Μάντης: Μια οικογένεια με DNA που γράφει «μπάσκετ»

Ναι... Ο «μικρός» παίζει μπάσκετ. Και ξεχωρίζει στο Γυμνάσιο εκεί στο Σικάγο. Η ιστορία όμως δεν ξεκινάει από τον «μικρό». Πηγαίνει πολύ, πολύ πιο πίσω. Φτάνει στον παππού. Γιατί έχουμε ακούσει για τους Ευρωπαίους που ταξίδεψαν στις ΗΠΑ και άνοιξαν το δρόμο για τους υπόλοιπους στο ΝΒΑ. Ξέραμε όμως πως ένας Έλληνας έπαιζε ήδη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όταν εδώ δεν γνωρίζαμε καλά τι εκπροσωπούν αυτά τα τρία γράμματα;






Ένα ένα... Ο «μικρός» αρχικά να πούμε πως είναι ο Νίκολας Μάντις. Στα 17 του έχει ήδη αρχίσει να κάνει αυτά τα μικρά βήματα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις και φιλοδοξεί να τα συνεχίσει με τη γαλανόλευκη φανέλα, αν όλα πάνε καλά με τα έγγραφα που πρέπει να εκδοθούν. Το μπάσκετ ήταν σίγουρα στο DNAτου. Ο παππούς, του οποίου το όνομα έχει αυτούσιο, Νίκολας Μάντις κι αυτός, γεννήθηκε το 1935 στο Σικάγο. Ο μπαμπάς Άντζελο (Άγγελος αν προτιμάτε) έπαιξε κι αυτός μπάσκετ στο NCAA(Northeastern Illinois University, Purdue) έχοντας αναδειχθεί την περίοδο 1988-89 καλύτερος πρωτοετής της περιφέρειας. Ένας τραυματισμός τον έκανε να πει «όχι» σε προσφορές από την Ευρώπη, αλλά η αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα παρέμεινε ανέπαφη. Η μαμά Αν έπαιξε κι αυτή μπάσκετ, αλλά και βόλεϊ, διαγράφοντας τη δική της πορεία.

Ο «pappou», έτσι τον αποκαλεί όλη η οικογένεια, είναι αυτός που πρώτος θα ξετυλίξει το κουβάρι για την οικογένεια. Φτάνοντας από την αυλή του σπιτιού ως το ΝΒΑ. Η ιστορία ξεκινά κάτω από το... αυλάκι πάντως, από την Πελοπόννησο: «Ο πατέρας μου Άντριου Κλιμεντιώτης γεννήθηκε στην Κόρινθο και η μητέρα μου Ευγενία Βασίλειος στη Μεσσήνη. Το όνομα έγινε Μάντης όταν η οικογένεια εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και στο Ανατολικό Σικάγο. Εγώ γεννήθηκα το 1935».

Η αγάπη για το μπάσκετ γεννήθηκε εν μέρει λόγω... εντοπιότητας: «Η πολιτεία της Ιντιάνα θεωρείται «Η πολιτεία του μπάσκετ στις ΗΠΑ», χάρη στη στήριξη του κόσμου και τον ενθουσιασμό που τρέφουν για το ίδιο το παιχνίδι. Κάθε νέο παιδί ονειρεύεται να γίνει μεγάλος παίκτης. Άρχισα να... χτυπώ την μπάλα όταν ήμουν οχτώ χρονών. Το μπάσκετ στην Ιντιάνα δεν είναι ένα ακόμη άθλημα. Είναι τρόπος ζωής και θρησκεία σχεδόν για κάθε παιδί. Έκανα προπόνηση πολλές, πάρα πολλές ώρες. Άρχισα να βελτιώνομαι. Στη 10η τάξη ήμουν αρκετά καλός για να παίζει ως βασικός στη γυμνασιακή ομάδα, ενώ στην πορεία και για τρία χρόνια ήμουν αρχηγός της ομάδας στο Γυμνάσιο East Chicago Washington».

