόνηση.
Όμως η αγάπη μου για την πορτοκαλί μπάλα μ’ έκανε να μην τα παρατήσω και να
συνεχίζω να προσπαθώ...Ώσπου φέτος το πόδι έφτασε στο απροχώρητο και η χρονιά
μου θα κλείσει με ένα (ελπίζω τελευταίο) χειρουργείο.
Όλα αυτά τα προβλήματα και
οι περίοδοι αποκατάστασης από κάθε τραυματισμό, έγιναν εφόδια για την δουλειά
μου. Εύχομαι κάποια στιγμή να κλείσουν οι τρύπες από τις οποίες «μπάζει» ο
χώρος του μπάσκετ και ελπίζω από εδώ και πέρα να μου δίνει μόνο χαρές από άλλο
ίσως πόστο.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε
όσους πίστεψαν σ’ εμένα και με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Εις το επανιδείν…»
0 Σχόλια