«Επειδή πολύς λόγος έχει
γίνει για τα προγράμματα μικρών ηλικιών, αλλά και την κακή παρουσία των εθνικών
ομάδων στα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, θα προσπαθήσω να αναλύσω τα δεδομένα που
υπάρχουν, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, και τις δυνατότητες που έχουμε να τα
αλλάξουμε.
Ας ξεκινήσουμε με τον
τρόπο που αξιολογούμε τους παίκτες, με βάση την παγκόσμια εμπειρία και
βιβλιογραφία και όχι τη λογική “έχω καλό μάτι, αυτός ο παίκτης έχει ταλέντο και
θα παίξει πολύ καλό μπάσκετ”.
Υπάρχουν 3 παράμετροι που
αξιολογούνται: Α) Φυσικές ικανότητες Β) Μπασκετικές ικανότητες Γ)
Ψυχοπνευματικές ικανότητες.
Όσο μεγαλύτερα ποσοστά
συγκεντρώνονται στις 3 παραμέτρους, τόσο μεγαλύτερη τύχη έχει κάποιος αθλητής ή
αθλήτρια να παίξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Δηλαδή ένα παιδί με δυνατό
χαρακτήρα και αφού συγκεντρώνει μεγάλα ποσοστά στις φυσικές και μπασκετικές
ικανότητες θα παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο.
Σε αντίθετη περίπτωση θα
είναι ένας ακόμη αριθμός στα “ταλέντα” που δεν έπαιξαν μπάσκετ βάσει των
δυνατοτήτων τους.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΘΕΤΙΚΑ Ή ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ
ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΟΜΑΔΕΣ
Πολλά προγράμματα
λειτουργούν με βάση την εισπρακτική πολιτική χωρίς να δίνουν σημασία στην
εξέλιξη των παιδιών. Έχουν για προπονητές αθλητές της ανδρικής ομάδας, για να
συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Ο αθλητής και ο προπονητής είναι δύο διαφορετικά
πράγματα. Λίγες είναι οι ομάδες που ακολουθούν τους βασικούς σκοπούς των
προγραμμάτων υποδομής που είναι το κοινωνικό μέρος και η παραγωγή αθλητών.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
Οι προπονητές των μικρών
ηλικιών πρέπει να είναι πρώτα προπονητές και μετά coaches. Η συμπεριφορά τους
στις προπονήσεις και τους αγώνες πρέπει να έχει στόχο την καθοδήγηση, την
έμπνευση και τη διδασκαλία της σωστής νοοτροπίας.
Προπονητής που
χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις, μειώνει την προσωπικότητα των παιδιών (ευτυχώς
είναι πια λιγότεροι από παλιά) δεν έχει καμία θέση σε προγράμματα υποδομής.
Υπάρχουν πολλοί τρόπο πίεσης των παιδιών, που και αυτή είναι μέρος της
εκπαίδευσής τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι μιλάμε για αθλητισμό, δηλαδή
στόχο, και όχι απλά για άθληση.
ΓΟΝΕΙΣ
Η ουσιαστική συμπαράσταση
των γονιών προς τα παιδιά τους είναι απαραίτητη. Αρκεί να μην πιστεύουν, ότι
είναι μόνοι τους στον πλανήτη Γη. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι είναι μέρος ενός
μεγαλύτερου συνόλου και να γνωρίζουν, ότι το παρκέ είναι από τα λίγα
αξιοκρατικά πράγματα που υπάρχουν σήμερα.
Η χρηματοδότηση ομάδων,
προπονητών για να παίξουν τα παιδιά τους, θα έχει αποτέλεσμα τη δημιουργία
ημιτελών προσωπικοτήτων, που θα κληθούν να διαχειριστούν με μεγάλη δυσκολία,
όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν και θα πρέπει να ενταχθούν σε μια άκρως
ανταγωνιστική κοινωνία.
ΑΝΤΖΕΝΤΗΔΕΣ
Οι γονείς εναποθέτουν τις
ελπίδες τους για την πιθανή καριέρα των παιδιών τους σε managers που τους
υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον και γεμίζουν τα αυτιά τους με λόγια που θέλουν
να ακούσουν και όχι την πραγματικότητα. Ο κανονισμός που απαγορεύει στα παιδιά
να έχουν managers μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων δεν είναι τυχαίος.
Η επιλογή είναι των γονιών
και έχουν την ευθύνη για ό,τι συμβεί στη συνέχεια, σε σχέση με την πορεία των
παιδιών τους, τόσο στην ψυχοπνευματική τους ισορροπία όσο και στην εξέλιξή τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οι παίκτες βελτιώνονται
και εξελίσσονται στις ομάδες και όχι στις εθνικές ομάδες. Ο ρόλος των εθνικών
ομάδων είναι να διαχειρίζονται τις ικανότητες των παικτών με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο, οι οποίες διαφοροποιούνται από γενιά σε γενιά.
Οι γονείς να επιλέγουν
προγράμματα (ομάδες) που σχεδιάζουν, προγραμματίζουν με στόχο την εξέλιξη των
παιδιών τους σαν αθλητές αλλά και σαν άνθρωποι.
Οι προπονητές να
εκπαιδεύουν ανθρώπους και αθλητές χωρίς να ξεχνάνε ότι διαμορφώνουν χαρακτήρες
και απευθύνονται σε ανθρώπινες ψυχές.
Τα παιδιά να διασκεδάζουν
τη συμμετοχή τους σε ένα προπονητικό πρόγραμμα και να έχουν τη δυνατότητα και
τις ευκαιρίες σε ένα σωστό περιβάλλον να ολοκληρώνονται σαν άνθρωποι και σαν
αθλητές».
0 Σχόλια