Το διάστημα που αγωνιζόταν στο Γυμνάσιο οι διακρίσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη, μπαίνοντας στην καλύτερη ομάδα της περιφέρειας, κατακτώντας τίτλους πρώτους σκόρερ και ένα σωρό άλλα... Ανάμεσά τους και μια θέση στην καλύτερη ομάδα γυμνασίων το 1955 (High School All American 1st team). Το αποτέλεσμα; 150 προτάσεις για υποτροφία! «Επέλεξα το North western. Τότε οι πρωτοετείς δεν έπαιζαν. Τα επόμενα τρία χρόνια ήμουν βασικός στην ομάδα, τα δύο ως αρχηγός και έφτασα στην All Big Ten Conference Team. Και μετά ήρθε η ώρα του ΝΒΑ. Έγινα ντραφτ το 1959 στο νούμερο 37 από τους νυν Ατλάντα Χοκ, τότε Σεν Λούις Χοκς. Έπαιξα ακόμη στους Μινεάπολις Λέικερς, πριν μετακομίσουν στο Λος Άντζελες. Έπαιξα στους Σικάγο Ζέφιρς που στη συνέχεια μετακινήθηκαν στη Βαλτιμόρη και κατόπιν στην Ουόσινγκτον για να γίνουν σήμερα οι Γουίζαρντς. Και αγωνίστηκα και στην American Basketball League(ABL) με τους Κάνσας Σίτι Στιρς με ποσοστό 49% στα σουτ τριών πόντων την περίοδο 1961-62.»

Και μόνο από την .... περίληψη, αρχίζεις και σκέφτεσαι τι θα έχει ζήσει, ποιος θα έχει γνωρίσει. «Έχω παίξει μαζί ή αντίπαλος απέναντι σε κάποιους από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών: Γουίλτ Τσάμπερλεν, Έλτζιν Μπέιλορ, Μπιλ Ράσελ, Όσκαρ Ρόμπερτσον, Τζέρι Γουέστ... Το 1996 μπήκα στο Indiana Hall of Fame. Το ΝΒΑ ήταν ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι σε σχέση με το NCAA. Ήταν σαν να έπρεπε να μάθω το άθλημα από το μηδέν, γιατί στο ΝΒΑ οι παίκτες ήταν μεγαλύτεροι, δυνατότεροι, γρηγορότεροι και γενικά καλύτεροι. Και ήταν και πιο γρήγορο το παιχνίδι εξαιτίας των 24’’. Ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Όσκαρ Ρόμπερτσον, που θεωρείται ο καλύτερος all around παίκτης. Δεν είναι εύκολο να έχεις μέσο όρο τριπλ νταμπλ σε μια χρονιά! Τώρα πραγματικά απολαμβάνω τον Στεφ Κάρι των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Είναι φαινόμενο στο σουτ και γίνεται ένας από τους μεγάλους όλων των εποχών».

Εντάξει ο Ρόμπερτσον, που είναι και φίλος του, καλά ο Στεφ Κάρι, αλλά ο «papou» έχει κι έναν πιο... δικό του άνθρωπο να θαυμάζει: Τον εγγονό και συνονόματο του. Τι μπορεί να νιώθει; «Ειλικρινά; Όταν τον παρακολουθώ να παίζει, κάνω με το μυαλό μου κάθε κίνηση που  κάνει και ελπίζω ότι κάνει να έχει θετικό αποτέλεσμα».

Αφήνοντας στην άκρη τα συναισθήματα (όσο αυτό είναι δυνατό φυσικά) προσπαθεί να «ακτινογραφήσει» τον παίκτη εγγονό: «Έχει πολλά καλά στοιχεία, έχει ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Κάνει σχεδόν τα πάντα καλά και είναι καλός all around παίκτης. Όσο μεγαλώνει και γίνεται δυνατότερος, πιστεύω πως θα γίνεται και καλύτερος παίκτης. Είναι τυχερός που έχει έναν πατέρα που έχει αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία του NCAA και ήταν εκπληκτικός σουτέρ, αλλά ε, κι έναν παππού που έπαιξε επαγγελματικά για να του δίνουν θετικές συμβουλές για το παιχνίδι».

