Βύρων Αλεξιάδης: «Ουδέποτε σταμάτησα να αθλούμαι»

Ο Βύρων Αλεξιάδης είναι ο γηραιότερος αθλητής της διοργάνωσης και ο παλαιότερος εν ενεργεία βετεράνος Ελληνας καλαθοσφαιριστής.






Γεννήθηκε στις 28 Απριλίου του 1934 σε μια Θεσσαλονίκη πολύ διαφορετική από αυτή που ξέρουμε σήμερα (μόλις λίγα χρόνια πριν είχε αρχίσει να υπερτερεί αριθμητικά ο ελληνικός πληθυσμός), η οποία όμως πάντα είχε να επιδείξει έντονη αθλητική δραστηριότητα.

Όπως γράφει ο Θόδωρος Φελάνης στο σημερινό «Goal»  ο Βύρων Αλεξιάδης σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της ομάδας του Ανατόλια και φοίτησε στο ομώνυμο αμερικάνικο σχολείο. «Στο Ανατόλια αγωνίσθηκα μέχρι το 1973, ουδέποτε όμως σταμάτησα να αθλούμαι και να παίζω με τον σύλλογο βετεράνων» λέει ο κ. Αλεξιάδης που μιλάει με καμάρι για τις επιδόσεις της ομάδας του:

«Το 1962 με προπονητή τον Βαγγέλη Τσιγαρίδα τερματίσαμε στην πρώτη θέση με ισοβαθμία, χάσαμε το πρωτάθλημα Ελλάδος στα μπαράζ που έγιναν στη ΧΑΝΘ από τον Παναθηναϊκό. Το 1964 το Ανατόλια έγινε η μοναδική ομάδα που κατάφερε να κερδίσει την ΑΕΚ μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Την ΑΕΚ του Τρόντζου, του Ζούπα και του Αμερικάνου. Εκεί να δείτε διαιτησίες και πώς μας αντιμετώπιζαν, εκεί να δείτε έδρες...».

Ο Βύρων Αλεξιάδης θυμάται με νοσταλγία την παλιά Θεσσαλονίκη: «Τη δεκαετία του 1960 είχαμε τρία μπασκετικά στέκια. Επί της οδού Τσιμισκή και τα τρία. Τα ζαχαροπλαστεία Πεταλούδα, Εκάλη και Κεφίρ. Εμείς του Ανατόλια συχνάζαμε στο Κεφίρ. Παίζαμε αντίπαλοι με Αρη, ΧΑΝΘ, ΠΑΟΚ, Αετό και το βράδυ όλοι μαζί, μια παρέα. Το μπάσκετ ήταν στη ζωή του Θεσσαλονικιού. Να δείτε πώς ξεχείλιζαν από κόσμο οι κερκίδες στη ΧΑΝΘ. Αυτή η πόλη έβγαλε όμως και μεγάλες προσωπικότητες, τον φίλο μου τον Φαίδωνα Ματθαίου, τον Τάκη Ταλιαδώρο, τον Ανέστη Πεταλίδη που τον είχαμε και προπονητή».

Το Ανατόλια του Βύρωνα Αλεξιάδη το 1962 έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του Ελληνικού πρωταθλήματος, ισοβάθμισε στην πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια και έχασε τον τίτλο στα μπαράζ

Για την υγεία του λέει: «Εχω κάνει δυο επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς, την πρώτη μού την έκανε ο Παναγιώτης Σπύρου. Ο γιατρός μού λέει ότι μπορώ να παίζω ανεπιφύλακτα μπάσκετ όσο μπορώ και αντέχω. Αυτό κάνω. Από το 1973 και έπειτα παίζω αδιάλειπτα δυο φορές την εβδομάδα. Είναι το μεράκι μου, το αγαπάω» λέει ο κ. Αλεξιάδης που εκτός από παίκτης υπήρξε προπονητής, διαιτητής, παράγοντας, μέλος της ΟΔΚΕ, γ.γ του Αλεξανδρείου, έχοντας περάσει απ' όλες τις βαθμίδες του αθλήματος.

Ενας ευτυχισμένος παππούς

Για τις συνθήκες τις εποχής του ο κ. Αλεξιάδης μας είπε: «Παίζαμε με αέρα, με ψιλόβροχο. Αν και για πολλά χρόνια ήμασταν στη μεγάλη κατηγορία, φυσικά δεν υπήρχε η έννοια της αμοιβής. Καμιά πορτοκαλάδα, ένα δωρεάν ζευγάρι παπούτσια από το εργοστάσιο της «Αλυσίδα»  κι αυτό ήταν». Ο ίδιος δηλώνει Αρειανός, όμως σταμάτησε να πηγαίνει στο γήπεδο: «Πριν από χρόνια στο Αλεξάνδρειο σε ματς με τον ΠΑΟΚ πέρασε μια καρέκλα δίπλα από το κεφάλι μου. Από τότε έχω να ξαναπάω» λέει.

Ο Βύρων Αλεξιάδης είναι σήμερα ένας ευτυχισμένος παππούς. Είναι παντρεμένος με την κ. Μαίρη, έχει δυο παιδιά (ένα αγόρι κι ένα κορίτσι) που του πρόσφεραν πέντε εγγόνια. Τελείωσε το Οικονομικό Θεσσαλονίκης και επί σειρά ετών ήταν υπεύθυνος Οικονομικών του Κολεγίου Ανατόλια.