Το όνομα του Γιώργου Βράγγα δεν έχει την… λάμψη αυτό των
Βασίλη Σπανούλη και Δημήτρη Διαμαντίδη. Δεν κατάφερε ποτέ, άλλωστε, να κάνει
καριέρα ανάλογη με αυτή των δύο σπουδαίων Ελλήνων αθλητών. Όχι γιατί ήταν…
τεμπέλης, ή γιατί δεν ήθελε να παίξει μπάσκετ. Τουναντίον. Ήθελε και μάλιστα,
πάρα πολύ. Όταν, όμως, μπαίνει η υγεία στη μέση τα πάντα αλλάζουν.
Ο νεαρός αθλητής, ο οποίος άνηκε στον Ερμή Λαγκαδά έπασχε
από λευχαιμία και πάλεψε με «νύχια και με δόντια» ώστε να κερδίσει την πιο
μεγάλη «μάχη» της ζωής του. Και τα κατάφερε!
Όχι μόνο τα κατάφερε, μάλιστα, αλλά έχει ξεκινήσει ήδη
προπονήσεις στο Καυταντζόγλειο στάδιο, προκειμένου να επανέλθει σταδιακά σε
καλή φυσική κατάσταση. Ο νεαρός αθλητής μίλησε στο Sportit και τα λόγια του
προκαλούν συγκίνηση. Κυρίως όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο «πάλεψε» και
«κέρδισε» την αρρώστια του.
Θα το διαπιστώσετε κι εσείς στις παρακάτω γραμμές…
Πρώτα απ’ όλα πώς
είσαι, ψυχολογικά και σωματικά, μετά από όλη αυτή την περιπέτεια;
«Λοιπόν σωματικά είμαι σε αρκετά δύσκολη κατάσταση. Έχω
χάσει 35 κιλά το σώμα έχει κρεμάσει, έχει γίνει χάλια. Ακόμα παίρνω κορτιζόνη
και μου προκαλεί διάφορα φουσκώματα και μου λιώνει τους μύες! Τώρα όσο αφορά
την ψυχολογία είναι το σημαντικότερο απ όλα. Αλλά όταν περνάς όλα αυτά και τα
βλέπεις στον καθρέφτη πάντα πέφτεις ψυχολογικά. Αυτή την στιγμή η ψυχολογία μου
είναι καλύτερα. Σε σχέση με παλιότερα που δεν υπήρχε ο όρος ψυχολογία».
Πότε ξεκίνησε το
πρόβλημα υγείας; Περιέγραψέ μας όλο το χρονικό.
«Το πρόβλημα ξεκίνησε σχεδόν πριν από δύο χρόνια. Το
κατάλαβα σχετικά γρήγορα. Όταν έπεφτε η απόδοση μου στο γήπεδο και όταν άρχισα
να κουράζομαι πολύ γρήγορα. Ακολούθησαν άπειρες αιματολογικές εξετάσεις και
μετά από μια βδομάδα καθημερινών εξετάσεων διαπιστώθηκε το πρόβλημα. Ακολούθησε
ένας χρόνος χημειοθεραπειών που τελικά δεν ήταν το τέλος της νόσου. Και η μόνη
λύση ήταν να μεταβώ σε μεταμόσχευση μυελού τον οστών που ήταν η μόνη λύση για
να καταπολεμήσω την αρρώστια.. Και αυτή την στιγμή είμαι 10 μήνες μεταμοσχευμένος».
Ποιες ήταν οι
πρώτες σκέψεις που έκανες όταν έμαθες για το πρόβλημα;
«Αρχικά, δεν ήξερα για το πρόκειται. Δεν ήξερα καν ότι
πρόκειται για καρκίνο. Στο διάστημα των χημειοθεραπειών αν και πέρασα
απίστευτες παρενέργειες και δυσκολίες, η ψυχολογία μου ήταν πάντα ανεβασμένη
και αντιμετώπιζα τα πάντα με χιούμορ. Όταν τελείωσα με τις θεραπείες έπρεπε να
κάτσω ένα διάστημα μέχρι να βρεθεί ο δότης. Εκείνο το διάστημα ήμουν καθαρός
από φάρμακα και ήμουν απολύτως καλά όπως όλοι οι άνθρωποι. Είναι άλλωστε και ο
στόχος των γιατρών. Πρέπει να επανέλθεις για να μπεις δυνατός μέσα στην
μεταμόσχευση έτσι ώστε να αντέξεις. Η ψυχολογία και όλα τα προβλήματα βγήκαν
αφού τελείωσα την μεταμόσχευση. Εκεί νόμιζα πραγματικά θα πεθάνω για ψυχολογία
ούτε λόγος. Έκανα κακές σκέψεις σε σημείο να θέλω και να παρακαλάω τον θεό και
τους γιατρούς να με αφήσουν να πεθάνω!».