Τα συναισθήματα επιστρατεύονται για φινάλε... Άλλωστε, τα όνειρα, οι ευχές και οι επιθυμίες είναι απλά λέξεις χωρίς αυτά. «Είμαι περήφανος για τον εγγονό μου όχι γιατί είναι ένας παίκτης με ταλέντο, αλλά πολύ περισσότερο για το ότι εξελίσσεται σε έναν εκπληκτικό νεαρό άνδρα. Ξέρω τα όνειρά του, ξέρω πως θέλει να παίξει στην Α’ Κατηγορία NCAA μετά το Γυμνάσιο. Πάνω από 20 κολλέγια τον παρακολουθούν ήδη. Μετά από αυτό, ποιος ξέρει; Αν είναι το ΝΒΑ ή να παίξει επαγγελματικά στην Ευρώπη δεν ξέρω... Ελπίζω μόνο να επιμείνει στα όνειρά του, να παλέψει γι’ αυτά και να τα δει να γίνονται πραγματικότητα».

To πέρασμα της σκυτάλης

Ο παππούς έπαιξε στο ΝΒΑ μιας άλλης εποχής, ο μπαμπάς ήταν μόνιμος στα γήπεδα και με αρκετές διακρίσεις στο NCAA, ο εγγονός είναι εδώ και δείχνει έτοιμος να γράψει τη δική του ιστορία. Η σκυτάλη έχει περάσει στα χέρια του και πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν να δουν τη συνέχεια για τον Νίκολας στα παρκέ. Το μπάσκετ άλλωστε ήταν κάτι που απλά υπήρχε πάντα στη ζωή του.

«Το μπάσκετ ήταν κάτι που αγαπούσα από πολύ μικρός. Άρχισα να παίζω μπάσκετ οργανωμένα όταν ήμουν μόλις πέντε ετών. Βοήθησε το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν εκπληκτικός παίκτης και ο παππούς μου θρύλος στην περιοχή. Έχει τόσες πολλές ιστορίες. Είναι πραγματικά υπέροχο να ακούς πως ήταν το παιχνίδι τότε, πώς ήταν οι ίδιοι οι παίκτες στις δικές του μέρες. Εκείνοι ήταν που άνοιξαν το δρόμο για τους σημερινούς παίκτες του ΝΒΑ. Χωρίς αυτούς το ΝΒΑ δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα».

-Υπάρχει η κλασική εικόνα με την μπασκέτα στην αυλή στο σπίτι σας;

«Ω, ναι! Ήταν πάντα εκεί και πάντα έπαιζα... Μπορούσα να σουτάρω για ώρες!»

-Αυτή τη στιγμή είσαι στο Γυμνάσιο όπου ξεχώρισες. Μπορείς να μας πεις λίγο πώς λειτουργεί το σύστημα, πόσους αγώνες δίνετε σε μία σεζόν;

«Κάθε Πολιτεία στις ΗΠΑ έχει ένα μικρό πρωτάθλημα. Στην Ιντιάνα παίζουμε στην κατηγορία 4Α , που αφορά τα μεγαλύτερα σχολεία της Πολιτείας. Ο πρώτος γύρος είναι τρεις αγώνες, μετά δύο αγώνες για τους περιφερειακούς, ένας αγώνας για τον ημιτελικό και όλα καταλήγουν στον τελικό και τον τίτλο. Συνολικά δίνουμε περίπου 22 αγώνες στην κανονική περίοδο, παίρνουμε μέρος σε κάποια τουρνουά στις διακοπές... Συνήθως είναι 1-2 αγώνες την εβδομάδα».

-Πώς ήταν η χρονιά για το Lowell και σένα;

«Ήταν μια εκπληκτική χρονιά για το Λόουελ. Ήταν η πρώτο φορά που το σχολείο μας νίκησε σε 20 αγώνες στην κανονική περίοδο και προκριθήκαμε στους περιφερειακούς στην κατηγορία 4Α. Συνήθως παίζαμε στις μικρότερες 2 Α και 3 Α, αλλά τώρα ανήκουμε στην κατηγορία των μεγάλων και ανταγωνιζόμαστε τα καλύτερα προγράμματα στην Πολιτεία. Τελειώσαμε τη χρονιά με ρεκόρ 20-6 και νικήσαμε στην περιφέρειά μας. Είχα μέσο όρο 19.9 πόντους, 7 ριμπάουντ, 3,5 ασίστ ανά αγώνα με ποσοστό 57% εντός πεδιάς, 80% στις ελεύθερες βολές και 40% στα σουτ τριών πόντων, και ψηφίστηκα δύο φορές στην καλύτερη ομάδα (All are a teams)».

