Δικαιουλάκος: «Σαν ένας αγώνας ΝΒΑ το πρωτάθλημα γυναικών της Ρωσίας»

Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος τα τελευταία χρόνια με την πορεία του και τις επιτυχίες του αποτελεί μία μόνιμη διαφήμιση των Ελλήνων προπονητών στο εξωτερικό.








Ο 44χρονος τεχνικός που πλέον βρίσκεται στην ρωσική Ναντέζντα μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ (sepk.gr) για το νέο κεφάλαιο της επαγγελματικής ζωής του, τις δυσκολίες που υπάρχουν στην κρύα Ρωσία αλλά και για την προσαρμογή του σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης στο γυναικείο μπάσκετ. Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Για τη συνεργασία του με την Ναντέζντα

«Πάντα μετράει η καθοριστική και αστραπιαία επέμβαση των μάνατζερ μου και τους ευχαριστώ γι αυτό, αλλά λίγο-πολύ το περίμενα να συνεργαστούμε κάποια στιγμή. Με γνώριζαν αρκετά καλά αφού έτυχε σχεδόν κάθε χρονιά να παίζουμε αντίπαλοι και να χάνουν, είτε ήμουν στον Αθηναϊκό, είτε στην Φενέρμπαχτσε είτε με την Ρουμανική Ταργκοβίστε όπου και πάλι η ομάδα μου τους κέρδισε. Να χάσει μια ρώσικη ομάδα από μια ρουμανική ήταν έκπληξη μεγάλου μεγέθους και κάτι το οποίο τους πείραξε πολύ ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τις μετοχές μας. Οι συνθήκες στην ομάδα είναι εκπληκτικές. Το γήπεδο είναι ιδιοκτησία της ομάδας, με όλα τα απαραίτητα, γυμναστήριο, φυσιοθεραπευτήριο και τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα λειτουργήσουν με απώτερο σκοπό τα καλά αποτελέσματα γιατί μόνο αυτά μετράνε».

Για το ρωσικό πρωτάθλημα

«Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Στην Ρωσία και στην Τουρκία παίζουν οι καλύτερες παίκτριες της Ευρώπης και της Αμερικής. Γήπεδα γεμάτα και πολιτισμένα, πάντα με τσιρλίντερς (στην ομάδα μου παρουσιάζονται 20 τσιρλίντερ - χορεύτριες σε κάθε ματς, με 10 λεπτο χορευτικό σόου). Αυτό το αναφέρω για να σας δώσω να καταλάβετε την σπουδαιότητα και το κύρος του πρωταθλήματος που είναι σαν ένας αγώνας ΝΒΑ.

dikaioulakos_2Οι ομάδες τους είναι πρωταθλήτριες στην Εuroleague και στο Εurocup. Γενικά το μπάσκετ που παίζεται είναι διαφορετικό από άλλες χώρες, όμως είναι λογικό κάθε χώρα να έχει ένα δικό της στυλ μπάσκετ. Στην Λετονία μόνο συνάντησα κάτι παρόμοιο με το ρωσικό στυλ, καθώς κι εκεί έπαιζαν με πολλά περιφερειακά σουτ, αδύναμες άμυνες και πολύ transition game, αλλά εδώ πρέπει να προσαρμοστώ και στην νοοτροπία των παικτριών οι οποίες έχουν πολλά θετικά αλλά και πάρα πολλά αρνητικά. Το μεγάλο στοίχημα για εμένα είναι να καταλάβω, πόσο θα πρέπει να προσαρμοστώ εγώ, και πόσο να προσαρμόσω αυτές σε εμένα».

Για τη μάχη που δίνει η ομάδα του στην Ευρωλίγκα

«Την ομάδα την παρέλαβα σε άσχημη θέση, καθώς είχε 0/4. Στο πρώτο μου παιχνίδι χάσαμε από την φιναλίστ της Ευρωλίγκα και πρώην ομάδα μου, Φενέρμπαχτσε μέσα στην Κωνσταντινούπολη για 2 πόντους. Παρότι χάσαμε και πήγαμε στο 0/5, αμέσως φάνηκε ότι άλλαξε η ατμόσφαιρα, κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε στα επόμενα δυο ματς όπου κερδίσαμε εύκολα. Ο όμιλος μπερδεύτηκε πολύ, όλοι έκαναν γκέλες, οπότε πάμε από την αρχή αλλά με περισσότερη αισιοδοξία, καθώς ξαφνικά από μια κακή ομάδα βάση εικόνας, γίναμε ένα από τα φαβορί για να περάσουμε στον επόμενο γύρο».

Για τους στόχους που υπάρχουν

«Είναι δύσκολο να τεθεί κάτι. Πάντα αναφέρω ότι στόχος μας είναι η επόμενη προπόνηση, ο επόμενος αγώνας. Δεν μου αρέσει να μιλάω για στόχους. Κάποιοι τραυματισμοί, ατυχίες της ομάδας ή των αντιπάλων αυτόματα αναπροσαρμόζουν τους ρεαλιστικούς στόχους προς τα πάνω ή προς τα κάτω, άρα γιατί να συζητάμε για κάτι μεταβλητό το οποίο μπορεί να αγχώνει και τους παίκτες; Κοιτάμε ως στόχο μόνο πως θα βελτιωνόμαστε σε κάθε προπόνηση και πως θα μένουμε στο πλάνο του παιχνιδιού. Στο τέλος κάνουμε ταμείο».

Για το ρόστερ της ομάδας

«Δεν θα ήθελα να μιλήσω για το τι παρέλαβα. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ομάδα πέρασε μια μεγάλη κρίση η οποία μάλλον οφείλετε στην κακή χημεία. Δυστυχώς στην παρούσα φάση δεν έχουμε το πράσινο φως από την διοίκηση για να προβούμε σε αλλαγές, άρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φτιάξω ένα σύνολο που θα παίζει μπάσκετ με απόλυτη πειθαρχία και να τους εμφυσήσω μεγάλη αυτοπεποίθηση».

Για την πόλη του Όρενμπουργκ και αν έχει προσαρμοστεί

«Είναι δύσκολη η ζωή στην Ρωσία. Χιόνια, χιονοθύελλες, ενώ ξημερώνει στις 11 πριν το μεσημέρι και πάμε στην  πρωινή μας προπόνηση όντας έξω σκοτάδι. Το δυσκολότερο απ' όλα είναι τα 8ωρα ταξίδια με τρένα και αεροπλάνα. Η διαφορά ώρας όταν παίζουμε στην Ευρώπη είναι 5 ώρες. Για να καταλάβετε όταν παίζουμε στην Ισπανία στις 9 το βράδυ, είναι σαν να παίζουμε στις 2-4 τα ξημερώματα της Ρωσίας κι και όπως είπε η Ζωή Δημητράκου, ζούμε σε ένα συνεχόμενο jet lang. Ας μην παραπονιόμαστε όμως, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Τουλάχιστον είναι η Δημητράκου μαζί και λέμε και μια καλημέρα στα Ελληνικά».

Για τις ευχές που κάνει ενόψει του νέου έτους

«Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το μπάσκετ στην Ελλάδα να μην σταματήσει να αναδεικνύει νέους παίκτες, νέους προπονητές, νέα πρόσωπα και σε συνδυασμό με την εμπειρία των παλαιοτέρων να συνεχίζουν να κάνουν την Ελλάδα περήφανη! Υγεία κι ευημερία σε όλους».