Βασιλακόπουλος: «Ομοιόμορφη προσέγγιση στα εθνικά πρωταθλήματα, το παγκόσμιο η κορυφαία διοργάνωση, κέντρο εναρμονισμού και ελέγχου της διαιτησίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ομοιόμορφο συμβόλαιο παικτών της FIBA»

Η FIBA ετοιμάζει ριζικές αλλαγές στο παγκόσμιο μπάσκετ και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος κατέθεσε τις δικές του προτάσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι η διεξαγωγή λιγότερων αγώνων σε συλλογικό επίπεδο, αλλαγές στο καλεντάρι και προώθηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι οριστικές αλλαγές θα αποφασιστούν το Δεκέμβριο στο συνέδριο της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Όπως διαβάζουμε στο www.sport-fm.gr  τα βασικότερα σημεία της ομιλίας του Γιώργου Βασιλακόπουλου είναι:

«Αρχίζω με το κύριο στοιχείο στην ημερήσια διάταξη, το καλεντάρι. Ας δούμε την πραγματικότητα σήμερα: οι ομάδες συμμετέχουν σε πρωταθλήματα σε εθνικό, περιφερειακό και ηπειρωτικό επίπεδο και μερικές από αυτές, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την πλευρά τους, οι εθνικές ομάδες πρέπει να παίξουν σε πρωταθλήματα ηπειρωτικού και παγκοσμίου επιπέδου.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες πραγματοποιούνται χωρίς κεντρικό προγραμματισμό. Καλύπτουν συχνά ολόκληρο το έτος, χωρίς να μας αφήσουν τη δυνατότητα να παρέχουμε στους παίκτες αρκετό χρόνο για να ξεκουραστούν. Κατά συνέπεια, μας φέρνει σε μια σύγκρουση με τους κύριους εκφραστές του αθλήματός μας, τους παίκτες. Παράγει συγκρούσεις, διαφωνίες και όλων των ειδών προβλήματα αθλητικής, οικονομικής, νομικής, κοινωνικής και προπαντός ανθρώπινης φύσεως.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι σε όλα τα πρωταθλήματα γινόμαστε μάρτυρες μιας τάσης προς μια απερίσκεπτη αύξηση του αριθμού παιχνιδιών: Εθνικά Πρωταθλήματα ακόμα και με 22 ομάδες, ατελείωτα πλέι οφ, πρόσθετη συμμετοχή των ομάδων σε ευρωπαϊκά αλλά και περιφερειακά πρωταθλήματα, στα οποία η τάση είναι επίσης να αυξηθεί ο αριθμός παιχνιδιών! Αυτό για το οποίο νοιάζονται οι ομάδες είναι το οικονομικό αποτέλεσμα. Έτσι, οι καλύτεροι Ευρωπαίοι παίκτες μπορεί να χρειαστεί να παίξουν με τις ομάδες τους περισσότερα από 85 παιχνίδια σε ένα έτος! Εάν προσθέσουμε τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων, αυτοί οι παίκτες μπορούν να φθάσουν σε 100 παιχνίδια ετησίως!

Σε αυτό το σημείο, διατυπώνω την πρώτη πρότασή μου: χρειαζόμαστε μια ομοιόμορφη προσέγγιση σχετικά με τα εθνικά πρωταθλήματα. Η FIBA πρέπει να προσπαθήσει να επιβάλει οριακές ημερομηνίες για την αρχή και το τέλος των Εθνικών Πρωταθλημάτων καθώς επίσης και ένα μέγιστο αριθμό παιχνιδιών που ένας παίκτης μπορεί να παίξει σε ένα συγκεκριμένο έτος με την ομάδα του και την εθνική του ομάδα!».

Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων. Αυτή τη στιγμή έχουμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το προολυμπιακό τουρνουά, καθώς επίσης και τα ηπειρωτικά πρωταθλήματα με τους διάφορους προκριματικούς γύρους τους. Είναι αλήθεια ότι η μέγιστη αθλητική εκδήλωση στον κόσμο είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εντούτοις, με αυτή τη λογική, με την τρέχουσα δομή έχουμε μεταμορφώσει τα πρωταθλήματα των ζωνών και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε προκριματικά πρωταθλήματα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έχοντας αυτό υπόψη πιστεύω ότι μεταξύ των δύο κορυφαίων διοργανώσεων, δηλαδή του Ολυμπιακού Τουρνουά και του παγκόσμιου πρωταθλήματος, η επιλογή φαίνεται προφανής: το παγκόσμιο πρωτάθλημα πρέπει να γίνει το υψηλότερο, το κυρίαρχο γεγονός στην καλαθοσφαίριση. Εδώ προτείνω, εάν το παγκόσμιο πρωτάθλημα γίνει η κορυφαία διοργάνωσή μας (και πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει η κορυφαία διοργάνωσή μας), να αλλάξουμε ριζικά τη δομή των πρωταθλημάτων μας. Πρέπει να διαμορφώσουμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα σε μια πραγματικά παγκόσμια διοργάνωση. Αυτό θα σημαίνει ότι η ολική διάρκεια του παγκοσμίου πρωταθλήματος δεν πρέπει να είναι περιορισμένη όπως σήμερα, αλλά να διευρυνθεί ως προς τις συμμετέχουσες ομάδες (αναφέρομαι εδώ στους προκριματικούς γύρους) και να επεκταθεί, έτσι ώστε οι προκριματικοί γύροι να ξεκινούν τουλάχιστον ένα έτος πριν».