-Ένιωσες πως έκανες ένα βήμα μπροστά φέτος; Φαίνεται πως η φετινή χρονιά ήταν σαν να σε βοήθησε να «ξεσπάσεις»...

«Αισθανόμουν πως ερχόμουν από μια καλή δεύτερη χρονιά, αλλά παράλληλα πως είχα πολλά να αποδείξω. Η ομάδα μας δεν ήταν στο επίκεντρο πέρυσι. Είχαμε μια πολύ νεανική ομάδα. Φέτος ξέραμε πως θα πρέπει να βγούμε εκεί έξω και να δείξουμε σε όλους πως έχουμε μία από τις καλύτερες ομάδες. Είχαμε καλή χημεία και αρνηθήκαμε να παραδοθούμε. Παίξαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε ως το τελευταίο σφύριγμα. Είμαι τόσο περήφανος για τους συμπαίκτες μου. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερους! Είμαστε σαν οικογένεια και έχουμε ακόμη πολλά να πετύχουμε ως ομάδα. Ανυπομονώ για την επόμενη χρονιά, γιατί θα έχουμε μια από τις καλύτερες ομάδες στην περιοχή και στην Πολιτεία της Ιντιάνα. Μπορούμε να προχωρήσουμε πολύ του χρόνου, αν συνεχίσουμε να παίζουμε με την ίδια ένταση και να δουλεύουμε σκληρά».

-Ποια είναι τα σχέδιά σου;

«Θέλω να γίνω ο καλύτερος παίκτης που μπορώ να γίνω. Έχω θέσεις αρκετούς στόχους για μένα και την ομάδα μου. Θέλω να παίξω στην Division1 μετά το Γυμνάσιο. Και ήμουν τυχερός γιατί αρκετά κολλέγια επικοινώνησαν ήδη μαζί μου και ήθελαν να με δουν».

-Θα μπορούσες να σκιαγραφήσεις τον εαυτό σου ως παίκτη; Να μας πεις τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του παιχνιδιού σου;

«Πάντα νιώθω πως μπορώ να παίξω καλύτερα. Βλέπω τους αγώνες μου και αμέσως αρχίζω να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα στη διάρκεια της αναμέτρησης ή σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Είμαι πολύ τυχερός που έχω έναν πατέρα και έναν παππού που ξέρουν τόσα πολλά γύρω από το μπάσκετ. Μου μαθαίνουν πράγματα που έκαναν οι ίδιοι όταν έπαιζαν ή που τους είχαν μάθει όταν ήταν παίκτες. Όλα αυτά τα πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος παίκτης. Νομίζω πως ένα από τα θετικά στοιχεία μου είναι το all around παιχνίδι μου και η αθλητικότητα. Μπορώ να σουτάρω από μακριά, αλλά και να δημιουργήσω τα δικά μου σουτ. Όταν τα σουτ δεν μπαίνουν, μπορώ να πάω προς το καλάθι με drive και ή να σκοράρω έτσι, ή να δημιουργήσω για τους συμπαίκτες μου. Όσο καλύτερος γίνεσαι, τόσο πιο δυνατή γίνεται και η άμυνα απέναντί σου. Οπότε πρέπει να συνεχίζω να δουλεύω το παιχνίδι μου προς κάθε κατεύθυνση τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Η δύναμη θα έρθει με τα χρόνια, αλλά θέλω να γίνω καλύτερος μαθητής του ίδιου του παιχνιδιού. Δεν θέλω να γίνω μονοδιάστατος παίκτης. Θέλω να μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για την ομάδα μου. Αν θέλει η ομάδα σκορ, ριμπάουντ, δημιουργία, να μπορώ να βοηθήσω με κάθε τρόπο. Θέλω να κάνω ότι χρειάζεται για να βοηθώ την ομάδα μου να νικά και αυτό σκοπεύω να κάνω».

