Τελευταίο αντίο στον Νίκο Χαραλαμπάκη από τον Θεόδωρο Μπαχάρογλου

Είναι γνωστό ότι σε κανένα χώρο της κοινωνικής μας ζωής, δεν είχαμε ποτέ σαν χώρα τις διεθνείς επιτυχίες της καλαθοσφαίρισης. Αυτό οφείλεται σε κάποιους ανθρώπους που έβαλαν σε δύσκολες εποχές στέρεα θεμέλια ανάπτυξης του αθλήματος.

Άνθρωποι που με προσωπικές θυσίες δημιούργησαν, συντήρησαν και προώθησαν άγουρα νεαρά αθλητικά βλαστάρια και έγιναν αρωγοί τους διοικητικά, προπονητικά, πατρικά, ώστε να στέκεσαι με σεβασμό απέναντί τους βλέποντας την υλοποίηση του έργου τους.

Ένας από τους λίγους αυτούς ανθρώπους ήταν ο Νίκος Χαραλαμπάκης (ο δικός μας Μπάκης) ένα εμβληματικό για τον χώρο μας άτομο, που έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, αρνούμενος, οικογενειακές και κοσμικές αξίες της ζωής για να προσφέρει άοκνα και ανιδιοτελώς αυτό που η ψυχή και το μυαλό του είχαν σε προτεραιότητα.

Για να είσαι ζωντανός λέει ο Pablo Nerouda χρειάζεται μια προσπάθεια μεγαλύτερη από το γεγονός της αναπνοής. Για τον Νίκο έστω και με κλονισμένη την υγεία του δεν χρειαζόταν προσπάθεια γιατί αυτή ήταν η φύση του.

Υπήρξε για την ομάδα του, τον Δημόκριτο ο υπεραναπληρωτής όλων όσων άφηναν κενά στην άσκηση των αρμοδιοτήτων τους. Ξεκινώντας πριν από 50 περίπου χρόνια κουβαλώντας τις μπάλες αλλά επηρέασε και αναδημιούργησε το θαύμα τις διεθνούς εμβέλειας της ομάδος του την δεκαετία του 70, τόσο στο βόλεϊ αλλά κυρίως στο μπάσκετ.

Δεν αποτελούν προσπάθεια αγιογράφησης αυτές οι σκέψεις. Είχε και ο Νίκος ακρότητες . Υπερασπιζόταν πολλές φορές με επιθετικό τρόπο τα δίκια του όταν αμφισβητούσε αποφάσεις σε βάρος της ομάδος του. Όμως είναι ανθρώπινο, όπου υπάρχει ξεχείλισμα αγάπης γι αυτό που κάνεις το συναίσθημα να επικρατεί της λογικής, να υπάρχει και το πάθος και το λάθος, αλλά το ζητούμενο να είναι η διαχείριση της δύσκολης κατάστασης. Και εκεί ο Νίκος είχε το επικοινωνιακό χάρισμα να τιθασεύει τις εκρήξεις και να αφοπλίζει και τον πιο αυστηρό κριτή ακόμα και στις παραπομπές του για ανάρμοστη συμπεριφορά.

Ο Νίκος ήταν ένας πρωταγωνιστής που επί χρόνια επηρέαζε με την παρουσία του και ομάδες του επαγγελματικού αθλητισμού και θα μπορούσε να απασχολεί τα φώτα της δημοσιότητας και να δρέπει δάφνες και χρήμα αν ενέδιδε στις προτάσεις τους. Όμως για όλους τους ρομαντικούς θα παραμένει πάντα ένα σύμβολο.

Προσωπικά αποχαιρετώ με βαθιά θλίψη ένα φίλο και συνάδελφο στο Τ.Ε.Ι. που θα τον αναζητώ πάντα για να κερδίσω κάτι από τις εύστοχες παρατηρήσεις του και το ασίγαστο χιούμορ του.

Το κενό που αφήνει είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο θα υπάρχει πάντα στις συζητήσεις και αναζητήσεις μας.