Χριστουγεννιάτικες
διακοπές λοιπόν και οι περισσότεροι φοιτητές επιστρέφουν στη πόλη τους. Μπαίνοντας
ένα απόγευμα σε ένα καφέ, συνάντησα τον Λάμπρο. Απόφοιτος Πολιτικών επιστημών
και τώρα βρίσκεται στην Δανία για το μεταπτυχιακό του.
-«Χρόνια πολλά Coach»
-«Χρόνια πολλά Λάμπρο» και
εκεί αντίκρισα ένα χαμόγελο που με γύρισε λίγα χρόνια πίσω…
Θα σας περιγράψω μια ιστορία που βίωσα στο παρελθόν. Μια ιστορία της διπλανής πόρτας…
Ήταν αρχές Σεπτέμβρη όταν
ένας ψηλός,ευγενικός κύριος, επαγγελματικά καταξιωμένος στην πόλη μου, με
πλησίασε για να μου συστήσει τον γιο του και να μου γνωστοποιήσει την εγγραφή
του στο σύλλογο.
«Coach σου έφερα τον Λάμπρο έχω ακούσει ότι γίνεται καλή δουλειά και θέλω να πάρει εμπειρίες. Είμαι σίγουρος ότι το παιδί αυτό θα πάει ψηλά. Έπαιξα και εγώ μπάσκετ και βλέπω ότι έχει πολλά προσόντα!»
Από το σημείο αυτό αρχίζει ο Γολγοθάς. Ο Λάμπρος ένα δεκατριάχρονο αγόρι ψηλό για την ηλικία του που σαν χαρακτήρας ήταν ένα ευεργετικό παιδί ,ευγενικό με σωστούς τρόπους, καλός μαθητής, ενώ στο παρκέ είχε τεχνική κατάρτιση, σωστό μπασκετικό σωματότυπο και IQ.
Σίγουρα με σωστή δουλειά
και υπομονή και επιμονή θα μπορούσε να προχωρήσει ή στο φινάλε να αγαπήσει και
να βάλει το μπάσκετ στην ζωή του.
Εδώ δυστυχώς κάπου η
συνταγή χαλούσε διότι ο μικρός έπρεπε να ακολουθήσει τους κανόνες του πατέρα.
Στην προπόνηση ερχόντουσαν τουλάχιστον 15 λεπτά νωρίτερα, καθόντουσαν στις εξέδρες όπου εκεί ο ψηλός κύριος που έπαιξε μπάσκετ πριν από περίπου είκοσι χρόνια, ξεκίναγε το κήρυγμα στον μικρό:
«Να τρέχεις, να ακούς τον
coach, να παίζεις καλή άμυνα να παίρνεις πρωτοβουλίες να ...να…να… συνεχώς του
έκανε συστάσεις και όταν η προπόνηση τελείωνε για τουλάχιστον δέκα λεπτά
υπήρχαν σχόλια και παρατηρήσεις.
Στα πηγαδάκια με τους
γονείς πάντα ξεχώριζε το όνομα «Λάμπρος». Πάντα ο Λάμπρος φόραγε τα καλύτερα
παπούτσια ,τις πιο φανταχτερές κορδέλες ,τα πιο επώνυμα t-shirts.
Στους αγώνες ,ο ψηλός κύριος παθιαζόταν με τον γιο του ,φώναζε ,ούρλιαζε ,έδινε οδηγίες για ένα άθλημα το οποίο εξελίχτηκε κατά πολύ από αυτό που γνώρισε ο πατέρας με αποτέλεσμα να μην συμφωνεί και με τον προπονητή του γιου του (που στην αρχή τον έφερε γιατί γινόταν καλή δουλειά στον σύλλογο) και στο τέλος τις περισσότερες φορές έφευγε περήφανος σαν φουσκωμένο παγόνι, όταν ο Λάμπρος κέρδιζε για την ομάδα και θυμωμένος με όλους τους άλλους όταν η ομάδα έχανε.
Οι ελεύθερες ώρες του
παιδιού ήταν γεμάτες με ιδιαίτερα στο σπίτι, φροντιστήρια και πολύ διάβασμα .Να
περάσεις στρατιωτικές σχολές ή αστυνομία για να έχεις σίγουρο μισθό έλεγε ο
μπαμπάς, να γίνεις δικηγόρος ή γιατρός για να έχεις αναγνώριση και κοινωνική
καταξίωση έλεγε η μαμά!
Προσπάθησα να πλησιάσω τον πατέρα να του εξηγήσω, αλλά ότι και να του έλεγα ο άνθρωπος αυτός ήταν στον δικό του κόσμο, ήθελε να δει τον γιο του μεγάλο και τρανό, έναν νέο Σπανούλη, ένα όνειρο χωρίς όμως τον βασικό πρωταγωνιστή ….
Κάποια στιγμή ο Λάμπρος χάθηκε από τις προπονήσεις, ρώτησα και έμαθα ότι είχε λέει σχολικές υποχρεώσεις
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα
ο μικρός ήρθε και με βρήκε ,ήθελε να απολογηθεί. «Coach σταμάτησα το μπάσκετ γιατί ένιωθα πολύ
πίεση από τον πατέρα μου, όλες τις ώρες μου μίλαγε για αυτό, πιεζόμουν
ψυχολογικά, έφτασα σε σημείο να βλέπω ή να ακούω μπάλα και να με πιάνει τρέλα.
Σ’ ευχαριστώ για την συνεργασία και τα μυστικά που μου έμαθες. Είχα την ανάγκη
να μάθεις την αλήθεια Coach».
Του χαμογέλασα λέγοντας
του να κάνει στην ζωή πάντα αυτό που τον ευχαριστεί και τον κάνει ευτυχισμένο. Χαμογέλασε
και έφυγε…
Ο ψηλός κύριος όχι μόνο κατάφερε να κάνει το παιδί του να σιχαθεί τον αθλητισμό αλλά είναι σίγουρο ότι χάθηκε η αυτοεκτίμηση γιου προς πατέρα.
Το παραπάνω γεγονός είναι αφιερωμένο στους γονείς που τις περισσότερες φορές άθελα τους, για να προσφέρουν στα παιδιά τους τα μέγιστα φτάνουν στην υπερβολή, η οποία καταλήγει σε πίεση που έχει ως αποτέλεσμα την αντίδραση του παιδιού και την απομάκρυνση από αυτό που αγαπά.
Πρωταθλητές στην ζωή δεν υπάρχουν…
Υ.Γ Τα παραπάνω ονόματα ήταν τελείως τυχαία και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα».
0 Σχόλια