-Τι είναι το πιο σύνηθες που ακούς από τον προπονητή σου να σου λέει;

«Ο προπονητής μου στο γυμνάσιο, ο Τζο Ντελγκάδο ήταν εκπληκτικός. Μου αρέσει το στυλ παιχνιδιού του και ο ρυθμός στον οποίο θέλει να παίζουμε. Είναι ένα γρήγορο παιχνίδι, στο οποίο μπορούμε να ανοίξουμε το ρυθμό. Είναι ένα στυλ που ταιριάζει στην ομάδα, όχι ένα στυλ που σε αναγκάζει να ακολουθήσεις. Αναγνωρίζει το ταλέντο της ομάδας και χρησιμοποιεί τα δυνατά σημεία του καθενός μας. Το ίδιο συμβαίνει και στην άμυνα. Πιέζουμε πολύ, κάνουμε παγίδες και νταμπλ τιμ σε κάθε ευκαιρία. Πιέζουμε στην άμυνα σε όλο το παιχνίδι και συνήθως αναλαμβάνω τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Με βοηθά πολύ η εμπιστοσύνη που μου δείχνει, βοηθά πολύ το παιχνίδι μου».

-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;

«Θα πρέπει να πω ο Στεφ Κάρι, αλλά και ο ΛεΜπρον Τζέιμς και ο Άλεν Άιβερσον. Μου αρέσει όλη αυτή η ένταση που βγάζουν στο γήπεδο, κάνοντας και όλους τους άλλους καλύτερους».

-Από το ελληνικό μπάσκετ γνωρίζεις πράγματα; Τις ελληνικές ομάδες, τους Έλληνες παίκτες...

«Στις ΗΠΑ βλέπουμε πολύ κολεγιακό μπάσκετ, αλλά και ΝΒΑ. Προσωπικά μου αρέσουν όμως και οι διεθνείς διοργανώσεις. Τα παγκόσμια πρωταθλήματα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο πατέρας μου μου έχει πει υπέροχες ιστορίες για το ελληνικό μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι από τους παίκτες για τους οποίους συζητάμε και είναι και από τους αγαπημένους μας».

-Το Σικάγο έχει μια ιδιαίτερα δυνατή ελληνική κοινότητα. Είναι μέρος της ζωής σου;

«Αγαπώ το Σικάγο και η ελληνική κοινότητα εδώ έχει πραγματικά μεγάλη ιστορία. Πηγαίνω στην Greek town με τον παππού, τη γιαγιά και τον 13χρονο αδελφό μου Κρίστοφερ και πραγματικά το απολαμβάνω κάθε φορά. Μου έχουν μάθει τόσα πολλά για το ποιοι είμαστε ως οικογένεια και για την ελληνική κληρονομιά μας. Εδώ να πω πως ο αδελφός μου Κρίστοφερ, παίζει ήδη μπάσκετ και σίγουρα θα τραβήξει πολλά βλέμματα τα επόμενα χρόνια!»

-Μπορεί να μην έχεις ταξιδέψει στην Ελλάδα ακόμη, αλλά πώς βλέπεις την προοπτική να παίξεις ίσως με τη φανέλα με το εθνόσημο;


«Θα είναι απίστευτη τιμή! Δεν νομίζω πως έχω τις λέξεις να εξηγήσω τι θα σήμαινε για μένα να φορέσω την τόσο γνωστή γαλανόλευκη φανέλα! Η ευκαιρία να εκπροσωπήσω την ελληνική μου κληρονομία είναι ευκαιρία ζωής για μένα. Είμαι ευλογημένος με μια αγαπημένη οικογένεια που με στηρίζει σε κάθε βήμα. Θα ήταν λοιπόν ξεχωριστό για μένα να τους κάνω περήφανους, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν είναι μόνο το να είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας. Είναι κάτι περισσότερο: Η ευκαιρία να εκπροσωπήσει κάποιος τους υπέροχους ανθρώπους της Ελλάδας και μια κληρονομιά της οποίας είμαι απλά περήφανος που αποτελώ κομμάτι της».

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια