«Αύριο Κυριακή, στις 7 το απόγευμα στο κλειστό του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας, διεξάγεται ένα φιλικό παιχνίδι μεταξύ παλαιμάχων καλαθοσφαιριστών για τον πατέρα μου, τον Γιώργο Αμερικάνο.
Όταν μου είχαν τηλεφωνήσει οι παλιοί του συμπαίκτες για να μου πουν γι’ αυτή τους την ιδέα, ομολογώ ότι δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. «Ξέρετε, καταλαβαίνω τις καλές σας προθέσεις, αλλά μου αρκεί που τον σκέφτεστε, τον αγαπάτε και επικοινωνείτε και μαζί μου για να δείτε τι κάνω», είχα πει στον αγαπημένο του φίλο, Νίκο Μπαμπανικολό.
«Ξέρεις Χριστινάκι», μου απάντησε, «είναι κάτι που το νιώθουμε μέσα από την καρδιά μας ότι πρέπει να το κάνουμε για τον Γιώργο και ίσως να μην είναι και αρκετό», ήταν η απάντηση.
Ύστερα από αυτή την απόκριση, οι όποιες αντιστάσεις κάμπτονται ή απλά δεν εκφράζονται ποτέ! Εμένα μπορεί να μου αρκεί ένα τηλέφωνο από τους φίλους μου και τους ανθρώπους που τον αγαπάνε για να μου εκφράσουν την ηθική τους συμπαράσταση, αλλά αυτοί –οι παλιοί του συμπαίκτες και οι άνθρωποι με τους οποίους κατά καιρούς συνεργάστηκε μέσα στα γήπεδα- θέλουν αυτή τη στήριξη να τη μεταφράσουν σε μία πιο… χειροπιαστή απόδειξη της αγάπης και της εκτίμησής τους!
Εγώ το μόνο που έχω πια να πω για όλους όσοι βρίσκονται κοντά μου, όλον αυτόν τον καιρό, από τις 8 Σεπτέμβρη του 2010 που ξεκίνησε η δική του περιπέτεια και ο δικός μου εφιάλτης, είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι υπάρχει τόση ανιδιοτελή προσφορά: προσφορά ψυχής και προσωπικού χρόνου.
Για μένα, αυτό το φιλικό παιχνίδι που γίνεται αύριο στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί έχει την μεγαλύτερή του σημασία, ό,τι δηλαδή διεξάγεται από κάποιους που ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν κάτι γι’ αυτόν και ίσως κινητοποίησαν και κάποιους άλλους που δεν ήξεραν με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να προσφέρουν.
Θα ήταν εύκολο να αρχίσω να ευχαριστώ δημοσίως αυτούς που, από την πρώτη στιγμή, ξέρω πως ήταν μαζί του, όπως και να στηλιτεύσω συμπεριφορές «επίσημων και ανεπίσημων» ανθρώπων που δεν εμφανίστηκαν, αλλά θεωρώ ότι είναι μάταιο να το κάνω γιατί οι μεν πράττουν όμως προστάζει η καρδιά τους, οι δε ούτως ή άλλως είναι για μένα (και για εκείνον αν ποτέ συνέρθει) … καμένα χαρτιά.
Πλέον έχω μάθει καλά ότι στη χαρά είναι όλοι φίλοι, στη λύπη όμως φαίνονται όσοι πραγματικά αξίζουν πραγματικά να είναι πλάι μας».
0 Σχόλια