Αναφέρθηκες πριν
σε παρενέργειες και δυσκολίες. Τι ακριβώς ήταν;
«Είναι πάρα πολλές…! Πραγματικά είναι τόσες πολλές που
ακόμα και εγώ που τα έχω περάσει τα ξεχνάω! Τα σημαντικότερα από αυτά θεωρώ πως
ήταν το ότι ένα πολύ μεγάλο διάστημα ήμουν παράλυτος στο κρεβάτι και η άλλη ότι
είχα πολλές ψευδείς αισθήσεις π.χ έβλεπα το ταβάνι να πέφτει στο κεφάλι μου και
έβαζα τα χέρια μου μπροστά για να μην χτυπήσω… Αυτές ήταν από τις πιο δύσκολες
παρενέργειες… Αλλά πραγματικά είναι και άλλες πολλές και δύσκολες παρενέργειες,
που άμα αρχίσω να τις λέω γράφω βιβλίο»
Κατά τη διάρκεια
της περιπέτειάς σου πολλές ομάδες, αλλά και πολλοί άνθρωποι του μπάσκετ
στάθηκαν στο πλευρό σου. Η υποστήριξη που είχες (και από τους δικούς σου
ανθρώπους φυσικά) αποτέλεσε κίνητρο για σένα στη «μάχη» που έδινες;
«Καταρχάς μόνο που διάβασα την ερώτηση αυτή την στιγμή
ένιωσα μια ανατριχίλα, κυριολεκτικά. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε αυτούς τους
ανθρώπους. Τα λόγια είναι περιττά! Ένας από τους κύριους στόχους μου είναι να
αναρρώσω όσο γίνεται καλύτερα και να ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους
ξεχωριστά. Όταν κάποιος με ρωτάει για όλους αυτούς τους ανθρώπους το πρώτο
συναίσθημα που μου έρχεται είναι η συγκίνηση….! Το ευχαριστώ το θεωρώ πλέον
τόσο μικρό και ασήμαντο. Μπορεί να θεωρούν μερικοί ότι τους ξέχασα, αλλά εγώ
και πόσο μάλλον οι οικογένεια μου δεν έχουμε ξεχάσει κανέναν! Μόνο αγάπη για
αυτούς τους ανθρώπους. Σίγουρα όλοι αυτή μου έδιναν απίστευτη δύναμη! Και
σίγουρα κίνητρο για να παλέψω».
Πλέον, έχοντας
ξεπεράσει τα προβλήματα, τι σκέψεις κάνεις φέρνοντας τα τελευταία δύο χρόνια
στο μυαλό σου;
«Η αλήθεια είναι ότι ακόμα παλεύω με διάφορα
προβληματάκια. Οι γιατροί μου είναι αισιόδοξοι και εγώ το ίδιο. Το ένα βήμα, να
αρχίσουμε την ενδυνάμωσή μου, ξεκίνησε. Τώρα προχωράμε βήμα βήμα βλέποντας
μπροστά και με βάση και την φαρμακευτική μου αγωγή προχωράω. Στόχος είναι να
επιστρέψω στα γήπεδα. Αν όχι σαν παίχτης, γύρω από τον χώρο του μπάσκετ και
γενικά του αθλητισμού».
Έχεις σκεφτεί
καθόλου πως με όλη σου την μάχη, αλλά και με τον τρόπο που πάλεψες όλο αυτό το
διάστημα, να αποτελείς πρότυπο για άλλα άτομα που περνούν εξίσου δύσκολα;
«Λοιπόν ο καθένας μας έχει το δικό του θέμα. Η αρρώστια
μπορεί να θεωρείται το ίδιο αλλά κανείς δεν είναι το ίδιο ο κάθε οργανισμός
είναι διαφορετικός. Πολλές φορές οι γιατροί μου έφεραν σαν παραδείγματα
ασθενείς με παρόμοιες παρενέργειες. Αλλά ο κάθε ασθενείς ξέρει το πώς τα
παλέψει μόνος του. Σίγουρα αν μου ζητηθεί να βοηθήσω κάποιον ασθενή θα είμαι ο
πρώτος που θα πάει…»
Τι μήνυμα θα
ήθελες να στείλεις στον κόσμο που βιώνει ανάλογες καταστάσεις;
«Σίγουρα το μυαλό όλων σας θα πάει. Στο καλή ψυχολογία. Δύναμη.
Πίστη. Και κυρίως υπομονή. Όλα αυτά τα λόγια για τους ασθενείς ακούγονται
κουράστηκα και τα έχουμε ακούσει όλοι χιλιάδες φορές.! εγώ θα πω και πάλι κάτι
που είχα ξαναπεί στα πολύ δύσκολα μου…! Αν κρυώνεις και η κουβέρτα είναι μικρή,
μην απελπίζεσαι. Δίπλωσε τα πόδια σου και προσπάθησε να κοιμηθείς».
Τι στόχους θέτεις
πλέον για το μέλλον σου; Τόσο όσον αφορά το μπάσκετ, αλλά και σχετικά με την
ζωή σου γενικότερα;
«Κύριος στόχος, όσον αφορά το μπάσκετ, είναι να επιστρέψω
όπως προ είπα στα γήπεδα και να κάνω ό,τι μπορώ γύρω από τον χώρο του
αθλητισμού! Επίσης στόχος είναι να βρω και να αγκαλιάσω τους ανθρώπους που μου
στάθηκαν σαν οικογένεια! Όσον αφορά την ζωή μου είναι να μπουν τα πράγματα σε
μια ρέγουλα ώστε να καταφέρουμε να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας αλλά και
οι γονείς μου να πατήσουν στα πόδια τους! Καθώς όλο αυτό το διάστημα είναι
αναγκαστικά και οι 2 τους άνεργοι και δυσκολευτήκαμε αρκετά όλο αυτό το
διάστημα!».
0 Σχόλια