«Θα επιθυμούσα να προσθέσω μια άλλη σκέψη σχετικά με το θέμα. Κάθε καλοκαίρι στην Ευρώπη οι καλύτεροι παίκτες πρέπει να δώσουν μια πρόσθετη προετοιμασία και να παίξουν έναν μεγάλο αριθμό παιχνιδιών με τις εθνικές ομάδες. Έπειτα από αυτό, θα πρέπει να αρχίσουν μια άλλη προετοιμασία, για τη σεζόν με τις ομάδες τους. Αυτή η κατάσταση παράγει την κούραση, τα παράπονα και τις διαφωνίες που βλάπτουν τις σχέσεις μεταξύ των εθνικών ομοσπονδιών από τη μια πλευρά και των προπονητών και των παικτών από την άλλη. Επομένως, θεωρώ ότι είναι αναπόφευκτο για τη γενικότερη εξέλιξη και την ανάπτυξη της καλαθοσφαίρισης να επανεισαχθεί το διακεκομμένο καλεντάρι και να δοθεί η δυνατότητα στις εθνικές ομάδες να αγωνίζονται κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Κατά συνέπεια, θα δώσουμε σε κάθε εθνική ομοσπονδία τη δυνατότητα να δίνει περισσότερα εντός έδρας παιχνίδια. Σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο οι εθνικές ομοσπονδίες θα έχουν ένα πρόσθετο εισόδημα, αλλά, σημαντικότερο, θα δώσουμε στο άθλημά μας τη δυνατότητα να έρθει πιο κοντά στους φιλάθλους και το ευρύ κοινό σε κάθε χώρα. Έτσι, ουσιαστικά, αυτή είναι η δεύτερη συγκεκριμένη πρότασή μου: πρέπει να έχουμε μια κεντρική διοίκηση για το καλεντάρι και να επανεισάγουμε το παράθυρο για τα παιχνίδια εθνικών ομάδων τον χειμώνα».

«Kαθώς τα έτη περνούν, οι τεχνικοί που απασχολούνται με τη διαιτησία γίνονται βαθμιαία αυτόνομοι, ανεξέλεγκτοι. Παρατηρούμε μερικές φορές σημαντικές διαφορές στην προσέγγιση όχι μόνο μεταξύ των ζωνών (για παράδειγμα μεταξύ της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας), αλλά και μεταξύ των χωρών της ίδιας ζώνης (Ελλάδα, Ρωσία και Ισπανία) ή μεταξύ των περιφερειακών και ηπειρωτικών πρωταθλημάτων στην ίδια ζώνη! Από αυτή την άποψη και σαν παράδειγμα, πρέπει να χαιρετίσω την πρόσφατη απόφαση από τη FIBA σχετικά με τη γενική διαχείριση των διεθνών διαιτητών, μια απόφαση που έχει φέρει ένα τέλος σε μια κατάσταση αναρχίας, όπου ακόμη και οι μη ενεργοί διαιτητές προσκαλούνταν να διαιτητεύσουν σε άλλες χώρες παρά την αντίθεση της εθνικής ομοσπονδίας τους! Αυτό με φέρνει στην τρίτη πρότασή μου: ας πάρουμε την ιστορική απόφαση να δημιουργήσουμε ένα μοναδικό κέντρο (όχι ανεξάρτητο, αλλά μέσα στην παγκόσμια ομοσπονδία) που θα έχει τον στόχο να εναρμονίσει και να ελέγχει τη διαιτησία σε παγκόσμιο επίπεδο».

«Η κατάσταση δεν έχει εξελιχθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και έχουμε όλο και περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ αφενός των ομάδων και των ομοσπονδιών τους και αφετέρου των παικτών ή των προπονητών και των αντιπροσώπων και των δικηγόρων τους. Έτσι, η τέταρτη πρότασή μου σήμερα είναι να υιοθετηθεί το συντομότερο δυνατόν ένα ομοιόμορφο συμβόλαιο παικτών της FIBA, που θα περιγράφει με σαφήνεια όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των ομάδων και των παικτών. Επίσης, θα επιθυμούσα να υποβάλω μια ερώτηση: οι εθνικές ομοσπονδίες έχουν το δικαίωμα να τιμωρήσουν τους παίκτες που αρνούνται να παίξουν για τις εθνικές ομάδες; Προφανώς η απάντηση είναι απλή, όπως μπορείτε να σκεφτείτε. Εντούτοις, προκειμένου να μπορούμε να πάρουμε μια οποιαδήποτε σημαντική απόφαση και να εφαρμοστεί, πρέπει να καθιερώσουμε και να σεβαστούμε μια ορισμένη ιεραρχία και πειθαρχία».